Δυσάρεστη έκπληξη θα πρέπει να ένιωσαν στην κυβέρνηση με την εκτέλεση του προϋπολογισμού του Ιουλίου. Μπορεί το πρωτογενές πλεόνασμα να ήταν ένα δις. περίπου μεγαλύτερο από το στόχο, όμως η υστέρηση των εσόδων του τακτικού προϋπολογισμού κατά 730 εκατομμύρια € τον Ιούλιο αποτελεί ηχηρό και ισχυρό καμπανάκι.
Οι πολίτες έχουν κουραστεί και δεν αντέχουν να πληρώνουν τόσους φόρους, είναι σαφές πλέον μήνυμα.
Το οικονομικό επιτελείο οφείλει τάχιστα να αντιληφθεί ότι το μοντέλο της επίτευξης των στόχων από την υψηλή φορολογία έχει φτάσει στα όριά του, έχει εξαντλήσει την όποια δυναμική είχε και πλέον αποτελεί κίνδυνο και παγίδα.
Αν, όμως, επιμείνει και συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο μεγαλώνει ο κίνδυνος να διαψευστούν οι προβλέψεις και να μπει η χώρα σε περιπέτειες.
Η απάντηση βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στον περιορισμό των δαπανών του Δημοσίου, στην πάταξη της σπατάλης και της διαφθοράς, στον δραστικό περιορισμό της φοροδιαφυγής, που όπως δείχνουν οι έλεγχοι της ΑΑΔΕ έχει πάρει ιλιγγιώδεις διαστάσεις και όχι ασφαλώς στην αύξηση των φόρων την οποία την οποία σηκώνουν στις πλάτες τους μόνο οι συνειδητοί πολίτες και όσοι δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν.
Αν κυβέρνηση δεν αλλάξει στάση και δεν κάνει στροφή προς τις προαναφερόμενες πηγές εσόδων και προπαντός στη μείωση των δαπανών, τότε δεν αποκλείεται η χώρα να βρεθεί μπροστά σε ένα μεγάλο αδιέξοδο, γιατί δεν θα καταφέρει να επιτύχει τους στόχους που έχει δεσμευτεί για τα πρωτογενή πλεονάσματα.
Η κυβέρνηση οφείλει να εγκαταλείψει τις ιδεοληψίες και τον ιδεοληπτική προσέγγιση της οικονομικής πολιτικής και να πράξει τα δέοντα που επιβάλλει η σκληρή πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής κοινωνίας.
Τα μονά σίγουρα πράγματα είναι πως η φορολογία είναι υπερβολική κι οι Ελληνες δεν αντέχουν άλλους φόρους.
Στροφή λοιπόν στον οικονομικό ρεαλισμό γιατί οι δύσκολοι στόχοι δεν πετυχαίνονται με ευχολόγια και εμμονές ιδεολογικού χαρακτήρα, αλλά με πολιτικές και αποφάσεις που ακουμπούν στέρεα στο έδαφος της οικονομίας.
