1. Ενσάρκωσε την «αξιακή» επανίδρυση της Νέας Δημοκρατίας. Δηλαδή την αναγκαία επιστροφή σε βασικά ζητήματα προσανατολισμού , που εύλογα απασχολούν ένα κόμμα του οποίου η όλη δράση και σκέψη είχαν βαθμιαία συρρικνωθεί στον επικοινωνιακό κυβερνητισμό.
Απέναντι του είχε την Ν. Μπακογιάννη ως εκφραστή μιας μάλλον επαγγελματικής συνέχισης αυτής της άνυδρης πολιτικά δραστηριότητας.
Με απλά λόγια η «φιλελεύθερη κεντροδέξια» δεν ήξερε να μιλήσει δεξιά , οπότε η δεξιά μιλά «ριζοσπαστικά» και «εθνικά» ευελπιστώντας να απλωθεί στο κέντρο, έχοντας κλείσει την προς ΛΑΟΣ αιμορραγία.
Πρόκειται για πολύ ξεκάθαρη πολιτική επιλογή, ανταγωνιστική και μετωπικά αντίθετη στο ΠΑΣΟΚ. Αν το πείραμα Παπανδρέου δεν αποδώσει δεν θα αλλάξουμε καπετάνιο και λίγες μοίρες πορεία. Θα πάμε αταλάντευτα εθνικά και ριζοσπαστικά, στην πιο ΕΡΕ περίοδο της μεταπολιτευτικής ιστορίας.
2. Έγινε μαγνήτης μαζικής προσέλευσης γιατί έδωσε θετική διέξοδο στην δικαιολογημένη ντροπή των οπαδών της Ν.Δ.
Ντροπή γιατί το κόμμα της σοβαρότητας, της ευθύνης, της προόδου, παραιτήθηκε της διακυβέρνησης της χώρας δια των εκλογών, ομολογώντας πολιτική αλλά και κυβερνητική χρεοκοπία.
Θετική διέξοδο γιατί χωρίς να θίξει -ακόμη- το τοτέμ Καραμανλής, φόρτωσε τα παραπάνω στο πρόσωπο –σύμβολο Μπακογιάννη και τους υποστηρικτές της. Αυτή η ιδιότυπη αντι-εξουσιαστική νότα, που διαθέτει άλλωστε και ο αντίπαλός του πλέον Γ. Παπανδρέου, τον έκανε ομοίως αντίπαλο της πίκρας αλλά και της κριτικής σκέψης, του έδωσε το συναισθηματικό πεδίο για να απλώσει την ασάφεια του προεκλογικού του λόγου.
Ο κόσμος που έτσι ανακουφίστηκε τον αντάμειψε με μια τόσο μαζική προσέλευση που ξεπέρασε όχι μόνο τη δύναμη των μηχανισμών αλλά και τις πιο αισιόδοξες δικές του προβλέψεις.
Έτσι, εκ του αποτελέσματος της προσέλευσης, η Ν.Δ. φώναξε παρόν στην πολιτική σκηνή, διατράνωσε την διάθεσή της να διαδραματίσει ρόλο στα δρώμενα. Καλό για το κόμμα θετικό για τη χώρα.
Ο κόσμος της Ν.Δ. έκανε τη δουλειά του. Μένει να δούμε αν ο Α. Σαμαράς θα κάνει τη δική του. Δηλαδή να εγγράψει τη Ν.Δ. στην Ευρωπαϊκή συζήτηση του συντηρητικού χώρου για την εθνική ταυτότητα- όπως στη Γαλλία- , για το κοινωνικό κράτος –όπως στη Γερμανία- , για τα δικαιώματα των μεταναστών- όπως στην Ιταλία, για την επιστροφή στην κοινωνία όχι στο άτομο- όπως στην Αγγλία.
Το κοινό χαρακτηριστικό αυτών των συζητήσεων είναι πως γίνονται με καθαρή συνείδηση πως είμαστε στον 21ο αιώνα και ότι οι αξίες και οι έννοιες που πραγματεύονται χρειάζονται εμπλουτισμό, φρέσκο αέρα, τόλμη και πρωτοτυπία. Καθαρή συνείδηση πως ο κίνδυνος να αναμασηθούν φολκλορικές , λυρικές εκδοχές του παρελθόντος συνιστά αποτυχία του διαλόγου και επικίνδυνη εκτροπή από τις ανάγκες των κοινωνιών μας και της εποχής.
Εδώ λοιπόν θα κριθεί η συνεισφορά και η επιτυχία του Α. Σαμαρά. Από τον τρόπο που θα οδηγήσει τη συζήτηση και τα συμπεράσματα που θα καταλήξει. Αν περιοριστεί φτωχά σε κανένα ορθόδοξο εθνικισμό, ενδεχομένως να είναι περιστασιακά χρήσιμος για το κόμμα του όμως στην Ελλάδα θα προσφέρει λίγα. Αν αντίθετα υποστασιοποιήσει την ουσία της ριζοσπαστικής μήτρας της παράταξής του, τότε θα μπορέσει να γίνει ο συντηρητικός ηγέτης που η Ν.Δ. αλλά και η Ελλάδα έχει πολύ ανάγκη στα πλαίσια της δημοκρατικής εναλλαγής.
Τάσος Γιαλίδης
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163