Το «Κτίριο που Χορεύει» γνωστό και ως «Φρεντ και Τζίντζερ» είναι ένα στολίδι μοντέρνας αρχιτεκτονικής που κεντρίζει τα βλέμματα των τουριστών, αποτελώντας ένα από τα διάσημα αξιοθέατα της Πράγας, στην Τσεχία.
Το εντυπωσιακό κτίριο σχεδιάστηκε από τον Τσεχοκροάτη αρχιτέκτονα Βλάντο Μίλουνιτς σε συνεργασία με τον Αμερικανό αρχιτέκτονα Φρανκ Γκέρι σε ένα άδειο οικόπεδο δίπλα στον ποταμό Μολδάβα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το κτίριο σχεδιάστηκε το 1992 και ολοκληρώθηκε το 1996. Ο μη-παραδοσιακός σχεδιασμός με τις καμπύλες γραμμές ήταν αμφιλεγόμενος την εποχή κατασκευής, καθώς το κτίριο βρίσκεται ανάμεσα σε μπαρόκ, γοτθικά και αρ νουβώ κτίρια για τα οποία είναι γνωστή η Πράγα. Κοντά στο κτίριο έμενε ο τότε πρόεδρος της Τσεχίας Βάτσλαβ Χάβελ.
Ο Γκέρι αρχικά ονόμασε το κτίριο «Φρεντ και Τζίντζερ», από τους διάσημους χορευτές Φρεντ Αστέρ και Τζίντζερ Ρότζερς, αφού και το κτίριο θυμίζει ένα ζευγάρι χορευτών.
Όμως, αυτό το παρατσούκλι δε χρησιμοποιείται συχνά, ενώ ακόμη και ο ίδιος ο Γκέρι αποδοκίμασε την ιδέα του, λέγοντας ότι φοβόταν να εισάγει αμερικανικό χολιγουντιανό κιτς στην Πράγα. Τη γυναίκα συμβολίζει ο γυάλινος πύργος, ενώ τον άντρα αναπαριστά ο πύργος από σκυρόδεμα. Στην κορυφή του βρίσκεται μεταλλική κατασκευή με σχήμα φωλιάς γνωστή ως «Μέδουσα». Ο γυάλινος πύργος λεπταίνει στο μέσον του, ώστε να μοιάζει με μέση γυναίκας και στηρίζεται σε κολώνες από σκυρόδεμα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αρχικά, στη θέση του κτιρίου βρισκόταν μια νεο-αναγεννησιακή οικία που είχε χτιστεί στα τέλη του 19ου αιώνα αλλά καταστράφηκε κατά τη διάρκεια των συμμαχικών βομβαρδισμών της Πράγας το 1945. Ο χώρος καθαρίστηκε το 1960.
Ο Βάτσλαβ Χάβελ ήταν συνιδιοκτήτης του διπλανού κτιρίου, όπου ζούσε μέχρι τη δεκαετία του 1990. Αρχικά ζήτησε αρχιτεκτονική μελέτη από τον Βλάντο Μίλουνιτς για μια πινακοθήκη και αργότερα η ολλανδική ασφαλιστική εταιρία Nationale-Nederlanden (σήμερα ING) συμφώνησε να χρηματοδοτήσει την κατασκευή, ύστερα από παράκληση του αντιπροσώπου της εταιρείας στην Πράγα, αλλά είχε ως στόχο τη δημιουργία ενός κτιρίου γραφείων.
Επίσης, ζήτησε τη συνεργασία του Μίλουνιτς με κάποιο διεθνούς φήμης αρχιτέκτονα. Ο Μίλουνιτς απευθύνθηκε αρχικά στον Ζαν Νουβέλ, ο οποίος απέρριψε την πρόταση λόγω της περιορισμένης έκτασης του χώρου. Στη συνέχειαμ, απευθύνθηκε στον Φρανκ Γκέρι, ο οποίος αποδέχθηκε την πρόκληση το 1992. Εξαιτίας της εξαιρετικής οικονομικής κατάστασης της IGN εκείνη την εποχή, ο προϋπολογισμός ήταν σχεδόν απεριόριστος.
Εκτός από γραφεία, το εννιαόροφο «κτίριο που χορεύει» στεγάζει γκαλερί τέχνης, ξενοδοχείο, μπαρ, ενώ στην κορυφή του βρίσκεται ένα πολυτελές εστιατόριο με θέα στην παραμυθένια πόλη.
Τους εσωτερικούς χώρους του κτιρίου σχεδίασε εν μέρει η Τσέχα αρχιτέκτονας, Έβα Γιρίκνα.
Το 1996, το κτίριο τιμήθηκε με βραβείο από το αμερικανικό περιοδικό Time.
