Δημήτρης Ρέππας: Πατριωτισμός είναι η Ευρώπη και όχι η απομόνωση

ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ

30 Ιουνίου 2015

1. Η θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα εντείνει και αναβαθμίζει την κρίση. Η ευθύνη είναι της κυβέρνησης αλλά και των εταίρων με την στεγνή δημοσιονομική γλώσσα. Το πρόβλημα, όμως, είναι δικό μας και το δημοψήφισμα, όπως το προσδιορίζει η κυβέρνηση, δεν προωθεί την εθνική προσπάθεια για το χρέος. Η κυβέρνηση δαπάνησε τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο και, αντί για πρόοδο, «πέτυχε» την απομόνωση και την εδραίωση της αρνητικής προκατάληψης των εταίρων. Η προιούσα επαναβαλκανοποίηση της χώρας, ιδίως με ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ, υποβαθμίζει δραστικά την γεωπολιτική σημασία της . Η Ελλάδα μεγαλούργησε με σωστές συμμαχίες και γνώρισε καταστροφές ξεκομμένη από αυτές.

2. Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2011 υπέθαλψε τους «αγανακτισμένους» με τον φιλόδοξο στόχο «να καεί η Βουλή» και εναντιώθηκε στην διενέργεια δημοψηφίσματος παρομοιάζοντάς το με ζαριά που οδηγεί στην χρεοκοπία. Σήμερα, θεσμικός και συστημικός, επιλέγει δημοψήφισμα ως δημοκρατική απάντηση στους εταίρους. Διήνυσε την πολιτική απόσταση από το λεκτικό σκίσιμο των μνημονίων μέχρι την συμφιλίωση με τον συμβιβασμό έχοντας υπογράψει δια χειρός πρωθυπουργού πρόταση δημοσιονομικού μεγέθους 8 δις, κάτι που ουδείς έκανε πριν απ΄ αυτόν. Για να αποδειχθεί πως η μόνη κόκκινη γραμμή που διαθέτει η κυβέρνηση είναι αυτή στο σακάκι του υπουργού Οικονομικών.

3. Υπερθεματίζω για τη αξία ενός δημοψηφίσματος. Εδώ, όμως, πρόκειται για ένα μη-δημοψήφισμα:

* Δεν υφίσταται συμφωνία επί της οποίας ο λαός καλείται να αποφασίσει.

* Δεν παρέχεται ο στοιχειώδης χρόνος για την ενημέρωση του, κατά τα άλλα, κυρίαρχου λαού.

* Δεν αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, αντιθέτως με το 2011, έλλειψη διάθεσης για συνεννόηση από την αντιπολίτευση, ούτε γενικευμένη επίθεση σκοπίμως, ώστε να μην διαθέτει άλλη επιλογή.

* Δεν αποσαφηνίζονται οι συνέπειες, ιδίως του Όχι, για την διεθνή θέση της χώρας ενόσω κορυφαία στελέχη θέλγονται από την ιδέα της δραχμής. Ως εκ τούτου, το Ναι δεν σημαίνει υιοθέτηση της πρότασης των δανειστών αλλά υπεράσπιση του ευρωπαικού κεκτημένου της χώρας, για να ηττηθεί το λόμπι της δραχμής.

4. Με το μη-δημοψήφισμα η χώρα μοιάζει σαν την γάτα που κυνηγά την ουρά της. Οι ψήφοι εντός της χώρας δεν δεσμεύουν τους εκτός της χώρας πιστωτές που και εκείνοι αναφέρονται στις ψήφους των δικών τους χωρών. Η κυβέρνηση θεωρεί πως κεφαλαιοποίησε την εικόνα διαπραγμάτευσης και αξιοπρέπειας που καλλιέργησε. Ο πρώτος γύρος, όμως, τελειώνει και αρχίζει ο δεύτερος, ο γύρος του ρεαλισμού, δηλαδή της καταβολής του τιμήματος με μεγάλο κοινωνικό και προσωπικό κόστος. Η κυβέρνηση προτιμά την ηρωική αποχώρηση από την ραγδαία φθορά. Φορτίζει με ισχυρές σημειολογικά λέξεις την πρωτοβουλία της επιδιώκοντας να ερμηνευθεί το ΄Όχι σαν ΄Όχι στο τελεσίγραφο και την υποταγή. Δεσμεύεται, όμως, πως δεν είναι και ένα αποκρυπτόμενο Ναι στο Grexit; Ούτε όσοι ψηφίσουν Ναι είναι αυτομάτως υποταγμένοι, ούτε όσοι ψηφίσουν ΄Όχι είναι εξ ορισμού αντιευρωπαιστές. ΄Αλλωστε, πώς θα εκφρασθεί η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών που λέει Ναι στην Ευρώπη και μαζί ΄Όχι στην λιτότητα; Πρόκειται για μη-δημοψήφισμα όπου η επικράτηση του ΄Όχι προσφέρει δυσανάλογα λίγα προς το εγχείρημα, ενώ η επικράτηση του Ναι οδηγεί σε εκλογές, αλλά αυτό η κυβέρνηση δεν χρειαζόταν δημοψήφισμα για να το επιλέξει.

5. ΄Εστω και τώρα, είναι αναγκαία η αμοιβαία υποχώρηση ως δείγμα ευθύνης. Είναι εφικτό να επιτευχθεί συμφωνία και επ΄αυτής να κληθεί ο ελληνικός λαός να αποφανθεί μέσω δημοψηφίσματος. Επείγει να ανοίξει αμέσως ο κύκλος της εθνικής συνεννόησης με υπέρτατο στόχο την επιστροφή της χώρας στην παραγωγή, την απασχόληση, την κοινωνική συνοχή, χωρίς τα οποία πάσχει η ίδια η Δημοκρατία.