Από αύριο μόνοι

Το προεκλογικό φόντο υποχρεώνει τους πολιτικούς αρχηγούς, ο ένας να σώζει τα μηδέποτε κινδυνεύσαντα (13ος και 14ος μισθός, Σαμαράς), ο άλλος να φυλάει την Ευρώπη από τη βαρβαρότητα ( Καρατζαφέρης), ο τρίτος να καταγγέλει το κεφάλαιο (τράπεζες Παπανδρέου).

Όσα λέν δεν τους προσφέρουν σοβαρότητα, αλλά από την άλλη αν ήταν σοβαροί δεν θα είχαμε φθάσει ως εδώ.

Με την υπογραφή του μίνι μνημονίου, δηλαδή τών δεσμεύσεων του διευθυντηρίου των τριών έναντι των δανειστών, αρχίζει μια νέα, μοναχική πορεία.

Οι “βάρβαροι”, οι κακοί της τροικα αποχωρούν και μαζί τους φεύγουν περίπου 120δις Ευρώ χρέους από τις πλάτες των Ελλήνων.
Θα μείνουμε μόνοι μας, εμείς, τώρα που η μεταπολίτευση τέλειωσε, να αποφασίσουμε για όλα, από την αρχή.

Καταρχήν, εάν θα συνταχθεί σύντομα η ληξιαρχική πράξη θανάτου της, αν δηλαδή θα γίνουν σε δυο τρεισ μήνες εκλογές, όπου κατά πάσα βεβαιότητα ο μαέστρος της μεταπολίτευσης , το ΠΑΣΟΚ, θα λήξει.
Μήπως τα δείγματα γραφής της συνεργασίας είναι καλά και θα μπορούσαν να ανανεωθούν, προσφέροντας σταθερότητα και διάρκεια στη χώρα;

Δεν είναι αυτονόητο, ούτε μπορεί όμως να απορριφθεί.

Από τη μια οι εκλογές προσφέρουν εκτόνωση, ξεκαθάρισμα και ψυχολογία επανεκκίνησης.
Εάν καταλήξουν βέβαια σε κυβέρνηση και δυνατότητα εφαρμογής των όσων σήμερα θα συμφωνηθούν. Σενάριο μάλλον ισχνών πιθανοτήτων.

Από την άλλη μια κυβέρνηση συνεργασίας προυποθέτει την ύπαρξη και συμφωνία του διευθυντηρίου των τριών, ώστε να νομιμοποιηθεί.
Και εάν η λύση αυτή προκριθεί, τότε τα κομματικά επιτελεία, πρέπει να συνεργασθούν εποικοδομητικά σε βάθος, να ενσωματωθούν στην ουσία στο σχήμα του μεγάρου Μαξίμου.
Πολύ ρομαντικό, πρακτικά ανεφάρμοστο με την εικόνα που σήμερα έχουμε για πρόσωπα και κόμματα.

Και στη συνέχεια, πέραν της εφαρμογής των μέτρων, αρχίζουν τα δύσκολα.

Τι Ελλάδα θέλουμε, τι κρατάμε, τι πετάμε από την μεταπολιτευτική περίοδο.

Κράτος, θεσμοί, κομματικό, πολιτικό σύστημα, εκλογικός κύκλος, δικαιοσύνη, τράπεζες, επενδύσεις, εξωτερική πολιτική, μέσα ενημέρωσης.
Αξίες και νοοτροπίες, σχέδιο στόχοι και οράματα.

Η Ελλάδα θέλει από την αρχή και εδώ οι υποψήφιοι αλλά και οι ιδέες δεν έχουν αρχίσει να συγκροτούνται.

Πως θα διαβάσουμε το παρελθόν μας ώστε να χτίσουμε το μέλλον μας;
Με την οργή της χρεοκοπίας και της εξαθλίωσης;
Με την αδιόρθωτη εμμονή στο σύστημα, γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;
Με την ασάφεια της μιντιακής ρητορείας, την πείνα του life style που αρχισε να γεμίζει τον Κορυδαλλό;

Με τη ματιά της ΔΑΠ και τηςη αγριεμένης παραταξιακής αριστεράς που κάνουν τώρα μέτωπο στα πανεπιστήμια για να μην εφαρμοσθεί ο νόμος , που 250 στους 300 βουλευτές ψήφισαν;

Τελικά, με πόσες πολλές βεβαιότητες θα ξεκινήσουμε την επόμενη μέρα και την αναζήτηση;

Πως μπορεί να σωθεί μια χώρα, πέραν των PSI, όταν απόλυτο, αδιαπραγμάτευτο μονοπώλιο παραμένει η ορθότητα γνώμης του καθενός.

Η Ελλάδα, κρίνοντας από την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου της, αλλά και την δράση των ηγετικών της ομάδων, θα μοιάζει την επομένη της αποφυγής της χρεοκοπίας με ναυαγισμένη, επισκευασμένη μεν βάρκα, που όμως αφέθηκε μεσοπέλαγα στα 9 μποφωρ.