Ελληνική μυθολογία μόνο για ενήλικες! Σεξ, αιμομιξίες, εγκλήματα

Το τεύχος του EThe Magazine του EleftherosTypos.gr, παρουσιάζει τα… απόκρυφα της ελληνικής μυθολογίας.

O Δίας, ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων, συμβόλιζε για τους αρχαίους Έλληνες την παντοδυναμία και την απόλυτη εξουσία. Παρα τα πολλά καθήκοντα και τις υποχρεώσεις του, πάντα του έμενε χρόνος ώστε να ξελογιάζει κάποια θεά ή κάποια όμορφη βασιλοπούλα και να προκαλεί έτσι τη ζήλια της νόμιμης γυναίκας του, της Ήρας. Δίκαια ο Δίας ονομάστηκε πατέρας των θεών και των ανθρώπων. Πραγματικά, πολλοί Ολύμπιοι αλλά και μικρότερες θεότητες, όπως επίσης και ένα πλήθος από επώνυμους ήρωες διαφόρων πόλεων ήταν παιδιά του.

Στα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας του, ο Δίας ζευγάρωσε με δυο Τιτανίδες. Πρώτα με τη Θέμιδα, την προσωποποίηση της δικαιοσύνης. Απ’ αυτήν απέκτησε τις τρεις Ώρες και τις τρεις Μοίρες που όριζαν την τύχη των ανθρώπων και των θεών. Από την Τιτανίδα Μνημοσύνη, την προσωποποίηση της ανάμνησης, μετά από εννιά νύχτες συνεχούς ζευγαρώματος, απέκτησε τις εννιά Μούσες, Από την Ωκεανίδα Ευρυνόμη ο Δίας απέκτησε τις τρεις Χάριτες.

Τελικά, ο Δίας παντρεύτηκε την αδερφή του Ήρα και αποτέλεσαν το κυρίαρχο ζευγάρι του Ολύμπου, αποκτώντας τρία παιδιά, την αιώνια έφηβη Ήβη, που την έδωσαν ως σύζυγο στον Ηρακλή όταν έγινε αθάνατος, τον πολεμόχαρο Άρη και το θεϊκό σιδηρουργό Ήφαιστο. Βέβαια, ζούσαν μια πολυτάραχη συζυγική ζωή μια και η παράφορη ζήλια της Ήρας δεν μπορούσε ν’ αντέξει τις συνεχείς ερωτικές περιπέτειες του άντρα της. Αρκετές φορές μάλιστα αποπειράθηκε να εγκαταλείψει τη συζυγική εστία. Ο παντοδύναμος Δίας έβρισκε πάντα τον τρόπο να τη φέρει πίσω. Πάντα τη διαβεβαίωνε πως οι εξωσυζυγικές του περιπέτειες δε σήμαιναν τίποτε γι’ αυτόν και ότι η ίδια ήταν η μόνη γυναίκα που του προκαλούσε τον πραγματικό πόθο.

Ο… αθεόφοβος, Δίας ερωτεύτηκε κάποτε ακόμα και τη Δήμητρα, την άλλη αδερφή του. Αυτή τον απωθούσε για πολύ καιρό, φοβούμενη και την οργή της Ήρας. Τελικά ο παντοδύναμος θεός ικανοποίησε κι αυτό του το πάθος, που είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση της Περσεφόνης. Ακόμη, ο Δίας ενώθηκε με τη Σελήνη, που γέννησε την Έρση και την Πανδία, όπως επίσης και με τη Νύμφη Θύβρη, που γέννησε τον τραγοπόδαρο Πάνα, θεό της γονιμότητας.

Αρκετές αναφορές κάνουν λόγο και για κτηνοβατικές τάσεις του Δία, όχι μόνο με τον ίδιο να έχει ανθρώπινη μορφή και να συνευρίσκεται με ζώα (άλογα, βόδια και κατσίκες), αλλά και με τον ίδιο να παίρνει ζωώδη μορφή προκειμένου να συνευρεθεί με κοπέλες! Πολύ πιο γνωστός είναι ο μύθος που διηγείται τον έρωτα του Δία για την Ευρώπη. Αυτή ήταν κόρη του βασιλιά της Συρίας. Μια μέρα που έπαιζε με τις φίλες της στα λιβάδια και μάζευε λουλούδια, ο θεός την αντίκρισε και αμέσως τον χτύπησε ο έρωτας. Για να πλησιάσει την κοπέλα μεταμορφώθηκε σε ήμερο ταύρο. Αυτή άρχισε να χαϊδεύει το δυνατό ζώο και ανέβηκε στη ράχη του. Αμέσως, ο Δίας-ταύρος άρχισε να τρέχει με αστραπιαία ταχύτητα. Η Ευρώπη έκλαιγε μα δεν μπορούσε να πηδήξει από τον ταύρο γιατί θα σκοτωνόταν. Ο μεταμορφωμένος θεός διέσχισε τη θάλασσα και έφτασε στην Κρήτη. Εκεί μέσα σε μια σπηλιά έσμιξε με τη νεαρή βασιλοπούλα, διατηρώντας τη ζωώδη μορφή του. Καρπός αυτού του ζευγαρώματος ήταν ο Μίνωας.

Ο Ηρακλής αποτελεί κατά πάσα πιθανότητα τον δημοφιλέστερο μυθικό ήρωα του κόσμου. Άπαντες γνωρίζουν για τη φοβερή δύναμη και το απύθμενο θάρρους του ημίθεου καθώς αποτελεί συνώνυμο της γενναιότητας και της πυγμής. Όμως ο θρυλικός ήρωας, ίσως και να μην πήγε στα… Ηλύσια Πεδία όταν τελικά πέθανε, καθώς δεν ήταν και τόσο καλός κι αγαθός, ειδικά κατά τα εφηβικά του χρόνια. Υπάρχει πλήθος μαρτυριών ή και ανάγλυφων εικόνων, με τον Ηρακλή να προβαίνει σε κάθε είδους λεηλασίες, βιασμούς και κακουργήματα, με χαρακτηριστικότερη σκηνή τη δολοφονία του δασκάλου του Λίνου.

Σύμφωνα με το μύθο ο Λίνος ήταν αυτός που κατά την παράδοση πήρε από τον Κάδμο το φοινικικό αλφάβητο, καθόρισε το τελικό σχήμα των γραμμάτων και έδωσε σε κάθε γράμμα την ονομασία του. Ακόμα ο Λίνος λέγεται ότι αντικατέστησε τις χορδές από λινάρι με χορδές από έντερο. Λέγεται, επίσης, ότι είναι ο επινοητής του ρυθμού και της μελωδίας.

Κάποτε λοιπόν, ο Λίνος μάθαινε τα γράμματα και τη μουσική στον Ηρακλή και στον αδερφό του Ιφικλή. Κι ενώ ο Ιφικλής ήταν καλός και υπάκουος μαθητής, ο Ηρακλής ήταν ατίθασος. Ο Λίνος προσπαθούσε να τον επαναφέρει στην τάξη, ώσπου μια μέρα, εξοργισμένος, τον κτύπησε. Ο Ηρακλής τότε, άρπαξε αμέσως τη λύρα του δασκάλου του και τον χτύπησε με την υπερφυσική του δύναμη μέχρι θανάτου. Στη συνέχεια οδηγήθηκε στο δικαστήριο με την κατηγορία του φόνου, όπου τελικά κατόρθωσε να αθωωθεί.

Η Εστία ήταν μια από τις πιο αξιόλογες, σεβαστές και σεμνές μορφές του αρχαίου ελληνικού Δωδεκάθεου. Ήταν η πραότερη και δικαιότερη απ’ όλους τους Ολύμπιους θεούς. Με λίγα λόγια ένα… «κορίτσι για σπίτι», όπως θα λέγαμε σήμερα! Κόρη του Κρόνου και της Ρέας, αδερφή της Ήρας, της Δήμητρας, του Ποσειδώνα, του Δία και του Πλούτωνα, προστάτιδα της οικογενειακής ζωής, αρμονίας και ευτυχίας, προσωποποίηση της εντιμότητας και της σταθερότητας στο συζυγικό και οικογενειακό βίο. Ως πρωτότοκη κόρη του εξουσιαστή και κυρίαρχου των πάντων, η Εστία είχε από την αρχή τεθεί επικεφαλής όλων των μεγάλων θεοτήτων.

Κάθε ερωτική προσέγγιση την απομάκρυνε και οποιαδήποτε εμμονή σε παρόμοια θέματα δεν έβρισκε την παραμικρή ανταπόκριση στο πρόσωπό της. Προβάλλοντας μόνιμη αντίσταση σ’ όλες τις ερωτικές προκλήσεις (εν αντιθέσει με την Άρτεμη ή την Αθηνά που ήταν αρκετά πιο «άτακτες» και δημοφιλείς για αυτό, σε θεούς και ανθρώπους!) αρνούνταν παγερά και με επιμονή το παιχνίδι μιας τρυφερής περιπέτειας.

Πιστή και αμετάκλητη στις αποφάσεις και τις αρχές της, δε δίστασε να αποκρούσει τον Απόλλωνα και τον Ποσειδώνα που ένθερμα είχαν εκδηλώσει το θαυμασμό και το ενδιαφέρον τους γι’ αυτήν. Δεσμευμένη με τον όρκο της αιώνιας παρθένας και ταγμένη στην υπηρεσία του σπιτιού και της οικογένειας, είχε συνειδητά αποβάλει κάθε ερωτική σκέψη και διάθεση που θα μπορούσε να προδώσει τον όρκο της.

Όλα αυτά όμως, μέχρι ο τραγοπόδαρος θεός, Πάνας, σε κάποια γιορτή των θεών, ύστερα από το πολύ πιότο, αποφάσισε να την αποπλανήσει. Η ίδια, αν και ιδιαίτερα επιφυλακτική στην αρχή, τελικά ενέδωσε και υπέκυψε για τα καλά στις ορέξεις του θεού.

Ο θεός της θάλασσας και ο μικρασιάτης Πέλοπας λέγεται πως είχαν έναν παράφορο ερωτικό δεσμό. Ο Ποσειδώνας τον μετέφερε με ένα χρυσό άρμα στον Όλυμπο για να τον έχει προσωπικό του οινοχόο και εραστή. Τον πότιζε αμβροσία και του έμαθε να οδηγεί το χρυσό άρμα. Αλλά οι υπόλοιποι θεοί, διαφώνησαν με τις επιλογές του Ποσειδώνα (είχαν και προηγούμενα με τον πατέρα του Πέλοπα) και εξόρισαν τον νεαρό πίσω στη Γη. Τελικά ο δεσμός τους εξελίχθηκε σε μια καλή φιλία.

Όταν τελικά ο Πέλοπας θέλησε να παντρευτεί την Ιπποδάμεια, στράφηκε στον παλιό του εραστή, ό οποίος τον βοήθησε να νικήσει στον ιππικό αγώνα που θα έκρινε το αν θα την παντρεύονταν ή όχι, χαρίζοντάς του χάρισε ένα άρμα με φτερωτά άλογα.

Ο Πρίαπος ήταν ο γιος της Αφροδίτης και επειδή η Ήρα ζήλευε τη σαγηνευτική θεά της ομορφιάς, αποφάσισε να την εκδικηθεί με το να καταραστεί το γιο της να γεννηθεί πολύ άσχημος και με τεράστιο πέος! Όμως, παρά την ασχήμια του, ο Πρίαπος ήταν ιδιαίτερα… αγαπητός στις θεές του Ολύμπου (τελικά ακόμα και στην ίδια την Ήρα) με αποτέλεσμα η κατάρα της θεάς να αποδειχθεί σε… ευλογία! Τελικά, προς απογοήτευσή τους, ο Δίας αποφάσισε να τον εκδιώξει από τον Όλυμπο και να τον στείλει να ζήσει στην γη με τους κοινούς θνητούς, ίσως και λόγω… ανταγωνισμού!

Αν κι ο αρχαίος Έλληνας ήρωας Αχιλλέας, ήταν τελείως άτρωτος (με εξαίρεση τη διάσημη φτέρνα του), ένας Ασπιδοφόρος άντρας κατάφερε να διαπεράσει τις ερωτικές άμυνες του πολεμιστή. Παρά το ότι ο Όμηρος δεν αναφέρει ρητά την ύπαρξη ομοφυλοφιλικής σχέσης ανάμεσα στον Αχιλλέα και τον Πάτροκλο, πολλοί μελετητές θεωρούν ότι υπήρξε μια ρομαντική σχέση μεταξύ των δύο, καθώς ο Πάτροκλος υπήρξε ο μόνος που κατάφερε να φέρει στην επιφάνεια την συμπονετική πλευρά του, κατά τα άλλα περίφημου για την αλαζονεία του πολεμιστή. Ο θάνατος του Πάτροκλου στα χέρια του Τρώα πρίγκιπα Έκτορα, οδήγησε τον Αχιλλέα σε μια οργισμένη επίθεση κατά την οποία σκότωσε τον Έκτορα και έσυρε το πτώμα του γύρω από την Τροία. Άλλοι μύθοι αποκαλύπτουν επίσης ότι ο Αχιλλέας θαμπώθηκε από την ομορφιά του Τρωίλου, ενός πρίγκιπα της Τροίας.

Γνωστός ως ο Έλληνας θεός του κρασιού, ο Διόνυσος ήταν επίσης ο θεός των τρανς ατόμων. Ανάμεσα στους αρσενικούς εραστές του θεού ήταν ο σάτυρος Άμπελος και ο περίφημος για την ομορφία του Άδωνης. Ο ίδιος έκανε επίσης μια φορά ταξίδι στον Άδη όπου καθοδηγήθηκε από τον βοσκό Πόλυμνο, ο οποίος του έδειξε το δρόμο με αντάλλαγμα την ευκαιρία να κάνει έρωτα με τον θεό της διασκέδασης. Όταν ο Πόλυμνος πέθανε πριν ακόμα ολοκληρωθεί η συμφωνία, ο θεός δημιούργησε έναν φαλλό από ξύλο για να εκπληρώσει τελετουργικά την υπόσχεση του (σύμφωνα με έρευνα Χριστιανών ιστορικών, συμπεριλαμβανομένων και των Υγίνου και Αρνόβιου).

Ο τρομερός ληστής και φονιάς Προκρούστης, ήταν γνωστός και με άλλα ονόματα, όπως όλοι οι εγκληματίες άλλωστε. Τον ονόμαζαν και Δαμάστη ή Πολυπήμονα. Ο Προκρούστης υποδυόταν τον ξενοδόχο. Είχε στήσει δυο κρεβάτια στο δρόμο που οδηγούσε για την Αθήνα και όποιον ταλαιπωρημένο οδοιπόρο έβλεπε να περνά τον προσκαλούσε να ξεκουραστεί. Τα κρεβάτια αυτά όμως, είχαν μια ιδιομορφία. Το ένα ήταν μακρύ και το άλλο κοντό. Ο «φιλόξενος» Προκρούστης πρόσφερε στους κοντούς το μακρύ κρεβάτι και στους ψηλούς το κοντό. Όπως ήταν επόμενο οι άνθρωποι δε χωρούσαν σε κανένα κρεβάτι. Ο Προκρούστης τότε αποκαθιστούσε τις «ισορροπίες». Τραβούσε ή χτυπούσε με σφυρί τους κοντούς για να προσαρμοστούν στο μήκος του κρεβατιού και ακρωτηρίαζε τα επάνω ή κάτω άκρα του σώματος των ψηλών με τον ίδιο σκοπό, με τέτοια φρικαλεότητα που δεν σηκώνει περαιτέρω λεπτομέρειες. Τελικά, ο Προκρούστης γνώρισε το θάνατο από τον Θησέα, επάνω σ’ ένα από τα κρεβάτια του.

Ίσως η παλαιότερη λογοτεχνική αναφορά σε intersex πρόσωπο αφορά το παιδί του Ερμή και της θεάς αγάπης Αφροδίτη, τον Ερμαφρόδιτο. Στα νιάτα του ο Εμραφρόδιτος συνάντησε τη νύμφη Σαλμακίς, η οποία και προσπάθησε να αποπλανήσει τον νεαρό και ζήτησε από τους θεούς να ενώσουν τις μορφές των δυό τους μόνιμα. Το πλάσμα και των δύο φύλων απεικονίζεται συχνά στην κλασική τέχνη ως φιγούρα με γυναικεία στήθη και μορφή, αλλά με αντρικά γεννητικά όργανα.

Η νύμφη αυτή, οπαδός της Αρτέμιδος πήρε όρκο να παραμείνει παρθένα και δεν μπήκε στον πειρασμό να σπάσει τον όρκο της ούτε ακόμη και για χάρη του Δία, όσο τουλάχιστον αυτός διατηρούσε την ανδρική του μορφή. Όταν όμως ο Δίας μεταμορφώθηκε ως Άρτεμις, η Καλλιστώ παρασύρθηκε στην αγκαλιά της θεάς. Ο Ησίοδος έγραψε ότι όταν ανακαλύφτηκε το συμβάν η Καλλιστώ μεταμορφώθηκε σε αρκούδα πριν ακόμα γεννήσει τον γιο της τον Αρκά. Η Καλλιστώ και ο Αρκάς τοποθετήθηκαν αργότερα στα αστέρια ως οι αστερισμοί της Μεγάλης Άρκτου και της Μικρής Άρκτου.

Η αρχική φυλή των γυναικών πολεμιστριών, οι Αμαζόνες των μύθων, ζούσαν σε μια κοινωνία δίχως άνδρες, όπου ισχυρές γυναίκες ανέπτυσσαν ετεροφυλόφιλη σεξουαλική δραστηριότητα μία ή δύο φορές το χρόνο – μόνο για αναπαραγωγικούς σκοπούς – με άντρες σκλάβους που είχαν απαγάγει από γειτονικά χωριά ή τους είχαν αιχμαλωτίσει κατά τη διάρκεια των πολέμων, σύμφωνα με τον Στράβωνα. Τι συνέβαινε οπότε τον υπόλοιπο χρόνο; Πολλοί μελετητές θεωρούν ότι η ιδέα ενός λεσβιακού πολιτισμού δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια σύγχρονη φαντασία, αν και υπάρχουν ωστόσο ορισμένα έργα τέχνης της εποχής που απεικονίζουν τη βασίλισσα των Αμαζόνων Πενθεσίλεια να αποδέχεται ένα δώρο αγάπης από μια Θράκα κυνηγό.

Ο τυφλός προφήτης του Απόλλωνα έμεινε γνωστός στην ελληνική μυθολογία λόγω της μεταμόρφωσης του από άνδρα σε γυναίκα για επτά χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών ο Τειρεσίας είχε γίνει ιέρεια της Ήρας, παντρεύτηκε, και απέκτησε ακόμη και παιδιά, σύμφωνα με τον Ησίοδο. Μπορείτε να τον φανταστείτε ως το πρώτο τρανς άτομο της μυθολογίας. Όταν οι θεοί τον επανέφεραν στην αρχική του μορφή, ο Δίας τον ρώτησε ποίοι απολαμβάνουν το σεξ περισσότερο, οι άνδρες ή οι γυναίκες. Ο Τειρεσίας του αποκάλυψε ότι οι κυρίες περνούσαν περίπου 10 φορές καλύτερα από ό, τι οι άντρες. Αυτή του η απάντηση επέφερε την τύφλωση του από την Ήρα.

Πηγή: Eleftherostypos.gr