Διάβαζα τις ευχές της σελεμπρεταρίας, πολιτικής, καλλιτεχνικής, …κηπουρικής (μαϊντανοί και γλάστρες) και άλλης που από σπόντα βρίσκεται μπροστά στο φακό και απογοητεύτηκα κυριολεκτικά. Καθόλου έμπνευση, καθόλου πρωτοτυπία, μηδενική φαντασία.
Δικαιολογημένα θα πείτε λόγω οικονομικού και πολιτικού κλίματος. Ισως… Η μεγαλύτερη απογοήτευση ήρθε από άτομο που οικονομικό πρόβλημα δεν έχει, φαντασία διαθέτει και μάλιστα καλπάζουσα, και μας είχε συνηθίσει σε απίστευτου κάλους και αισθητικής ατάκες.
Τη μεγαλύτερη απογοήτευση προκάλεσε η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Τι ξενέρωτες, τι πεζές και πόσο εκτός δικής της εμβέλειας της παροιμιώδους πρωτοτυπίας της ήταν οι ευχές της. Ακου να περιοριστεί στο πολύ- πολύ, πάρα πολύ τετριμμένο να φύγουν οι καλικάντζαροι ή και του χρόνου στα σπίτια σας; Είναι ευχές αυτές από τη Ζωή;
Ε, δεν ξενερώσατε; Που είναι εκείνο το δολοφονικό βλέμμα με το οποίο κατακεραύνωνε τον γαλονά αστυνομικό έξω από τη Βουλή, που είναι εκείνο το αγέρωχο ύφος της απόλυτης αρχόντισσας όταν προέδρευε στη Βουλή και έβλεπε σαν …μύγες τους αντιπάλους βουλευτές, που είναι η πληθωρικότητα …φορτωμένης νταλίκας στις παρεμβάσεις…
Πάει χάθηκε κι΄ αυτή. Κατάντησε μία μικροαστή δικηγορίνα χωρίς έμπνευση, φαντασία, μπρίο, ακόμα και μπρουτ τσαμπουκά ώρες- ώρες, που ήταν ξεχωριστός παρότι την έβγαζε από τη φινέτσα της γαλλικής κουλτούρας από τα χρόνια των σπουδών στο Παρίσι.
Κρίμα Ζωή. Κρίμα και για μας γιατί χάσαμε μία εν δυνάμει Πασιονάρια ή μία Ζαν ντ΄Αρκ αν προτιμάτε τη γαλλική εκδοχή.