Μάλλον κανείς δεν ξέρει να απαντήσει επαρκώς. Το απλούστερο ίσως είναι πως το 100 φαντάζει στρογγυλό και γεμάτο, δηλαδή αρκετό για να καταλάβεις ή να κρίνεις και λίγο για να κατακρίνεις.
Στην προκείμενη διακυβέρνηση τι να σου προσθέσουν οι 100 ημέρες όταν έχουν προηγηθεί περίπου 2000 (5 χρόνια) ημέρες αντιπολίτευσης, δηλαδή 2000 ημερήσιες ευκαιρίες να πεις πως θα κυβερνήσεις, να δηλώσεις ποιος είσαι και τι πιστεύεις.
Ξεκινώντας από το τελευταίο ο Γ. Παπανδρέου ο νεώτερος τόσο στις 2000 προηγούμενες όσο και στις πρόσφατες 100 ημέρες σε τίποτε δεν εξέπληξε αλλά και δεν προσποιήθηκε.
Αν ο πατέρας του είχε την ψυχή και τη νοοτροπία του μετανάστη, δηλαδή μια εξωραϊσμένη εικόνα της «λαϊκής» ψυχής της Ελλάδας , ο γιος διεκδικεί τον τίτλο του φιλέλληνα, δηλαδή του γεμάτου καλές προθέσεις και συμπάθεια , αφ’ υψηλού κριτή των λίγο ή και πολύ αγροίκων, ιθαγενών κατοίκων μιας χώρας με οικουμενικό παρελθόν.
Η νοοτροπία του είναι απείρως διαφορετική, κι ας μη διστάζουμε, πολύ ανώτερη του μέσου Έλληνα.
Οι ιδέες του ένα μίγμα συμπόνιας για τους αδύναμους, δικαιοσύνης για όλους, αξιοκρατίας και πολιτισμικής «αταξίας». Η κοινότητα, η προσφορά, η σωτηρία, το μοίρασμα, η αποστολή, η προσωπική αναζήτηση κορυφαίες διακηρυγμένες αξίες και συγκινήσεις.
Η εξωσωματική του σχέση με το DNA του τόπου, τους καταστατικούς μύθους και τις ιστορικές αλλοιώσεις, αναγκαστικά τον αποστερεί της κοινής διαδικασίας απόφασης, του να νοιώθει και να σκέφτεται αρμονικά. Πλέει στην αμφιθυμία, διστάζει, τελικά πείθεται στην αφαίρεση, τη γενικολογία και την ασάφεια, γι αυτό και δεν πείθει. Κακός δρόμος για διοίκηση, κυβέρνηση που σε τούτες τις δύσκολες ημέρες δίνει αμήχανη διακυβέρνηση.
Κι όμως από την άλλη η διστακτικότητα μπορεί να εκληφθεί και ως σεμνότητα, απόρριψη μιας κομπορρημονούσας αυτάρκειας , την οποία για πολλά χρόνια από άλλο γόνο χορτάσαμε και εξ αυτής παταγωδώς χάσαμε.
Η κοσμοπολίτικη αύρα που φέρνει στο μικρό μας χωριό είναι και ευκαιρία , τώρα που οι περισσότεροι το θέλουν, για κάποιες αλλαγές. Σκεφτείτε την ανοικτή διακυβέρνηση. Το δικαίωμα στην έκφραση γνώμης, στην διαφωνία. Στοιχειώδη, που όμως ουσία τα αρνούμαστε στους πολιτικούς και τα δελτία των 8 βγάζουν μεροκάματο με το να τα μεγεθύνουν και να ξοδεύουν ανερυθρίαστα το σάλιο των σχολιαστών στο αν ο Λοβέρδος ή η Κατσέλη κι ο Παπουτσής διαφοροποιήθηκαν από τον Παπακωνσταντίνου. Λες και δεν έχουν γνώμη λες και έχουμε εκλέξει 300 κλώνους ομονοούντες για το πώς θα χρεοκοπήσουμε καλύτερα.
Ακόμη και η συμβολική κίνηση του αργόσυρτου διορισμού γραμματέων η ρήξη με το μοντέλο όπου η ταχύτητα δήθεν εγγυάται την αποτελεσματικότητα.
‘Η ο Καλλικράτης. Η κυνική ομολογία πως διαφάνεια, έλεγχος, διοίκηση τελικά είναι κυρίως θέμα μεγέθους και τα ηθικοπλαστικά περί λειτουργών και καθήκοντος είναι μόνο για κατανάλωση στα παράθυρα.
Χαλάει λοιπόν την πιάτσα ο Παπανδρέου. Όπως τότε με τη σκούπα στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ . Life style και όχι δομικές αλλαγές θα μου αντιτάξουν, ορθά, οι φίλοι μου.
Κι αυτό αλήθεια είναι , όμως κι η καθημερινότητα κάτι αλλάζει στις νοοτροπίες.
Σε κάθε περίπτωση το νερό στο ποτήρι το βλέπει κανείς ανάλογα με τις προσδοκίες του. Αν κάποιος,στα 5 χρόνια αντιπολίτευσης, κατάλαβε πως ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ θα συγκλονίσουν την Ελλάδα ως άλλοι Τρικούπηδες και Βενιζέλοι, τότε δίκαια μετά τις 100 ημέρες θρηνεί.
Αν πάλι δεν περιμένει τίποτα τότε μπορεί να δει πολλά. Λίγο Καλλικράτη , λίγη αξιοπρέπεια, διαφάνεια, πολλή προσπάθεια. Και ανάσες μιας άλλης αισθητικής. Απαραίτητο οξυγόνο τώρα που οι δεξιόστροφοι με τα ακραία εθνικιστικά τους αλλά και οι αριστερόστροφοι με τα κλισέ του ποιος θα πληρώσει την κρίση έρχονται και δένουν το γλυκό. Και μας στέλνουν απελπιστικά αδιάβαστους.
Ας ευχηθούμε λοιπόν να έχουμε τα πολλά λίγα του Παπανδρέου γιατί δεν ξέρουμε ποιος και πως θα κάνει και θα κάνουμε τα λίγα και καλά.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163