Από πολλά χρόνια ήταν οπαδός των δραστικών ως σκληρών μέτρων για να αποφύγει η χώρα περιπέτειες, στην οποία την έριξαν μεταξύ άλλων και συνοδοιπόροι του Αλέκου Παπαδόπουλου στα χρόνια της ανεμελιάς.
Από εκεί, όμως, μέχρι του σημείου να συμφωνεί και υπερθεματίζει για περισσότερα μέτρα και από εκείνα που ζητά το ΔΝΤ, είναι ένας δρόμος που δεν διανύεται εύκολα, και επιτυγχάνεται μόνο με άλματα που πολλές φορές μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και στο κενό.
Φίλε Αλέκο, όταν δηλώνεις «τα επιπλέον μέτρα των 3,6 δισ. περίπου ευρώ που συνομολόγησε, σαν προληπτικά, η κυβέρνηση με την τρόικα δείχνουν ότι οι χωρίς προηγούμενο μέθοδοι πολιτικής εξαπάτησης δεν ανθούν μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Εσπερία.
Είναι γνωστό στους παροικούντες ότι το ποσό αυτό είναι ανεπαρκές και θα αυξηθεί, η δε συμφωνία είναι ένα λιπόψυχο, πλην αναγκαίο, τέταρτο και όχι τελευταίο μνημόνιο. Αλέκος Παπαδόπουλος», μπορεί να πιστεύεις ότι φανερώνει θάρρος να πας κόντρα σε οποιοδήποτε λαϊκισμό, όμως θα μπορούσαν να θεωρηθούν και ως βάναυσα για τις λαϊκές μάζες όσο δεν εξειδικεύεις ποιοι θα πρέπει να πληρώσουν τα πρόσθετα μέτρα.
Επίσης, όσο δεν στηλιτεύεις τους πραγματικούς ενόχους που έστειλαν τη χώρα εδώ (με ονόματα και διευθύνσεις) συμμετέχεις με τον τρόπο σου στην ιστορική εξαπάτηση του ελληνικού λαού.
