Μίκη με πόνεσες!

Εκείνοι που θυσιάστηκαν έχουν μείνει στην ιστορία άλλοι ως ήρωες – σύμβολα και άλλοι έχουν περάσει στην αφάνεια γιατί η θυσία τους δεν έγινε ευρέως γνωστή.

Αυτό όμως είναι μια άλλη κουβέντα.

Ένας από αυτούς που έκανε αγώνες για το δικαίωμα αυτό, κυρίως μέσω των μουσικών αριστουργημάτων που συνέθεσε είναι ο Μίκης Θεοδωράκης. Ένα τοτέμ, ένας μύθος εν ζωή με διεθνή καταξίωση και ένας άνθρωπος που βασανίστηκε, ταλαιπωρήθηκε, εξορίστηκε και είδε συντρόφους του να χάνουν την ζωή τους, τις οικογένειές τους, τις περιουσίες τους, τα πάντα τους!

ΕΓΡΑΦΕ:

Διότι δε συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.

Διότι δε συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.

Εκείνα τα σκοτεινά χρόνια της χούντας, προσπαθούσαν να τους σβήσουν ως ανθρώπους παίρνοντάς τους ακόμα και τα διαβατήριά τους. Τους εξόριζαν, τους εξευτέλιζαν, αλλά εκείνοι επέμεναν στις ιδέες τους πιστεύοντας ότι θα έρθει μια ημέρα που οι αγώνες τους θα δικαιωθούν και ο κάθε άνθρωπος θα μπορεί ελεύθερα να λέει όσα εκείνος πρεσβεύει.

Και η μέρα εκείνη ήρθε.

Και σήμερα η δημοκρατία μας μπορεί να τα χωρέσει όλα. Τους χωράει όλους. Μας χωράει όλους. Και ακόμα και το φάντασμα του νεοναζισμού που πλανάται από πάνω μας κάποια μέρα θα το καταπιεί.

Ο Μίκης όμως, γιατί έτσι τον αποκαλούν όλοι οι έλληνες, με πόνεσε. Με ξάφνιασε. Με γέμισε θλίψη.

Μίκη, μπορώ να σου συγχωρέσω τα πάντα. Μίκη, μέχρι χθες για μένα ήσουν στο απυρόβλητο.

Όταν όμως άκουσα από τα χείλη σου τα παρακάτω λόγια, πληγώθηκα. 

«Αν είχα δύναμη», είπες, «θα της έλεγα, είσαι εθνομηδενιστής; Δεν αγαπάς την πατρίδα σου; Θα σου πάρω το διαβατήριο, πήγαινε να ζήσεις αλλού. Αυτή η γη που μένεις εδώ πέρα, δεν είναι έτσι, έχει αίμα εδώ μέσα. Είναι μεγάλο προσόν που ζεις στην Ελλάδα και είσαι Έλληνας. Αν δεν το καταλαβαίνεις, πήγαινε να ζήσεις στη Νιγηρία».

……….