Το όνομά της έχει ταυτιστεί με το έπος του ’40, είναι άλλωστε η «τραγουδίστρια της νίκης», όπως έμεινε στην ιστορία, αφού τα δικά της τραγούδια ήταν αυτά που κρατούσαν ψηλά το φρόνημα όλων, στρατιωτών και πολιτών.
Αυτό, όμως, όσο δίκαιο είναι, άλλο τόσο… άδικο είναι παράλληλα, αφού η Σοφία Βέμπο, για την οποία ο λόγος, είχε μία φωνή που μπορούσε να πει τα πάντα, μπορούσε να σε ταξιδέψει παντού.
Και η απόδειξη για αυτό, ή μάλλον μία από τις αποδείξεις, είναι και το τραγούδι «Πόσο λυπάμαι», το ωραιότερο ελληνικό βαλς που σε ταξιδεύει σε μια άλλη εποχή, διαφορετική, πιο αληθινή, στην εποχή της Παλιάς Αθήνας…
«Τα χρόνια και η ερωτική μου ζωή είναι κάτι δικό μου, κάτι που δεν θα το μάθετε ποτέ. Από το στόμα μου τουλάχιστον. Έρωτες και χρόνια δεν σας ενδιαφέρουν.
Από έρωτες λοιπόν μόνο ό,τι ξέρετε. Κι από χρόνια μόνον ό,τι βλέπετε κι ό,τι νομίζετε», είχε πει κάποτε σε μια συνέντευξή της, δείχνοντας ότι ήθελε να διαχωρίσει την καριέρα της από την προσωπική της ζωή.
Κάτι που δεν ήταν πάντα εφικτό, αφού ο συγγραφέας και στιχουργός Μίμης Τραϊφόρος, ο άντρας που την αγάπησε περισσότερο από όλους, τραγούδησε για αυτή. Τραγούδησε για την αγάπη του.
