Πολλές φορές γίνεται αναφορά στον «θυμόσοφο» ελληνικό λαό και στο πώς έχει την κατάλληλη φράση για την κάθε περίσταση.
Αυτό που παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον στο όλο θέμα δεν είναι το γεγονός ότι υπάρχει η σωστή ατάκα για τη σωστή στιγμή αλλά το πώς βγαίνουν αυτές οι φράσεις και ειδικά όταν από πίσω κρύβεται μια… ιστορία κατασκοπίας από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπως για παράδειγμα με τη φράση «δε χαρίζω κάστανα».
Τρελό; Κι όμως, έτσι είναι σύμφωνα με ανθρώπους που έχουν φάει όλη τους τη ζωή στην αναζήτηση όλων των μυστικών του ελληνικού λεξιλογίου, της ελληνικής φρασεολογίας…
Ακούγοντας κανείς τη φράση «δε χαρίζω κάστανα», το πρώτο πράγμα που σκέφτεται είναι ότι θα βγήκε λόγω κάποιου καστανά που κάποια στιγμή θα χάρισε κάστανα σε κάποιον, κάπως θα την πάτησε και από τότε αποφάσισε να μην το ξανακάνει.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η προέλευση της φράσης δεν έχει καμία σχέση με κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, για να μάθουμε την ιστορία της, θα πρέπει να γυρίσουμε πολύ πίσω και συγκεκριμένα στο 1826, όταν ο Ιμπραήμ είχε θέσει ως στόχο να καταλάβει και τη Μάνη.
Κάτι που είχε αποδειχθεί δύσκολο ως τότε. Και θα παρέμενε έτσι παρά το… πονηρό σχέδιο του Τούρκου.
Τι προέβλεπε αυτό; Ότι ένα μέρος του στρατού του θα οδηγούσε τους Μανιάτες προς τον Αλμυρό, προκειμένου να μπορέσει έτσι το υπόλοιπο στράτευμά του να επιτεθεί στην περιοχή και να την καταλάβει.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163