Το Μον-Σαιν-Μισέλ (γαλλ. Mont-Saint-Michel) είναι μικρή ορεινή νησίδα στις ακτές της Νορμανδίας, σε πολύ μικρή απόσταση (περίπου 1,6 χλμ) από την ακτή, με την οποία συγκοινωνεί με ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Στην κορυφή του όρους υπάρχει το αββαείο του Αγίου Μιχαήλ (Saint Michel)με το επίχρυσο άγαλμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην κορυφή του καμπαναριού.
Γύρω από το αββαείο και εντός των τειχών που περιβάλλουν τη νησίδα υπάρχει οικισμός με πολλά ξενοδοχεία και καταστήματα για φαγητό, ποτό και αγορά αναμνηστικών. Οι μόνιμοι κάτοικοι του οικισμού είναι μόλις 44 (2009). Το αββαείο και ο πέριξ αυτού κόλπος (Baie du mont Saint-Michel) έχουν χαρακτηριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής κληρονομιάς από την Ουνέσκο.
Η παλίρροια στη θάλασσα της Μάγχης είναι ιδιαίτερα έντονη και δύο φορές το χρόνο τα πάρκινγκ που υπάρχουν εκατέρωθεν του δρόμου κατακλύζονται από τα νερά, όπως συμβαίνει και με τα λιβάδια που υπάρχουν στη γύρω περιοχή του κόλπου του Σαιν Μισέλ. Στα χωράφια αυτά (οι ντόπιοι τα αποκαλούν pres-salés) βόσκουν πρόβατα, από τα οποία παράγεται το ομώνυμο φημισμένο πρόβειο κρέας (agneau de pré-salé), καθώς λέγεται ότι αποκτά ιδιαίτερη νοστιμιά, λόγω του θαλασσινού αλατιού που αποτίθεται στα λιβάδια αυτά κατά τη φάση της πλημμυρίδας.
Η ιστορία
Η ιστορία του Μον Σεν Μισέλ της Νορμανδίας ξεκινά με έναν θρύλο. Λέγεται ότι το 708 ο Αρχάγγελος Μιχαήλ εμφανίστηκε τρεις φορές στο όνειρο του επισκόπου Αγίου Ομπέρ της Αβράνς, της πόλης που αντικρίζει τον κόλπο του Σεν Μισέλ, για να του ζητήσει να χτίσει ένα παρεκκλήσι στον βράχο. Ο επίσκοπος δεν πείσθηκε και τότε ο Αρχάγγελος τον άγγιξε στο κεφάλι αφήνοντάς του το αποτύπωμα του δακτύλου του.
Ο Ομπέρ φρόντισε πράγματι να κατασκευάσει ένα παρεκκλήσιο στη θέση που του υποδείχθηκε. Δυο αιώνες αργότερα, το 966, ο Δούκας της Νορμανδίας Ριχάρδος ο Α΄ προσκάλεσε στο νησί Βενεδικτίνους μοναχούς που ίδρυσαν ένα μικρό αβαείο (μοναστήρι), το οποίο συνέχισε να μεγαλώνει και να επεκτείνεται μέχρι τον δέκατο έκτο αιώνα.
Ο επισκέπτης μπορεί να μεταβεί στο Μον Σαιν Μισέλ είτε με αυτοκίνητο (ιδιόκτητο ή ενοικιαζόμενο) είτε μέσω Ποντορσόν, το οποίο συνδέεται οδικά (με λεωφορείο) δύο φορές την ημέρα με το Σαιν Μαλό. Από το Ποντορσόν μεταβαίνει με ταξί ως το Μον Σαιν Μισέλ. Προτιμητέα είναι η επίσκεψη με αυτοκίνητο, ώστε να είναι δυνατή η μετάβαση του επισκέπτη και σε γειτονικές πόλεις, όπως η Αβράνς, όπου στεγάζεται σήμερα η βιβλιοθήκη του Αβαείου (μεταφέρθηκε εκεί για προληπτικούς λόγους, προκειμένου να προφυλαχθεί από τις συχνές πυρκαϊές που έπληξαν τη μονή). Η βιβλιοθήκη περιλαμβάνει χειρόγραφες μεταφράσεις του Αριστοτέλη, οι οποίες εκτίθενται σε ειδική αίθουσα.
Εκτός από το ίδιο το Αβαείο, στο οποίο ο επισκέπτης οφείλει μια επίσκεψη, ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Μον έχει μεταφερθεί έξω από αυτό. Λόγω των πυρκαϊών που ξεσπούσαν εύκολα κατά τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση και των πενιχρών, τότε, μέσων πυρόσβεσης, αποφασίστηκε η μεταφορά της βιβλιοθήκης του Αβαείου στην γειτονική πόλη Αβράνς, όπου και στεγάζεται μέχρι σήμερα σε μετασκευασμένο μεσαιωνικό νορμανδικό κάστρο (donjon). Η βιβλιοθήκη αυτή περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, έργα του Αριστοτέλη τόσο στα Ελληνικά όσο και μεταφρασμένα στα Λατινικά.
Το 10ο αιώνα η θρησκευτική κοινότητα των βενεδικτίνων εγκαταστάθηκε στο νησί και ίδρυσε ένα μικρό αβαείο, ενώ παράλληλα ένα ολόκληρο χωριό είχε αρχίσει να αναπτύσσεται στις παρυφές τού λόφου. Εκτός όμως από τόπος λατρείας, το Μον Σεν Μισέλ αποτελεί παράδειγμα στρατιωτικής αρχιτεκτονικής. Η γεωγραφική του θέση, ένα χιλιόμετρο στ’ ανοιχτά των νορμανδικών ακτών (άρα δύσκολα υπερασπίσιμο από τη στεριά) και πολύ κοντά στα λιμάνια του αγγλικού Νότου απ’ όπου εξορμούσε ο εχθρικός στόλος, το έκανε εύκολο στόχο αγγλικών επιθέσεων.
Ομως άλλο στόχος κι άλλο κατάληψη. Το νησί-αβαείο παρέμεινε απόρθητο κάστρο κατά τη διάρκεια του εκατονταετούς πολέμου μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας και οι απάτητες οχυρώσεις του άντεξαν την επί 30 χρόνια πολιορκία των Αγγλων, προσδίδοντας στον ιερό χώρο μια νέα διάσταση: από σύμβολο θρησκευτικής πίστης έγινε και σύμβολο εθνικής ταυτότητας.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163