Η προτελευταία ημέρα του φετινού Ιουλίου σημαδεύτηκε από άλλο ένα στυγερό έγκλημα που μπήκε στην λίστα εκείνων που πάντα λόγω της βιαιότητάς τους αλλά και άλλων στοιχείων είναι αυτά που όπως λέμε εμείς οι δημοσιογράφοι, συγκλονίζουν την κοινή γνώμη.
Από τα Γλυκά Νερά, έως την Δάφνη και από την Φολέγανδρο έως την Μακρινίτσα, γυναίκες έπεφταν νεκρές από τα χέρια του συζύγου τους.
Ο σύζυγος θεωρώντας ότι έχει εξουσία στην ζωή και στον θάνατο για τους δικούς του λόγους αφαιρεί μια ζωή. Την ζωή του ανθρώπου του.
Για την αγάπη, για τον έρωτα, για το πάθος όλοι έχουμε κάνει πράγματα που θεωρούνται πολλές φορές εκτός νόρμας.
Εδώ όμως δεν μιλάμε απλά για κτητικότητα. Δεν μιλάμε για έναν άνδρα που θεωρεί ότι η γυναίκα του είναι δική του και μόνο. Μιλάμε για ένα ολόκληρο οικοδόμημα. Μιλάμε για ανθρώπους που όχι απλά θεωρούν ότι μια ζωή τους ανήκει. Μιλάμε για ανθρώπους που θεωρούν ότι η ζωή μιας γυναίκας αξίζει μόνο αν στέκεται δίπλα τους. Αν υπομένει το ξύλο και την λεκτική κακοποίηση. Αν υπομένει την κάθε «παραξενιά» του συντρόφου της.
Οι άνδρες αυτοί, δεν ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν ότι αν δεν είναι δική μου η ζωή σου δεν θα είναι ούτε δική σου και την αφαίρεσαν. Οι άνδρες αυτοί, με διαφορετικό βιοτικό και πνευματικό επίπεδο ο καθένας μεγάλωσαν έτσι. Μεγάλωσαν πιστεύοντας ότι είναι μικροί Θεοί που αποφασίζουν ποιος ζει και ποιος πεθαίνει.
Και δυστυχώς δεν είναι μόνοι τους. Ας σκεφτεί ο καθένας από εμάς πόσες φορές δεν έχει ακούσει την έκφραση: «ναι, μωρέ ο τάδε είναι λίγο νευρικός αλλά είναι καλό παιδί. Είναι οικογενειάρχης, κουβαλητής. Δεν λείπει τίποτα από τα παιδιά και την γυναίκα του».
Αυτό το λίγο νευρικός με το ποσοτικό μπροστά προσπαθεί να μειώσει το εξής που είναι η αληθινή εκδοχή: «ναι, μωρέ ο τάδε βρίζει, χτυπάει την γυναίκα του και τα παιδιά του, δεν την αφήνει να πάρει ανάσα, την αναγκάζει πολλές φορές να κάνει έρωτα χωρίς την θέλησή της μαζί του αλλά είναι οικογενειάρχης, κουβαλητής. Δεν λείπει τίποτα από τα παιδιά και την γυναίκα του».
Και μια ημέρα των ημερών η γυναίκα αυτή βρίσκεται σφαγμένη. Και ο καλός οικογενειάρχης και κουβαλητής αφού την έχει σκοτώσει ακολουθεί και τις συμβουλές γνωστού συνδικαλιστή και παίρνει τηλέφωνο να παραδοθεί στις αρχές λέγοντας ότι την έσφαξε εν βρασμώ ψυχής για να φάει λιγότερα χρόνια.
Και εδώ μπαίνει και ο ρόλος των αρχών. Ο ρόλος των ανδρών και ίσως και γυναικών που σκέφτονται και δικαιολογούν αυτές τις συμπεριφορές.
Οι αστυνομικοί που ενώ κλήθηκαν για περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας, από πολίτη που απευθύνθηκε εκεί που έπρεπε, πέρασαν έξω από το σπίτι και δεν έκαναν το παραμικρό. Και τώρα για να το πούμε όπως το λέει και ο λαός: έχουν το κρίμα στον λαιμό τους!
Και καμία διαθεσιμότητα, καμία ΕΔΕ καμία ποινή δεν θα φέρει το νέο θύμα γυναικοκτονίας πίσω.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163