Διακυβέρνηση ή τρικομματική μοιρασιά;

Βασικό ρόλο στο πολιτικό σύστημα έχουν τα κόμματα και η σχέση τους με την διοίκηση και τη διακυβέρνηση.
Κυρίαρχη κριτική του μεταπολιτευτικού σχήματος είναι ο δια-κομματικός χαρακτήρας της νομής εξουσίας δηλαδή οι πελατειακές σχέσεις κομμάτων – δημόσιας διοίκησης.
Τα κριτήρια ανάδειξης στη δημόσια διοίκηση αλλά και η πλήρωση διευθυντικών θέσεων δεν ήταν αξιοκρατικά αλλά κομματικά. Όχι μόνο για τους κυβερνώντες αλλά για το σύνολο των κομμάτων με περίπου απλή αναλογική κυρίως στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Η κυβέρνηση δεν πείθει πως στον τομέα αυτό έχει αλλάξει νοοτροπία ή πως ενδιαφέρεται να αλλάξει.

Η απομάκρυνση του πετυχημένου Ι. Διώτη από την ηγεσία του ΣΔΟΕ και η αντικατάστασή του από εξ αντικειμένου λιγότερο ικανό είναι χαρακτηριστική.
Το ίδιο επαναλαμβάνεται στις ΔΕΚΟ του δημοσίου και τις ημικρατικές με πληθώρα πολιτευτών, τέως βουλευτών και λοιπών συρφετών.
Τελευταία περίπτωση η ΕΡΤ. Στο σύνολο των θέσεων από προέδρους έως νομικούς υπαλλήλους μοιράζονται “ιμάτια”, δεν αξιολογούνται στελέχη.
Η κυβέρνηση δείχνει να στηρίζει και να στηρίζεται από τις νοοτροπίες και τα συμφέροντα που ουσιωδώς συνέβαλλαν στην χρεοκοπία και τις περιπέτειες του τόπου.
Κι αυτό σε αγαστή συνεργασία με τις συντεχνίες του κάθε “μαγαζιού”. Που μάλλον συμμετέχουν για την τοποθέτηση του ενός ή του άλλου, με γνώμονα βέβαια την εξασφάλιση των προνομίων τους.
Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς τη σιγή της ΕΣΗΕΑ για την ΕΡΤ και την απουσία αξιοκρατικών διαδικασιών ανάδειξης;

Τον Μανδραβέλη ξέρουν να τον διαγράφουν γιατί είχε το θράσος να πει τη γνώμη του για την απόφαση του συνδικάτου περί απεργίας.

Το σίχαμα που συνεχίζεται στην ταλαιπωρημένη δημόσια τηλεόραση δεν τους ενοχλεί;

Χωρίς διακυβέρνηση λοιπόν, με επανάληψη της ίδιας πελατειακής, αλλά πλέον τρικομματικής εκμετάλλευσης των δημοσίων αξιωμάτων, πως να δικαιωθούν οι περικοπές και τα άλγη των εργαζομένων;
Πως να απαλυνθεί το φορτίο των ανέργων;

Σε τι να ελπίσουν ώστε να αντέξουν οι πιο αδύναμοι;

Όσο η κυβέρνηση δείχνει προκλητικά ότι το κύριο ενδιαφέρον της είναι η επιβίωση της παρακμιακής συντεχνιακής νοοτροπίας

τόσο οι ακρότητες των χρυσαυγιτών και η πλειοδοσία των συνιστωσών θα συγκινούν και θα νοηματοδοτούν την σκέψη των πολιτών.

Δεν χρειάζονται φτηνοί δεκάρικοι και λόμπυ της δραχμής που λέει ο πρωθυπουργός.
Δυο Τραγάκηδες και Πολύδωρες λιγότεροι, λίγη σοβαρότητα στις επιλογές για τα δημόσια αξιώματα και ελάχιστος έμπρακτος σεβασμός στα δεινά των ανθρώπων θα ήταν αρκετά.