Γράφει ο Μάνος Αντώναρος (email: manosantonaros@gmail.com)
Όσοι αγαπούν σε βάθος τα μαθηματικά… όσοι έχουν πάρει από 3-4 Νόμπελ για τα μαθηματικά…ο ίδιος ο Αϊσντάϊν… λένε και συμφωνουν απόλυτα, ότι δεν είναι οι αριθμοί και τα τερτίπια τους, αλλά η φιλοσοφία της επιστήμης… η αύρα της… ο ρυθμός της…
Πιθανότατα (είμαι βέβαιος, αλλά δεν μπορω να το αποδείξω) όλα αυτά να τους δοηγησαν σε επιτυχίες και όχι επειδή στα 3 τους ξέρανε την προπαίδεια (άστε που Αϊνστάϊν δεν την ήξερε… πιθανότατα να μην την έμαθε και ποτέ… αχαχαχαχαχα)
Ποτε δεν με τραβηξαν τα μαθηματικά, αλλά ποτέ δεν με δυσκόλεψαν κιόλας…. Μόνο που τα είδα διαφορετικά. Είναι δύσκολη η κουβέντα και ίσως να μην είναι και η κατάλληλη στιγμή… τέσπα… π.χ. το 1+1=2 ήταν πάντα στο μυαλό μου σαν εικόνα… σκιτσάρω κιόλας… ε εύκολο είναι… αλλά δυσκολο να το εξηγήσεις… είναι θεμα τι γραμμές βλέπει ο καθένας… άλλες έβλεπε ο Πικάσο , άλλες ο Ελ Γκρέκο κι άλλες ο Ντίσνεϋ κι άλλες αυτος που δεν μπορεί κάνει με τίποτα έναν κύκλο με το μολύβι… δεν είναι που ΔΕΝ μπορεί… είναι που ΔΕΝ τον βλέπει…
Τα μαθηματικά έχουν άμεση σχέση με τα οικινομικά…. Γι αυτό ξεκίνησα με αυτόν τον πρόλογο.
Μαςεχουν δανείσει (ξέρω γω;) 300 δισεκατομμυρια, πρέπει να τους τα δωσουμε πίσω…διαιρεις το ποσόν μαζί με κάτι άλλες πράξεις και ανακαλυπτεις ότι κάθε παιδι που γεννιεται χρωστά 35.000 ευρώ.
Μαθηματικά λέμε…
Οι άνθρωποι που το σκέφτηκαν αυτό είναι απάνθρωποι… είτε δεξιός είσαι, είτε αριστερός, είτε κεντρώος, είτε ό,τι σε έχει φωτίσει ο Θεός… ξέρεις και συ ότι οι τύποι είναι απάνθρωποι.
Ποιος ο λόγος να ισοπεδώσεις ψυχολογικά τους πολίτες μια χώρας….
Ναι,αλλά μας χρωστάτε 300 δισεκατομμύρια…
Μάλιστα.. δηλαδή είστε απάνθρωπος.
Ναι,αλλά μας χρ….
ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΣ λέμε….
Δεν παίζεις τριλιζα μα απαναθρωπους μαθηματικούς.
Η δική μου λοιπόν οπτική γωνία προς τα μαθηματικά λέει ότι δεν λύνεται το θέμα μαθηματικά… Οσα και να τους δωσουμε πάντα θα τους χρωστάμε… είτε το κάνουμε δραχμή ή οβολούς…. Πάντα θα τους χρωστάμε….
Το θέμα λοιπόν είναι να τους νικήσουμε… και όχι να τους ξεχρεώσουμε.
Πρέπει να νικήσουμε την λογική τους που οδηγεί στον πανικό. Στην κατάθλιψη… Ανθρωποι που μέχρι πριν από 5-6 χρόνια ζούσαν από πολύ καλά μέχρι καλούτσικα….βρέθηκαν να ψάχνουν στα σκουπίδια… Δεν είναι ευκολη διαδρομή.
Πρέπει να αλλάξουμε εμείς λογική. Πρέπει να τους προλάβουμε στο τρέξιμο προς το μέλλον.
Δεν έχει νόημα σήμερα να κάνεις μια δουλειά απλώς για να την κάνεις χωρις αυτή ναναι δημιουργική. Δεν έχει νόημα να νοικιάζεις κατάστημα για να πουλάς παπούτσια και ναχεις και έναν υπάλληλο… Οποιος δεν βλέπει ότι τα e-shop ήρθαν για να αλλάξουν αυτή τη λογική …μαλλον χρειάζεται επειγόντως οφθαλμίατρο.
Βλέπω με λύπη εξαιρετικούς συναδέλφους μου –της γενιάς μου – που’χουν βγει στη συνταξη. Είναι δυνατόν ποτέ κανείς δημοσιογράφος να βγει στη συνταξη; Τι είναι η δημοσιογραφία; Ταμίας σε τράπεζα που ονειρευεται –με το δίκιο του-τη συνταξη. Επ’ ευκαιρία : δεν φανταζομαι να φανταζεστε ότι στο εγγυς μέλλον θα υπάρχουν ταμίες σε τραπεζες… και αν θέλετε την ακόμα πιο προχωρημένη σκέψη μου…. Στο εγγυς μέλλον δεν θα χρειάζονται και οι τράπεζες… Υποθέτω ότι τραπεζικοί φίλοι μου καταλαβαν ότι μόλις έζησαν την πρόβα τζενεράλε.
Αυτά είναι τα μαθηματικά που εγώ καταλαβαίνω.
Είμαι Παναθηναϊκός. Δηλωμένος Παναθηναϊκός. Γραφω και από πάντα μ αρεσε να γραφω σε αθλητικά sites (τώρα στο SDNA, παλιότερα στο gazzeta, στην Αθλητική Ηχώ, σε αθλητικά section πολλών ημερήσιων πολιτικών εφημερίδων.
Δεν το κρυψα ποτέ ότι ημουν Παναθηναϊκός… μην κοιτάτε τώρα που το λένε… υπήρξαν εποχές που ήταν ταμπού… Όμως δεν ΄γραψα ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ κάτι υπέρ του Παναθηναϊκού βασικά έχω γραψει ελάχιστα για τον Παναθηναϊκό (κάτι Γουέμπλεϊ, Δομάζος… τέτοια)…
Ξέρετε γιατί;
Όχι επειδή δεν θέλω… σιγά που δεν θέλω…. Θέλω και παραθέλω… αλλά επειδή ντρέπομαι.
Αφού τον αγαπάω τον Παναθηναϊκό, πώς είναι δυνατόν να γράψω αντικειμενικά γι’ αυτόν.
Κμμια φορά μου λένε όταν γραψω κανένα κομμάρτι ως γκεστ.
-Γραψε κάτι για σένα!
Χαχαχαχαχα τι να γραψω δηλαδή; Ότι έχω την πιο όμορφη φαλάκρα του κόσμου;
Δεν καταλαβε ποτέ κανέας τι ψηφίζω και αυτό με κάνει ιδιαιτερα ευτυχή πίσω από το παραβάν στις εκλογές.
Ξερετε γιατι τόσο μεγάλος αριθμος δημοσιογράφων της γενιάς μου – που δεν έλεγα καθόλου τυχαία) βγαίνει ή προσπαθει απεγνωσμένα να βγει στη συνταξη; Επειδή δεν μπορει να λειτουργήσει μέσα στο καινούργιο περιβάλλον.
Είναι (βασικά… όχι όλοι) εκείνοι που όταν εσύ γραφες στο παλιό ACER εκείνοι σε κοιτούσαν υποτιμητικά και λέγανε: «Εγώ είμαι εραστής του χαρτιού!» Μπράβο… Τα θερμά μου συγχαρητηρια.
Θα μου επιτρέψετε λοιπόν –παρολη την διαφορετική μου σταση (λίγο υποκριτικό εκ μέρους μου φάνηκε αυτό…μπαααα…μπορεί…μπαααα…χμ) να σας πω για το site μου… το www.ihappy.gr
Α, πετάει και το αγαπω πολύ γιατι πάντα κάτι (περίπου τέτοιο) ήθελα να κάνω…. Πάντα μ αρεσαν τα κρυφά ταλέντα των τριγύρω μου…. Από πάντα μ’ αρεσε να τα ψαχουλεύω… Σ αυτό το site λοιπόν γραφω εγώ, αναδημοσιευω άρθρα που μ αρεσουν, αλλά βασικά γραφουν άνθρωποι που η δουλειά τους (εξαιρείται η Μανίνα Ζουμπουλάκη) δεν είναι να γράφουν, αλλά να είναι τραπεζικοί, ντράμερ, έμπορος φαρμάκων, σεφ κι ό,τι άλλο θα προκύψει.
Ναι κάνουν το κέφι τους…. Με μεγάλο ταλέντο όμως….
Κάνουν το κέφι τους; Είστε σίγουροι; Εγω νομίζω ότι κάνουν αυτό που θα’θελαν να κάνουν πάντα, αλλά τα ΤΟΟΟΟΟΟΟΤΕ δεδομένα δεν τους βοήθησαν, αλλά τους οδήγησαν σε άλλα μετερίζια.
Δεν τον έχω ακούσει τον φίλο μου παίζει ντραμς…αλλά αν παίζει καλύτερα από όσο γραφει τότε είναι βλάκας που δεν κάνει καριέρα με μεγάλα σχήματα στις ΗΠΑ… και δεν κάνει τέοια καριέρα γιατί προφανέστατα δεν βαράει τα τύμπανα καλύτερα από ότι βαράει τα δάκτυλα το στο keyboard.
To αντίστοιχο πιστεύω και για την τραπεζικιά φίλη μου, και για την έμπρο φαρμάκων , τη σέφ….
Εσείς που με διαβάζετε τωρα απολύτως σίγουροι ότι κάνετε αυτό που μπορείτε (θέλετε) καλύτερα;
Είστε απολύτως σίγουροι;
Δεν είναι η ωρα να σκεφτείτε (αν το σκεφτείτε) «αχ πόσο δίκιο έχεις!»… αλλά να το πάρετε απόφαση… Εκείνη τη στιγμή. Τώρα! Ειδικά οι νέοι άνθρωποι. Πάμε για κοινωνίες (με το ΝΟΜΟ) δυο ταχυτήτων δεν το βλέπετε;
Είναι η ωρα των skills (της ικανότητας δλδ)… Δεν πα ναχεις 8 πτυχία αν δεν κάνεις καλά αυτό που κάνεις και αν δεν το πας ένα βήμα πιο εκεί…. Τότε χάθηκες…
Λυπάμαι, αλλά το σπορ «κάθε πόδι και σ άλλη βάρκα» τοκανε με μεγαλύτερη επιτυχία ο Προκρούστης…
Κάποτε (μόλις 40 χρόνια πριν) το μεγαλύτερο/καλύτερο δώρο που μπορούσες να κάνεις σε έναν έφηβο ήταν ένα ρολόϊ.
Σημερα δεν θα το φορέσει ποτέ γιατι το «τί ωρα είναι» το βρίσκει με άλλους τρόπους.
Πρέπει να κάνουμε αυτό που ξέρουμε ότι το κάνουμε καλά. Όχι ως ψωνάρες… αλλά πραγματικά καλά… όλοι ξέρουμε αν π.χ. μορούμε να τραγουδήσουμε ή όχι… οι ψωνάρες γκαρίζουν όπου κι αν βρίσκονται.
Μετα έρχεται το «θέλω να κάνω αυτό»… δυστυχως δεν είναι η εποχή του θέλω, αλλά η εποχή του μπορώ. Το «μπορώ» θα φέρει το «θέλω» δεν γίνεται ανάποδα.
Μην κάνετε ο,τι σας καπνίσει… κάντε αυτό που μπορείτε καλά.