«Ελα κι ας είναι μια στιγμή -και ύστερα πάλι φύγε – για να δω μια στιγμή – πως η ζωή σου στράφι πήγε», ήταν η μαντινάδα που είπε ο κρητικής καταγωγής Γιάννης Σμπώκος.
Ενώπιον του Τριμελούς Επετείου Κακουργημάτων, έκανε πλήρη αναφορά στα παιδικά του χρόνια στα Ανώγεια Κρήτης.
Ο Ι. Σμπώκος αυτοπροσδιορίστηκε ως άνθρωπος που ανήκει “στην αδικαίωτη γενιά του Πολυτεχνείου”, ενώ τόνισε ότι “δεν επωφελήθηκα της ευπιστίας των ανθρώπων να με εμπιστευθούν στην πολιτική μου ζωή”.
Αναφέρθηκε επίσης στο κόστος που είχε για την οικογένεια του η ενασχόλησή του με την πολιτική, αλλά και η εμπλοκή του με τη συγκεκριμένη υπόθεση. «Ας μου επιτραπεί απο αυτήν την αίθουσα να ζητήσω συγγνώμη, παράκληση συγγνώμης, από τους δικούς μου ανθρώπους. Πως μπορείς να δείξεις επιείκεια στον ίδιο σου τον εαυτό οταν έχεις διαλύσει τις ζωές των δικών σου ανθρώπων και δεν μπορείς να τις συναρμολογήσεις» είπε.
Νωρίτερα στο δικαστήριο απολογήθηκε ο επιχειρηματίας Φώτης Αρβανίτης που κατηγορείται για την εμπλοκή στην αγορά ενός οικοπέδου στην Κυψέλη το οποίο κατέληξε στην Αρετή Τσοχατζοπούλου, συναλλαγή που κατά τις αρχές σχετίζεται με παράνομες αμοιβές του πρώην υπουργού.
Ο κ. Αρβανίτης, που έχει εκλεγεί βουλευτής του Νομού Φωκίδας τέσσερις φορές, είπε οτι γνώρισε τον πρώην υπουργό στον χώρο του ΠΑΣΟΚ όπου και ο ίδιος εντάχθηκε μετά τη χούντα.
‘Οπως είπε, «όταν ο Τσοχατζόπουλος μου ζήτησε να προβώ στη συγκεκριμένη αγορά για να βοηθήσει την κόρη του, δεν υπήρχε καμία υποψία για ανάμειξή του σε παράνομες δραστηριότητες. ‘Οταν το 2004 άρχισαν τα δημοσιεύματα.. κουμπώθηκα. Επικοινώνησα μαζί του και του είπα: “Ακη τι γίνεται;”. Μου απάντησε ότι” δεν είναι τίποτα, πολιτικοί μου αντίπαλοι”. Εκείνη την εποχή δεν φανταζόμουν ότι θα γίνω κατηγορούμενος».
Ο κατηγορούμενος υποστήριξε πως δεν έχει καμία συμμετοχή σε όσα αναφέρονται στη δικογραφία και τόνισε: «Ζημιά είχα, όφελος μηδέν».
Η διαδικασία συνεχίζεται με την απολογία του κ. Σμπώκου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Ερμηνεία για Όσκαρ από τον Άκη: Πλαστογραφήσατε τις σημειώσεις μου!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ακης: Προκάλεσα με το ακίνητο της Δ. Αρεοπαγίτου – Ήταν το μόνο λάθος μου