Τα παγκόσμιας εμβέλειας ενημερωτικά μέσα και οι χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί διαπιστώνουν πως η χώρα σβήνει μέσα στην ευφορία της άνοιξης περιφρονώντας τον σχεδόν διαχρονικής αξίας στίχο - μύθο πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Την ίδια στιγμή κυβέρνηση και αντιπολίτευση στήνουν σκηνικό παράπλευρης σύγκρουσης στο προσφιλές κεφάλαιο μετανάστευση και ασφάλεια υπό την πίεση των αποβάσεων στα νησιά.
Όπως και στο θέμα του θανάτου του μνημονίου έτσι και στο μεταναστευτικό η κυβέρνηση βρίσκεται όμηρος των προεκλογικών της εξαγγελιών αλλά και των πάγιων και εκτός ελληνικής πραγματικότητας θέσεων της για ένα κυρίαρχο ζήτημα της τελευταίας εικοσαετίας. Πάνω στο οποίο κτίστηκαν οι αντιπαραθέσεις ολόκληρων προεκλογικών περιόδων καθώς η χώρα αργά και σταθερά διολίσθαινε προς τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό.
Αντί το θέμα να αποτελέσει εξ αρχής αντικείμενο διακομματικής μελέτης για την παραγωγή εθνικής στρατηγικής, παρέμεινε στην δημόσια αντιπαράθεση ως γλαφυρό πεδίο πλειοδοσίας δήθεν ανθρωπισμού έναντι δήθεν αποθηκάριων ψυχών. Καθαρά πολιτικάντικη και εύκολη διαχείριση ιδεολογικών στερεοτύπων και όχι αντιμετώπιση ενός εκ των σημαντικοτέρων προβλημάτων της σύγχρονης ιστορίας.
Επί χρόνια οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί πλήρωναν κάποια σημαντικά ποσά δίκην τροφείων και άφηναν μια θεσμικά ανώριμη χώρα να διαχειρίζεται επιπόλαια αυτή την διηπειρωτική μετακίνηση θέτοντας και ρήτρες τύπου Δουβλίνου για την αυτοπροστασία τους. Έκριναν και κατέκριναν εκμεταλλευόμενοι την απροθυμία των κυβερνήσεων ακόμη και να διαθέτουν τα κονδύλια εκεί πού έπρεπε αντί να κλείνουν άλλες τρύπες. Αλλά και την απουσία, για χρόνια, μεταναστευτικής κουλτούρας από τους μηχανισμούς που ήταν επιφορτισμένοι με την διαχείριση και αντιμετώπιζαν συλλήβδην τους εισερχομένους ως εισβολείς.
Στον αντίποδα, η σημερινή κυβέρνηση, πιστή στις πάγιες θέσεις της αντιμετωπίζει όλους τους μετανάστες ως πολιτικούς πρόσφυγες και έχοντες άνευ όρων και ορίων διακαιώματα για ελεύθερη διάχυση οπουδήποτε. Είναι προφανές ότι η ανακύκλωση των αδιεξόδων θα γίνει πιο ασφυκτική, όπως είναι προφανές ότι η κυβερνητική πολιτική λειτούργησε ως κράχτης των κυμάτων που συμπιέζονται στην τουρκική ενδοχώρα αναμένοντας το φυσικό και το πολιτικό μετεωρολογικό δελτίο.
Την ώρα που η Ευρώπη απειλεί με οικονομικό στραγγαλισμό, μοιάζει απίθανο να ενδώσει σε τροποποιήσεις των κανονισμών τύπου Δουβλίνου, συνεπώς η κυβέρνηση θα κληθεί να αντιμετωπίσει μόνη της χαοτικές πιέσεις την θερινή περίοδο τόσο στα νησιά όσο και στα αστικά κέντρα. Η χρηματοδότηση δομών μοιάζει αδύνατη τη στιγμή που στραγγίζονται αποθεματικά οργανισμών για άλλες υποχρεώσεις.
Η κομματική μικροψυχία και πάλι δεν θα ευνοήσει συνεννοήσεις , απεναντίας θα υψώσει τείχη αντιπαράθεσης με φόντο μια χώρα που πεθαίνει στη λιακάδα, όπως επίσης μικρόψυχα, διαπιστώνουν τα ξένα μέσα. Με πολιτικές ηγεσίες που δεν αντιλαμβάνονται την ταχύτητα των γεγονότων και ξεχνούν ότι μόλις πριν οκτώ χρόνια ο Κανταφι κοιμόταν σε αντίσκηνο στην Ρώμη ενώ τώρα το αίμα τρέχει φανερά ποτάμι από την Συριακή έρημο ως τις Λιβυκές ακτές.