Ο δημοσιογράφος ασχολείται από τις αρχές του 1990 με το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής.
Ο κ. Ψαρράς προσκόμισε στο δικαστήριο το πρώτο Καταστατικό της Χρυσής Αυγής και αναφέρθηκε σε διάφορες πτυχές της δράσης της οργάνωσης όπως ο αρχηγικός της χαρακτήρας (Αρχή του Αρχηγού), η κάθετη στρατιωτική δομή της, η συμβολική – πλην όμως συντονισμένη – δράση της στο πλαίσιο της οποίας τα πρόσωπα δεν έχουν σημασία.
«Ο Αρχηγός δεν μετέχει στις βίαιες και νυχτερινές επιθέσεις της οργάνωσης», επεσήμανε ο κ. Ψαρράς ενώ ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «δεν υπάρχει Χρυσή Αυγή χωρίς τον Μιχαλολιάκο».
«Πρέπει να παραμείνει αλώβητος, είναι υπεράνω των άλλων, είναι η ενσάρκωση του Λαού, δεν είναι όπως ο αρχηγός του κόμματος. Τον έχει βάλει εκεί ο Λαός, όπως είχε βάλει τον Χίτλερ. Τα βιβλία που έχει βγάλει εξηγούν ότι είναι περίπου ο Μεσσίας, ο Αρχηγός. Εξ ου και υπάρχει μια πλευρά εσωτερική, αποκρυφιστική της Χρυσής Αυγής, όπως οι τελετές μυήσεις των νέων μελών».
Στην συνέχεια προσέθεσε: «Οι υπαρχηγοί είναι αναλώσιμοι, μόνο το πρόσωπο του Αρχηγού δεν είναι αναλώσιμο. Όλοι φύγαν κακήν κακώς. Αυτή είναι η ιστορία του Περίανδρου, των Κουσουμβρήδρων, του Γιαννόπουλου, του Ζαφειρόπουλου, όταν πλησίαζαν το θώκο του Αρχηγού» επεσήμανε.
“Θέλησε να αντιγράψει τα τάγματα εφόδου του Χίτλερ”
Ο Δημήτρης Ψαρράς ανέφερε πως: «δεν υπάρχει Χρυσή Αυγή, χωρίς Μιχαλολιάκο. Ο Μιχαλολιάκος είναι η Χρυσή Αυγή. Διέπεται από την Αρχή του Αρχηγού. Τον Δεκέμβριο του 1984 αναλαμβάνει καθήκοντα του πρώτου προέδρου της νεολαίας ΕΠΕΝ. Δίνει μια πιο μαχητική, λέει αυτός, ακραία, λέω εγώ (μορφή). Οι ναζιστές δεν πιστεύουν στα της δικτατορίας. Δεν έμεινε πολύ καιρό, στις αρχές του 1985 έφυγε στο πλαίσιο εσωτερικών έριδων, αλλά και επειδή όπως λέει ο ίδιος συνδέθηκε η ΕΠΕΝ με μια ομάδα της Ευρωβουλής που είναι από το Ισραήλ. Και ο ίδιος είναι ακραίος αντισημίτης. Δημιουργεί και πάλι το περιοδικό, και πάει να γίνει κάτι περισσότερο από κλειστός κύκλος. Αντέγραψε πιστά, θέλησε να γίνει μια μικρογραφία των ομάδων κρούσης, των ταγμάτων εφόδου που είχε φτιάξει ο Χίτλερ, πριν τη άνοδο του στην εξουσία το 1936. Αυτό είναι το μοντέλο.
Σιγά – σιγά προσπαθεί να το υλοποιήσει. Κάνει κάλεσμα να «βγούμε από τα γραφεία. Δεν θα μελετάμε μόνο το «Μein Κampf» (σσ: «Ο Αγών μου»), αλλά θα βγούμε να κυνηγήσουμε τους εχθρούς μας,» οι αριστεροί, οι αναρχικοί, οι ξένοι, οι άλλου χρώματος, όλο το πολιτικό σύστημα. Αυτοί όλοι έχουν στοχοποιηθεί κατά καιρούς ως πολιτικοί εχθροί.
Μέχρι το 1990 δεν υπήρχαν μετανάστες στην Ελλάδα, μετά ξεκίνησε, από τις αρχές του 1990. Αντίθετα με άλλες οργανώσεις πολιτικής βίας, δεν στοχεύει σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Στοχεύει σε ιδιότητες, π.χ. ένας που μας μοιάζει αναρχικός, ένας που μας μοιάζει Πακιστανός και δεν έχει δουλειά στη πατρίδα μας. Δεν είναι ότι θα χτυπήσει κάποιον επιφανή. Το συμβολικό που θέλει να περάσει είναι ότι είναι η δύναμη. Ότι εμείς έχουμε την ισχύ».
Ο μάρτυς υπογράμμισε επίσης πως «δεν μπορούν να ασκήσουν πολιτική χωρίς βία σε δημόσιους χώρους, ο ίδιος ο αρχηγός λίγες εβδομάδες μετά την είσοδό στη Βουλή, αναφέρθηκε σε τάγματα εφόδου, σε ξιφολόγχες. Φανάτισε τους οπαδούς με τις δηλώσεις αυτές».
