Η διάσημη φυλακή του Αλκατράζ, η οποία έμεινε γνωστή και ως «Βράχος», βρίσκεται στα ψυχρά νερά του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο και ήταν το μέρος από το οποίο κανένας δεν μπορούσε να αποδράσει.
Μεταξύ του 1934 και του 1963, η βραχονησίδα χρησιμοποιήθηκε ως ομοσπονδιακή φυλακή και φιλοξένησε μερικούς από τους πιο επικίνδυνους εγκληματίες της χώρας, μεταξύ των οποίων τον περίφημο γκάνγκστερ Αλ «Scarface» Καπόνε και τον δολοφόνο Ρόμπερτ «Birdman» Στρουντ.
Κανένας κρατούμενος δεν κατάφερε να αποδράσει ποτέ από τον «Βράχο», αν και έχει αναφερθεί ότι έγιναν αρκετές προσπάθειες όλα αυτά τα χρόνια, ωστόσο οι κρατούμενοι είτε πιάστηκαν, είτε πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν, είτε πέθαναν στα παγωμένα νερά του Ειρηνικού Ωκεανού. Η φυλακή πέρασε στην ιστορία και διατήρησε τον μύθο της «τέλειας φυλακής».
Μετά το κλείσιμο της φυλακής στις 21 Μαρτίου του 1963, λόγω των υψηλών λειτουργικών εξόδων, η βραχονησίδα καταλήφθηκε για σχεδόν δύο χρόνια από μια ομάδα αμερικανών ακτιβιστών. Σήμερα, το ιστορικό νησί Αλκατράζ είναι ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός.
Διαβάστε μερικά άγνωστα γεγονότα για την διάσημη φυλακή Αλκατράζ:
Τριγύρω νερό, αλλά ούτε σταγόνα για να πιεις: Μπορεί ο “Βράχος” να περιβάλλόταν από τα κρύα νερά του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο, αλλά δεν υπήρχε καμια πηγή γλυκού νερού. Περίπου ένα εκατομμύριο γαλόνια νερού έφταναν στο νησί κάθε εβδομάδα, μαζί με τρόφιμα, καύσιμα και άλλες προμήθειες. Έτσι δεν ήταν περίεργο ότι έκλεισε λόγω υψηλών λειτουργικών εξόδων.
Προσοχή στους καρχαρίες: Ένας δημοφιλής μύθος για το Αλκατράζ, ήταν ότι σε περίπτωση που οι κρατούμενοι προσπαθούσαν να αποδράσουν κολυμπώντας, κινδύνευαν να φαγωθούν από τους καρχαρίες που υπήρχαν στα παγωμένα νερά. Ο μύθος αυτός καλλιεργήθηκε από τους δεσμοφύλακες, προκειμένου να αποτρέψουν οποιονδήποτε κρατούμενο να αποδράσει. Ωστόσο, οι κρατούμενοι κινδύνευαν περισσότερο να πεθάνουν από τα εξαιρετικά κρύα νερά, τα ισχυρά ρεύματα και τα αρκετά χιλιόμετρα που έπρεπε να κολυμπήσουν.
Ντους με ζεστό νερό: Το Αλκατράζ ήταν η μόνη φυλακή στην οποία οι κρατούμενοι έκαναν ντους με ζεστό νερό, κάτι βέβαια που δεν είχε να κάνει με μια ευγενική προσφορά της φυλακής. Υπήρχε η πεποίθηση ήταν ότι εάν οι κρατούμενοι συνήθιζαν στο ζεστό νερό, δεν θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στα παγωμένα νερά του κόλπου και δεν θα προσπαθούσαν να αποδράσουν. Δεν ήταν κακή θεωρία, αλλά αυτό δεν σταμάτησε μερικούς “γενναίους” να προσπαθήσουν.
Η ανησυχία του Αλ Καπόνε: Φοβούμενος ότι μπορεί να δολοφονηθεί από άλλους κρατούμενους κατά την ώρα της καθημερινής προαύλισης, ο Αλ Καπόνε πήρε ειδική άδεια να εξασκείται στο μπάντζο του (έγχορδο μουσικό όργανο) στα ντους της φυλακής, την ίδια ώρα που οι άλλοι κρατούμενοι προαυλίζονταν.
Το τέλειο μέρος για μια φυλακή: Το Αλκατράζ κέρδισε το ψευδώνυμο του “Βράχου” γιατί είναι κυριολεκτικά βράχος. Η βραχονησίδα είναι απίστευτα άγονη, δεν υπάρχει νερό, έχει ελάχιστη βλάστηση και δεν υπάρχουν παραλίες. Στην πραγματικότητα, ήταν τόσο βραχώδης που ο πρώτος εξερευνητής δεν πίστευε καν ότι η γη ήταν κατάλληλη για να ανοικοδομηθεί κάτι. Επειδή όμως το ανθρώπινο μυαλό δεν σταματά πουθενά, ήταν το κατάλληλο μέρος για μια φυλακή!
Κελιά: Τα κελιά στο Αλκατράζ ήταν τόσο μικρά, σχεδόν όσο το μέγεθος μιας ντουλάπας (1,5*2,5 μέτρα). Εάν ένας κρατούμενος σήκωνε τα χέρια του μπορούσε να αγγίξει το ταβάνι, ωστόσο ο χώρος μπορούσε να φιλοξενήσει έναν νεροχύτη, μια τουαλέτα και ένα κρεβάτι. Τα κελιά D ήταν πιο ευρύχωρα, ωστόσο ήταν απομονωμένα, όποτε κανείς δεν ήθελε να καταλήξει εκεί.
Προσπάθειες για απόδραση: Κατά την 29χρονη λειτουργία της φυλακής, κανένας κρατούμενος δεν κατάφερε ποτέ να δραπετεύσει – τουλάχιστον δεν έχει αναφερθεί επίσημα κάποια απόδραση. Έχει αναφερθεί ότι 36 άνδρες προσπάθησαν, αλλά οι 23 από αυτούς πιάστηκαν, οι έξι πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν και οι υπόλοιποι 5 θεωρήθηκαν αγνοούμενοι και υποτίθεται ότι πνίγηκαν.
