Σαράντα τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2016, αποκαλύπτεται σήμερα περίτρανα ότι υπήρξε μια νέα διάρρηξη στα κεντρικά αρχεία των Δημοκρατικών, για την οποία, όπως και τότε, έχει επιληφθεί η αμερικανική Δικαιοσύνη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εμπλέκεται η πολιτική. Τουναντίον, αυτή τη φορά η κρίση δεν είναι μόνον εσωτερική αλλά διαταράσσει και τις διεθνείς σχέσεις των Η.Π.Α.
Η τρέχουσα υπόθεση έχει δυο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Πρώτον, η υποκλοπή των αρχείων δεν έγινε από παραδοσιακούς μικρο-απατεώνες διαρρήκτες όπως το 1972, αλλά από εξειδικευμένους ειδικούς των ηλεκτρονικών δικτύων. Η εν λόγω διάρρηξη ήταν μια κυβερνο-επίθεση και έγινε εξ αποστάσεως. Επιπλέον, αποφασίστηκε στη Ρωσία, εκτελέστηκε από Ρώσους και στόχο είχε την προεκλογική εκστρατεία της Χίλαρυ Κλίντον.
Ως γνωστόν, η Χίλαρυ έχασε με μικρή διαφορά, για λιγότερο από 100.000 ψήφους σε τρεις μεσο-δυτικές πολιτείες και είναι εύλογο να πιστεύει κανείς ότι η ρωσική παρέμβαση υπήρξε αποφασιστική για το τελικό αποτέλεσμα. Η πολιτεία δε του Τραμπ, κατά τη διάρκεια της θητείας του μέχρι τώρα, αλλά και οι χθεσινές δηλώσεις του στο Ελσίνκι μάλλον δικαιώνει την επιθυμία της Ρωσίας να αποτύχει η Κλίντον.
Η απαγγελία βαρύτατων κατηγοριών εναντίον 12 Ρώσων από το αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης συνταράσσει την Ουάσιγκτον. Οι κατηγορίες αυτές προστίθενται στις διώξεις που έχουν ήδη ξεκινήσει εναντίον στενών συνεργατών του Τραμπ, πριν γίνει Πρόεδρος. Τρεις από αυτούς έχουν ήδη παραδεχθεί την ενοχή τους.
Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με έναν οργανωμένο ανορθόδοξο πόλεμο, που διεξάγει το Κρεμλίνο, εναντίον των ευάλωτων και απροετοίμαστων δυτικών δημοκρατιών, προκειμένου να επηρεαστούν εκλογικά αποτελέσματα και η δυτική κοινή γνώμη υπέρ των ρωσικών συμφερόντων. Η Ρωσία αποδεικνύεται βιρτουόζα στη χρήση του φθηνού, δύσκολα ανιχνεύσιμου αλλά εύκολα διαψεύσιμου κυβερνο-πολέμου εναντίον της Δύσης.
Η απέλαση δυο Ρώσων διπλωματών από την Ελλάδα, μια πρωτοφανή ενέργεια για τα ελληνικά διπλωματικά χρονικά, αποκαλύπτει ότι και η χώρα μας δεν έχει ξεφύγει της προσοχής του Κρεμλίνου. Αντίθετα, η παραδοσιακή ρωσοφιλία ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινής γνώμης διευκολύνει τους ρωσικούς σχεδιασμούς. Δυσφημιστικές κυβερνο-επιθέσεις, χρηματοδότηση κάθε είδους διαμορφωτών της κοινής γνώμης και διαφόρων οργανώσεων, συντονισμός επιχειρηματικών συμφερόντων με ευρύτερη λαϊκή απήχηση είναι μέρος της ρωσικής στρατηγικής. Το σημερινό ρωσικό Watergate πρέπει να οδηγήσει, ψύχραιμα και συστηματικά, στην αφύπνιση και τη θωράκιση των δημοκρατιών μας από τις ανορθόδοξες αλλά εξαιρετικά επικίνδυνες αυτές παρεμβάσεις, πριν η ζημιά για το πολίτευμά μας γίνει ανεπανόρθωτη.
