ΑΝΑΛΥΣΗ : Σαμαρ-ζύ

Όχι το μπόι αλλά το γοητευτικό παιδικό, αφοπλιστικό χαμόγελο και την επικοινωνιακή ευχέρεια. Όχι την εκζήτηση του life style αλλά άλλο Γαλλία κι άλλο Ελλάδα. Κοινός ο απλός  συναισθηματικός λόγος, οι ατάκες, τόσο που πολλές φορές και οι δυο κατηγορούνται για απλούστευση και λαϊκισμό.

Αγαπημένα παιδιά της παράταξης και της ηγεσίας πριν 20 χρόνια ήρθαν και οι δυο σε ριζική αντίθεση με αυτές τις ηγεσίες (Σιράκ, Μητσοτάκης) προκαλώντας στην περίπτωση Σαμαρά ακόμη και πτώση της κυβέρνησης.

Κι οι δυο κινδύνευσαν να χαθούν από την πολιτική σκηνή, στην δεκαετία του 90 ακολουθώντας επιλογές που χαρακτηρίσθηκαν ακραίες ,δεξιές. Η κοινή κατηγορία ήταν πως με τη στάση τους στένευαν σημαντικά το εύρος επιλογών προς την κεντροδεξιά. Βέβαια ο Α. Σαμαράς προχώρησε… κι ένα βήμα πιο πέρα με τη δημιουργία της  Πολιτικής Άνοιξης.

Κανείς όμως δεν αρνήθηκε ότι πρόκειται για πολιτικούς που πήραν ρίσκα και προσπάθησαν να παράγουν πρωτότυπη πολιτική στα κεντρικά διλήμματα τοπικό- οικουμενικό, εθνικό-υπερεθνικό, πατριωτισμός-διεθνισμός, ασφάλεια-ελευθερία, αστυνόμευση-ανθρώπινα δικαιώματα που κυριάρχησαν στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας σαν αποτέλεσμα των κοσμογονικών αλλαγών της κατάρρευσης του σοβιετικού συνασπισμού.

Τότε έκφρασαν και οι δύο περισσότερο τους φόβους, τις ανασφάλειες των πολιτών στα όρια του ρατσισμού , της ξενοφοβίας της  εσωστρέφειας και του κούφιου εθνικισμού. Πρωτοστάτησαν σε ένα αγώνα φοβικής περιχαράκωσης με λυρικές εκφράσεις για το μεγαλείο της πατρίδας. Βλέπετε τόσο η Ελλάδα όσο και η Γαλλία έχουν παράδοση, παρελθόν και παρόν στην πατριδολαγνεία και τις εθνικιστικές κορώνες.
Βρέθηκαν σε καίρια υπουργεία. Εσωτερικών ο ένας και Εξωτερικών ο άλλος. Και στη φάση αυτή το ξαναλέμε, απέτυχαν να εκφράσουν κάτι παραπάνω από ένα μεγάλο μεν αλλά ακραίο τμήμα του πολιτικού τους χώρου.

Τα χρόνια πέρασαν και  στην ουσία ένα γεγονός ξανάφερε στην επικαιρότητα τις απόψεις που κάποτε τους χαρακτήριζαν. Η 11η Σεπτέμβρη 2001  άλλαξε ριζικά το παγκόσμιο σκηνικό με προφανείς επιπτώσεις στο διεθνές πολιτικό κλίμα, καθυστερήσεις στην πολιτική ολοκλήρωση της Ευρώπης, δύο πολέμους, τρομακτική ενίσχυση των μέτρων ασφαλείας, μεταναστευτικό αδιέξοδο κλπ.

Πολλές από τις απόψεις τους έγιναν κυβερνητικές πολιτικές σοσιαλιστικών κομμάτων, ο εθνικισμός σαν αντίδοτο μιας  αθεσμικής, ανέλεγκτης χρηματιστηριακής παγκοσμιοποίησης φάνηκε σαν ισχυρό αντίδοτο και οργανωμένο νόημα για να πιαστεί κανείς και να επιβιώσει.
Οι πολιτικοί επανήλθαν αλλά και αυτοί αλλαγμένοι. Όχι βέβαια στον πυρήνα της σκέψης τους και γιατί άλλωστε αφού εν μέρει δικαιώνονταν. Αλλαγμένοι στους τρόπους διεκδίκησης, στην αποδοχή της νεωτερικότητας, άρα περισσότερο διαλλακτικοί στον αναγκαίο διάλογο σύνθεσης που εξακολουθούν να ζητούν τα πάντα επίκαιρα διλήμματα.

Ο Σαρκοζύ σαν πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας έχει δείξει αξιόλογη αντοχή δημοτικότητας αλλά και ριζοσπαστικό έργο που συχνά φέρνει σε αμηχανία τόσο τους παραδοσιακούς κεντροδεξιούς εταίρους του αλλά και το παραπαίον Σοσιαλιστικό κόμμα. Τελευταία έκπληξη οι προτάσεις του για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και το συνεπώς ανοικτό μέτωπο με το γαλλικό τραπεζικό κατεστημένο.

Ο Α. Σαμαράς πέρασε λάθρα και χαμηλόφωνα στην κεντρική πολιτική σκηνή μετά μια πρώτη Ευρωβουλευτική θητεία. Προσεκτικά, στις μύτες των ποδιών. Όμως ποτέ δεν έχασε το νήμα που τον ένωνε με την «ψυχή» της παράταξης. Ο λόγος του σαν Υπουργού Πολιτισμού στα εγκαίνια του μουσείου της Ακρόπολης ήταν χαρακτηριστικός. Μανιφέστο: Οικουμενικότητα Ελληνισμού ως Ελληνική διάσταση της παγκοσμιοποίησης, διεκδίκηση Μαρμάρων ως στόχος νέας εθνικής παλιγγενεσίας, μουσείο Ακρόπολης σαν τεχνολογικό επίτευγμα ψυχής. Η ομιλία του τότε πρωθυπουργού Κ.Καραμανλή, φάνταζε δίπλα του, βαρετή αναφορά.

Αν η Ν. Δημοκρατία ψάχνει για κάποιον που θα την κάνει να ξεχάσει γρήγορα το ότι έφτασε τη χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας,  ψευδόμενη μάλιστα προς κάθε κατεύθυνση, στο πρόσωπο του Α.Σαμαρά έχει βρει τον ιδανικό ηγέτη. Για τις στρατηγικές ή διαχειριστικές ικανότητες του τα μαντάτα δεν είναι καλά. Όμως στο γυαλί και στην πληγωμένη περηφάνεια του νεοδημοκράτη θα γράψει σίγουρα. Και κάτι άλλο. Θα τολμήσει σίγουρα πολλά , χωρίς ατελείωτους υπολογισμούς των υπέρ και των κατά. Είναι αντισυμβατικός, ανασφαλής και ανυπόμονος. Το έχει αποδείξει. Δεν φοβάται να κάνει λάθη γιατί ξέρει να ανακάμπτει,κρατά γερά το πιο δυνατό χαρτί. Μιλά κατευθείαν στην ψυχή του καθένα. Σε προσωπική βάση. Όπως και ο Σαρκοζύ.

Και κάτι πιο πεζό, αλλά όχι αμελητέο. Δίνει λύση απτή,  όπως και ο Γάλλος πολιτικός στο εκ δεξιών αγκάθι που λέγεται Καρατζαφέρης ή γαλλιστί Λεπέν. Δεν είναι και λίγο!