Η λέξη “ουρακοτάγκος” προέρχεται από τις μαλαισιανές λέξεις “οράνγκ” (άνθρωπος) και “χουτάν” (δέντρο, δάσος) δηλαδή, “άνθρωπος των δασών”. Η ονομασία αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία αν σκεφτεί κανείς ότι ο ουρακοτάγκος μοιράζεται το 97% του DNA του με τον άνθρωπο.
Ουρακοτάγκος ονομάζεται το μόνο μέλος του γένους των μεγάλων πιθήκων που ζει σήμερα στην Ασία, δηλαδή του γένους Pongo. Αποτελεί ένα από τα πιο ευφυή πρωτεύοντα και είναι ικανό στην χρήση περίπλοκων εργαλείων. Σε γενικές γραμμές, οι ουρακοτάγκοι δεν είναι επιθετικά ζώα, αλλά ζουν κυρίως μοναχικές ζωές, αναζητώντας τροφή. Το τρίχωμα τους είναι καφέ-κόκκινο, σε αντίθεση με το τυπικό μαύρο τρίχωμα των περισσότερων άλλων πιθήκων.
Όντας ενδημικά είδη στην Ινδονησία και την Μαλαισία, οι ουρακοτάγκοι συναντούνται σήμερα μόνο στα τροπικά δάση των νησιών Βόρνεο και Σουμάτρα, αν και απολιθώματα τους έχουν βρεθεί στην Ιάβα, στη Χερσόνησο της Μαλαισίας, το Βιετνάμ και την Κίνα. Υπάρχουν μόνο δύο σωζόμενα είδη, τα οποία είναι και υπό εξαφάνιση: ο Ουρακοτάγκος του Βόρνεο (Pongo pygmaeus) και ο Ουρακοτάγκος της Σουμάτρα (Pongo abelii), ο οποίος βρίσκεται σε κρίσιμη απειλή.
Στα βιβλία και τους ιστότοπους είναι όλα τα παραπάνω. Στην πραγματικότητα όμως, μεταχειρίζονται από κάποιους ως άγρια ζώα που πρέπει να είναι κλεισμένα σε κελιά. Η πολυμήχανη δράση και η ευφυΐα τους δεν σημαίνει τίποτα σε όλους όσους τα θεωρούν εκθέματα σε ζωολογικούς ή σε όσους καταστρέφουν το φυσικό τους περιβάλλον απειλώντας την ίδια τους τη ζωή. Αν κανείς όμως σκεφτεί καλύτερα, αυτά τα “άγρια ζώα” είναι μητέρες που τους έχουν πάρει τα παιδιά τους, είναι παιδιά φοβισμένα και ταλαιπωρημένα, είναι ζώα που απειλούνται από τους ανθρώπους, αυτούς με τους οποίους μοιράζεται το 97% του DNA τους…
Προστατεύοντας τον ουρακοτάγκο, προστατεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό… Μήπως ήρθε η ώρα να δράσουμε; Δείτε το βίντεο:
Πηγή βίντεο: BBC
