Η ώρα ήταν 10 το βράδυ όταν δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από το γραφείο για να πάω αμέσως στο Σαβάρ.Καθώς κατευθυνόμουν προς τα εκεί από την Ντάκα όλα ήταν σιωπηλά και ένα πέπλο φόβου είχε σκεπάσει τα πάντα. Ένα ασθενοφόρο έσκισε την σιωπή. Με το που έφτασα στο κτίριο Πλάζα η μυρωδιά του θανάτου είχε απλωθεί παντού. Άρχισα αμέσως να τραβάω φωτογραφίες. Λίγες ώρες αργότερα κι ενώ ακόμα οι διασώστες έβγαζαν νεκρούς από τα ερείπια κάθισα πάνω σε ένα σωρό από τούβλα και χώματα για να ξαποστάσω. Άρχισε να ξημερώνει. Ξαφνικά ένας διασώστης άρχισε να ουρλιάζει: “Ένας άνθρωπος είναι Κάτω από τα ερείπια!” Προσπάθησα να πλησιάσω αλλά στρατιώτες δεν με άφησαν. Λίγη ώρα αργότερα η ίδια σκηνή επαναλαμβανόταν. Άλλος ένας νεκρός κάτω από τα ερείπια. Έμοιαζε να κάνει προσπα΄θεια μέχρι το τέλος να κρατηθεί στη ζωή. Μάταια…
Η ώρα ήταν 10 το βράδυ όταν δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από το γραφείο για να πάω αμέσως στο Σαβάρ.Καθώς κατευθυνόμουν προς τα εκεί από την Ντάκα όλα ήταν σιωπηλά και ένα πέπλο φόβου είχε σκεπάσει τα πάντα. Ένα ασθενοφόρο έσκισε την σιωπή. Με το που έφτασα στο κτίριο Πλάζα η μυρωδιά του θανάτου είχε απλωθεί παντού. Άρχισα αμέσως να τραβάω φωτογραφίες. Λίγες ώρες αργότερα κι ενώ ακόμα οι διασώστες έβγαζαν νεκρούς από τα ερείπια κάθισα πάνω σε ένα σωρό από τούβλα και χώματα για να ξαποστάσω. Άρχισε να ξημερώνει. Ξαφνικά ένας διασώστης άρχισε να ουρλιάζει: “Ένας άνθρωπος είναι Κάτω από τα ερείπια!” Προσπάθησα να πλησιάσω αλλά στρατιώτες δεν με άφησαν. Λίγη ώρα αργότερα η ίδια σκηνή επαναλαμβανόταν. Άλλος ένας νεκρός κάτω από τα ερείπια. Έμοιαζε να κάνει προσπα΄θεια μέχρι το τέλος να κρατηθεί στη ζωή. Μάταια…