Το “δόγμα Πολάκη”, ο Σημίτης, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Κεντροαριστερά

Ποιο είναι το «δόγμα Πολάκη», λοιπόν; Είναι ν’ ανοίγουν λογαριασμοί ενός πρώην πρωθυπουργού χωρίς να υπάρχουν ενδείξεις για κάτι μεμπτό παρά μόνον κάποιες αόριστες καταγγελίες του τύπου «μου είπαν ότι έμαθαν από κάπου που το είχαν ακούσει».
Ασφαλώς, όπως υπάρχει το τεκμήριο αθωότητας έτσι κι αντίστροφα καθένας είναι ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Προσωπικά πιστεύω πάντως ότι ο Κώστας Σημίτης δεν έχει ν’ αποδείξει κάτι σε κάποιον. Απορώ, όμως, με το μένος ορισμένων, δημοσιολογούντων και μη, οι οποίοι κατά το κοινώς λεγόμενο «βρήκαν παπά να θάψουν». Ανακάλυψαν ότι στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού πρέπει να φορτωθούν όλες οι αμαρτίες του παρελθόντος.
Εν πάση περιπτώσει, το ζήτημα δεν είναι αυτό. Είναι πως η κυβέρνηση έχει βάλει ξεκάθαρα μπροστά το «δόγμα Πολάκη» για τους πολιτικούς της αντιπάλους. Το πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι ότι στην εβδομάδα που έσκασε η είδηση για τον Σημίτη, ο Τσίπρας έμεινε στη Βουλή μετά τη μονομαχία του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη για να «την πει» στη Φώφη Γεννηματά και την Κεντροαριστερά. Την ίδια Κεντροαριστερά με την οποία θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί και στο φινάλε να εμφανιστεί εκείνος ως αυθεντικός εκφραστής του χώρου. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο, δηλαδή. Μια λογική ολίγον τι διαστροφική.
Η εξήγηση, όμως, είναι απλή. Ο πρωθυπουργός, θέλοντας να ενισχύσει και το προσωπικό του προφίλ, έχει πάρει την απόφαση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εκφράσει… με το ζόρι το χώρο της Κεντροαριστεράς. Δεν μπορεί να συρθεί σε ένα διάλογο με το Κίνημα Αλλαγής και με τα στελέχη που κυβέρνησαν τον τόπο τις προηγούμενες δεκαετίες – αυτούς, δηλαδή, που κατηγορεί για τα δεινά του τόπου και κάποιους από αυτούς όχι άδικα.
Το ζητούμενο για τον Τσίπρα είναι να έχει εκείνος το πάνω χέρι. Να φέρει το Κίνημα Αλλαγής στα μέτρα του. Αυτός βρίσκεται «από πάνω» αυτή τη στιγμή και θα συνεχίσει να βρίσκεται έως τις εκλογές, συνεπώς έχει κάθε λόγο να επιφυλάσσει αυτό το ρόλο για τον εαυτό του. Θα είχε, όμως, μεγαλύτερες πιθανότερες επιτυχίας εάν το power game που παίζει ήταν μέσα στα όρια του fair play. Το «δόγμα Πολάκη» δεν είναι fair play, όπως δεν είναι πολλές παρασκηνιακές κινήσεις που έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια. Ίσως δε η επιλογή να βληθεί ο Σημίτης να αποδειχθεί στρατηγικό λάθος για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και δεν είναι δικαιολογία αυτό που είπε ο πρωθυπουργός στη Βουλή, ότι τάχα αναγνωρίζει τα έργα της περιόδου του «εκσυγχρονισμού». Δεν υπάρχει αναγνώριση a la carte. Ούτε η Ελλάδα χρεοκόπησε για την εποχή Σημίτη. Αυτό το ξέρουν όλοι. Άλλο αν δεν το παραδέχονται, γιατί προφανώς όλοι έχουν τους λόγους τους.