Άγνωστες ιστορίες για τον Αντώνη Λιβάνη, τον "αόρατο" άνθρωπο του ΠΑΣΟΚ. Γνώριζε τα πάντα, αλλά ποτέ δεν έλεγε τίποτα. Ήταν από τους πιο στενούς συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου. Εκείνος έγραψε το κείμενο της παραίτησής του το 1996 στο Ωνάσειο. Η φράση του στον Κώστα Σημίτη όταν του ανακοίνωσε ότι το κόμμα ήθελε να παραιτηθεί ο Ανδρέας. Οι θρυλικές συγκεντρώσεις στο σπίτι του για την ονομαστική του γιορτή ήταν… πολιτικό γεγονός.
Ο «αόρατος» άνθρωπος. Μόνο έτσι θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος τον Αντώνη Λιβάνη τον στενό συνεργάτη του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Αντώνης Λιβάνης ήταν ο άνθρωπος των παρασκηνίων, το στέλεχος που καθόρισε την πορεία του ΠΑΣΟΚ και που έφυγε από τη ζωή χθες το βράδυ.
Υπήρξε πολιτικός θρύλος αφού γνώριζε τα πάντα αλλά ποτέ δεν έλεγε τίποτα. Διαμόρφωνε πολιτική μέσα από τις στενές σχέσεις που είχε με τους δημοσιογράφους στους οποίους όμως «μόνο πουλούσε, δεν αγόραζε τίποτα». Δεν έδινε πληροφορίες, δεν έδινε αποκλειστικά, δεν εξέφραζε ποτέ την γνώμη του για τα όσα συνέβαιναν στην κυβέρνηση και στο κόμμα ακόμα και αν ήταν φανερό ότι διαφωνούσε.
[read4more]
Ήταν παντού και πουθενά. Τις μέρες που υπήρχε κυβερνητική ένταση κατάφερνε με την προσωπικότητα του να εκτονώνει το κλίμα αν και η παρουσία του ήταν αθόρυβη και διακριτική. Συγκρουόταν και μάλιστα σκληρά όταν θεωρούσε ότι είχε δίκιο αλλά ποτέ δεν χρησιμοποιούσε τον Τύπο για να επηρεάσει τις καταστάσεις. Οι περισσότεροι υπουργοί ζητούσαν πάντα την γνώμη του ενώ οι δημοσιογράφοι στα δύσκολα κυβερνητικά θέματα ρωτήσουν πάντα «τι λέει ο Λιβάνης».
Τις περισσότερες αντιπαραθέσεις τις είχε με την Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου με την οποία συγκρούστηκε έντονα όταν αυτή ανέλαβε διευθύντρια του γραφείου του Ανδρέα Παπανδρέου καθώς γνώριζε τα προβλήματα που θα δημιουργούσε μια τέτοια κίνηση στο υπουργικό συμβούλιο. Αλλά και την εποχή του Ωνασείου οι σχέσεις τους δεν ήταν καλύτερες καθώς όπως είναι γνωστό η σύζυγος του τότε πρωθυπουργού διαφωνούσε με τις πρωτοβουλίες που είχε πάρει το ΠΑΣΟΚ για την εκλογή νέου πρωθυπουργού.
Ήταν πιστός, μυστικοπαθής, έντιμος και έμπιστος. Αυτά τα χαρακτηριστικά άλλωστε εκτίμησε και ο Ανδρέας Παπανδρέου ο οποίος τον είχε δίπλα του από το 1964 μέχρι την στιγμή που έκλεισε τα μάτια του.
Οι συγκεντρώσεις που γίνονταν στο σπίτι του ανήμερα της ονομαστικής του γιορτής είναι γνωστές σε όλους τους δημοσιογράφους καθώς αποτελούσαν πολιτικό γεγονός. Το 1996 μάλιστα ήταν μία από τις σημαντικότερες συγκεντρώσεις καθώς πέντε ημέρες νωρίτερα ο Αντώνης Λιβάνης μαζί με τον Τηλέμαχο Χυτήρη είχαν εξηγήσει στον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος βρισκόταν στο Ωνάσειο, ότι το κόμμα αποφάσισε να προχωρήσει τις διαδικασίες προκειμένου να εκλέξει νέο πρωθυπουργό.
Μια ιδιαίτερα φορτισμένη στιγμή για όλους αλλά ιδιαίτερα για τον στενό συνεργάτη του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ήταν όταν ο Αντώνης Λιβάνης επωμίστηκε και το καθήκον να γράψει την επιστολή παραίτησης του Ανδρέα Παπανδρέου.
Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής μία μέρα μετά, δηλαδή στις 14 Ιανουαρίου ο Κώστας Σημίτης συνάντησε τον Αντώνη Λιβάνη και του έδωσε να καταλάβει ότι είναι αποφασισμένος να προχωρήσει. Βουρκωμένος ο στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου τού είπε: «Κώστα, συνέχισε. Εγώ θα κάνω ό,τι μου πει ο Α. Παπανδρέου».
Εκείνη η συγκέντρωση, στις 17 Ιανουαρίου του 1996 ήταν προφανώς η σημαντικότερη της πολιτικής του ζωής για τον Αντώνη Λιβάνη καθώς την επομένη εξελέγη νέος πρωθυπουργός ο Κώστας Σημίτης. Αξίζει πάντως να θυμίσουμε ότι οι τότε δημοσιογραφικές πληροφορίες έλεγαν ότι ο Αντώνης Λιβάνης επιθυμούσε στη θέση του πρωθυπουργού να βρεθεί ο Γεράσιμος Αρσένης.
Πολλές φορές οι δημοσιογράφοι τον ρωτήσαμε για εκείνη την ιδιαίτερη στιγμή που είχε ζήσει όταν είπε στον Ανδρέα Παπανδρέου ότι πρέπει να παραιτηθεί. Του ζητούσαμε να μας μεταφέρει τα συναισθήματα του ιδίου αλλά και του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Αυτά δεν είναι για δημοσιεύσει μας έλεγε πάντα. Είναι δικά μας».
Πολιτικά πάντως και η τελευταία γιορτή του Αντώνη Λιβάνη είχε το ενδιαφέρον της αφού για πρώτη φορά συναντήθηκαν σε… κλειστό χώρο ο Αλέξης Τσίπρας και η Φώφη Γεννηματά προφανώς σε μια προσπάθεια οι δυο πλευρές να βρεθούν πιο κοντά.
Ο Αντώνης Λιβάνης ήταν μια σχολή μόνος. Γνώριζε πολύ καλά ότι η πιο ουσιαστική πολιτική δουλειά γίνεται στο παρασκήνιο με επιχειρήματα και γνώσεις. Γι’ αυτό άλλωστε έχαιρε εκτίμησης όχι μόνο στο κόμμα του αλλά και τους αντιπάλους του.
Εάν ήθελε είχε πάρα πολλά να πει καθώς πρωταγωνίστησε στην πολιτική ζωή του τόπου από τη μεταπολίτευση και μετά. Έζησε από μέσα την άνοδο και την «πτώση» ενός μεγάλου κόμματος όπως το ΠΑΣΟΚ. Όμως επέλεξε τα σημαντικότερα να τα πάρει μαζί του.
