Συγκεκριμένα, αναλύοντας τους λόγους που τον οδήγησαν στην απόφαση να αλλάξει “στρατόπεδο” έγραψε:
“Ανήκω στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Δίνω έμφαση και στις δύο έννοιες του όρου. Αυτή ήταν πάντα η ιδεολογία μου, δεν σκοπεύω να την προδώσω στα γεράματα. Και θεωρώ πως δεν είμαι ο μόνος. Δυστυχώς, ο χώρος αυτός- ο Μεσαίος Χώρος για να το διευρύνουμε και λιγάκι- δεν συγκεντρώνει πλέον πολλές επιλογές. Τι μπορεί αλήθεια να ψηφίσει ένας κεντροαριστερός/ κεντρώος/ φιλελεύθερος πολίτης σήμερα;
Ορισμένοι θα απαντήσουν «Νέα Δημοκρατία».
Πράγματι, η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις εσωκομματικές εκλογές έδωσε αρχικά την εντύπωση πως το κόμμα του αργά ή γρήγορα θα «κατάπινε» τον Μεσαίο Χώρο. Άλλωστε ακόμα και επί των ημερών του, σαφώς πιο συντηρητικού, Αντώνη Σαμαρά η Ν.Δ. είχε κουτσά στραβά κατορθώσει να φαντάζει ως η θεσμική και μετριοπαθής απάντηση στην συριζαίικη λαίλαπα. Φευ όμως. Στην πορεία η Νέα Δημοκρατία μεταλλάχθηκε ( 😉 σε ένα ultra δεξιό, παλαιοσυντηρητικό κόμμα. Πολλά στελέχη της αλλά και αρκετοί «δημοσιολόγοι» της –ορισμένοι από αυτούς προερχόμενοι από τον χώρο της Κεντροαριστεράς- υιοθέτησαν έναν ακραίο εθνικιστικό, μισαλλόδοξο πολλές φορές ρατσιστικό λόγο που θύμιζε αντικομμουνιστική μετεμφυλιακή ρητορική.
Ανικανότητα του Κυριάκου να ελέγξει το κόμμα του; «Ενοχή» επειδή δεν είναι αρκετά «δεξιός»; Λίγη σημασία έχει. Από την άνευ όρων αποδοχή των συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία έως την αμφισβήτηση των νεκρών του Πολυτεχνείου, περνώντας από την ξενοφοβία, την ισλαμοφοβία και ενίοτε την ομοφοβία το δόγμα είναι ένα και μοναδικό: «Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι ανθέλληνας, μπολσεβίκος και –το χειρότερο όλων- συριζαίος».
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά μετά την «κωλοτούμπα» του 2015 άρχισε σταδιακά να εγκαταλείπει την ριζοσπαστική αριστερά, τα κινήματα και το «Όλοι στους δρόμους!» (γενικώς) και να προσπαθεί να πλασαριστεί ως ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Με την αρωγή κάποιων δευτεροκλασάτων ευρωπαίων κεντροαριστερών πολιτικών αλλά και πολλών ντόπιων αρθρογράφων και οπίνιον μέικερ ο Τσίπρας τροποποίησε τον πολιτικό του λόγο αρχίζοντας δειλά δειλά να μιλάει για «συναίνεση» , «ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας» κ.ο.κ. . Κι όμως. Δεν είναι δυνατόν να βάλουμε στην άκρη τόσα χρόνια ψεμάτων, πολιτικής αλητείας και βίας- η τελευταία μέσα και έξω από εισαγωγικά. Δεν γίνεται να συγχωρέσουμε το πολιτικό μόρφωμα που κορόιδεψε τον Έλληνα πολίτη- εκμεταλλευόμενο και το σοκ που υπέστη από το ξέσπασμα της κρίσης-, το κόμμα που έκοψε τη χώρα στα δύο σέρνοντάς την σε ένα φαιδρό δημοψήφισμα αλλά και σε ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο, το κόμμα που αποτέλεσε ηθικό αυτουργό εκτεταμένων επεισοδίων που ταλάνισαν τη χώρα την περίοδο 2010-2015, το κόμμα που βυσσοδόμησε πάνω σε κάθε έννοια Αριστεράς καταλήγοντας να συγκυβερνά με τον ακροδεξιό Καμμένο και να ξεπλένει την Χρυσή Αυγή. Και, για να μην πάμε μακριά, δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε την εθνική τραγωδία στο Μάτι και όλα όσα ακολούθησαν από το επίσημο κράτος και το συριζαϊκό παρακράτος. Στην τελική, δεν γίνεται να αφήσουμε έναν άνθρωπο που κατάστρεψε την Αριστερά στη χώρα να κάνει το ίδιο με την Σοσιαλδημοκρατία.
Κάποιοι θα μιλήσουν για το Κίνημα Αλλαγής. Φυσικός διάδοχος ( 😉 του ΠΑΣΟΚ φιλοδοξεί εκ νέου να εκφράσει δυναμικά την Κεντροαριστερά και τον Μεσαίο Χώρο. Μια στιγμή όμως. Oι ίδιοι οι εκπρόσωποι αυτού του fake ΠΑΣΟΚ μας έχουν ξεκαθαρίσει πως αδιαφορούν τόσο για τον συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο όσο και για τους ανθρώπους του.
Εδώ και καιρό το αποκλειστικό αφήγημα της Χαριλάου Τρικούπη είναι ένα: «Να φέρουμε πίσω αυτούς που έφυγαν για τον ΣΥΡΙΖΑ». Ό,τι δηλαδή όλοι εκείνοι που κάποτε πετούσαν γιαούρτια και φωτοβολίδες στις πλατείες και τις πολιτικές συγκεντρώσεις και ακολούθησαν τον Τσίπρα επιθυμώντας διορισμούς και ρουσφέτια είναι απλώς παραπλανημένοι και αθώοι αΘρώποι που πρέπει να επιστρέψουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Άλλωστε, το ΚΙΝΑΛ (πόσο αποκρουστικό όνομα…) έχει ήδη ξεκινήσει και μεταγραφές για να τους επαναπροσεγγίσει, εντάσσοντας στη δύναμή του περσόνες των ΜΜΕ που τα «δύσκολα» χρόνια της κρίσης (σ.σ. προ ΣΥΡΙΖΑ) είχαν αναπτύξει επιθετικό και χυδαίο αντιμνημονιακό λόγο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως πριν λίγες μέρες, στην επέτειο για την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, παίχτηκαν δύο αποσπάσματα από παλιές ομιλίες του Ανδρέα Παπανδρέου.
Στο ένα κατακεραύνωνε την Συνθήκη του Μάστριχτ και στο άλλο ξεκαθάριζε πως τα Σκόπια δεν θα ονομαστούν ποτέ Μακεδονία. Το στίγμα του ΚΙΝΑΛ είναι πλέον ξεκάθαρο. Και δεν έχει καμία σχέση με τον Μεσαίο Χώρο και την Σοσιαλδημοκρατία.
Το μοναδικό κόμμα που έχει μείνει πιστό στις αρχές του και την ιδεολογία του, που δεν ετεροκαθορίζεται από όσα κάνει ο Τσίπρας ή η «Δεξιά», που αρθρώνει αυθεντικά προοδευτικό λόγο, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος είναι πλέον το Ποτάμι. Είχα κατά καιρούς πολλές ενστάσεις και διαφωνίες μαζί του. Τις εξέφρασα μέσω άρθρων, συνεντεύξεων αλλά και των σόσιαλ μίντια.
Αυτή τη στιγμή όμως κανείς άλλος δεν εξακολουθεί να εκφράζει την Κεντροαριστερά, το Kέντρο, τον Φιλελεύθερο Χώρο. Και νιώθω πως οφείλω να το στηρίξω. Θεωρώ επίσης πως έχει πια ωριμάσει- κυρίως μετά την άτυχη συνεργασία του με το ΚΙΝΑΛ.
Στις επόμενες εκλογές η πόλωση ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία θα είναι τρομαχτική. Ο Τσίπρας θα τάξει, θα διορίσει, και –φυσικά- θα διχάσει. Αλλά και η Νέα Δημοκρατία με αιχμή του δόρατος τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό θα συνεχίσει να τραβάει τα πράγματα στα (δεξιά) άκρα και να υπόσχεται την συντριβή τω ν «μπολσεβίκων» σε μια άτυπη ρεβάνς του Μελιγαλά. Δεν είναι δυνατόν να εγκλωβίσουμε τον προοδευτικό Έλληνα ανάμεσα στις δύο αυτές συμπληγάδες. Να τον αναγκάσουμε να επιλέξει τον έναν από τους δύο μόνο και μόνο για να μην βγει ο άλλος.
Κάποιοι θα μιλήσουν για «μεταγραφή». Δεν είναι έτσι. Εγώ δεν μετακινήθηκα καθόλου από τις ιδέες μου. Για μένα το Ποτάμι του σήμερα έχει αρκετά κοινά με το ΠΑΣΟΚ του 2012-την εποχή δηλαδή που είχα ενταχθεί σε αυτό. Σημαντικότερο όλων, η προοπτική, η μεγάλη ευκαιρία να εξελιχθεί σε ένα ηγετικό μοντέρνο κεντρώο/ κεντροαριστερό κόμμα. Δυστυχώς, εκείνη την ευκαιρία το ΠΑΣΟΚ την πέταξε τελικά στα σκουπίδια.
Ελπίζω πως το Ποτάμι του 2018 θα τα καταφέρει καλύτερα. Ίσως και να πρόκειται για την τελευταία ελπίδα για την επιβίωση μιας ολόκληρης ιδεολογίας, ενός πολιτικού χώρου που διαχρονικά αποτέλεσε έναν ισχυρό πυλώνα προόδου και φωτός απέναντι στην παραδοσιακή νεοελληνική συντήρηση και τον σκοταδισμό. Ούτως ή άλλως εγώ προσωπικά δεν θέλω να λογοκρίνομαι. Δεν μπορώ να λέω πράγματα που δεν πιστεύω μόνο και μόνο για να ακολουθώ την γραμμή του κόμματος στο οποίο ανήκω.
Άρα, μπορώ να ενταχθώ μόνο σε ένα κόμμα που ταυτίζεται με τις απόψεις μου, που σκέφτεται σαν και μένα που εκφράζει αυτά που έχω ανάγκη να πω και να ακούσω. Και τούτη τη στιγμή το κόμμα αυτό είναι το Ποτάμι”.
