Ο κουμπάρος... το 'σκασε, οι καλεσμένοι αποχωρούν ένας-ένας και όπως πάει... θα διαλυθεί και ο “γάμος”. Όπου “γάμος”, βάλτε... “ΣΥΡΙΖΑ”. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν προλαβαίνει να μετράει απώλειες, ενόψει της κατάρτισης των ψηφοδελτίων που θα κατεβάσει στις επερχόμενες εκλογές.
Μετά τον κουμπάρο τού Αλέξη Τσίπρα, Ανδρέα Καρίτζη, που εγκατέλειψε το “πλοίο”, την παραίτηση του από την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ γνωστοποίησε ο Χρήστος Λάσκος.
“Είναι δεδομένο πως η αποδοχή του μνημονιακού καθεστώτος αποτελεί το πλαίσιο για την άσκηση πολιτικής από την κυβέρνηση. Με τον πιο ρητό και σαφή τρόπο το δηλώνει καθημερινά το μεγαλύτερο μέρος των κυβερνητικών στελεχών”, αναφέρει στη δήλωσή του.
Την πόρτα της εξόδου άνοιξε ο Θανάσης Μπαρτσώκας, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην δήμαρχος Καισαριανής, αλλά και η Αγγελική Σαπουνά που παραιτήθηκε από την Κ.Ε. του κόμματος.
Είναι δεδομένο πως η αποδοχή του μνημονιακού καθεστώτος αποτελεί το πλαίσιο για την άσκηση πολιτικής από την κυβέρνηση. Με τον πιο ρητό και σαφή τρόπο το δηλώνει καθημερινά το μεγαλύτερο μέρος των κυβερνητικών στελεχών.
Αυτό εξηγεί, νομίζω, περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο και την αντιδημοκρατική, μέσω της προκήρυξης των εκλογών, κατάργηση κάθε δυνατότητας να αναζητηθεί ένας δρόμος απεμπλοκής με συντεταγμένο τρόπο, χωρίς καμία κομματική διαβούλευση. Τυπικό κι αυτό δείγμα αυτού που υπήρξε το σημαντικότερο πρόβλημά μας εδώ και καιρό: η περιφρόνηση της συντροφικότητας, της συλλογικότητας, της εσωκομματικής δημοκρατίας.
Προσωπικά, όπως και πολλοί άλλοι, υπήρξα διατεθειμένος, με όλες τις σημαντικές και εκφρασμένες διαφωνίες μου, για έναν «έντιμο και επώδυνο» συμβιβασμό, προκειμένου να δοθεί μια ευκαιρία για τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από την απόφαση της ΚΕ της 30ης Ιουλίου για έκτακτο Συνέδριο, σύμφωνα με την πρόταση του προέδρου. Η ευκαιρία ακυρώθηκε βιαίως.
Η αποχώρησή μου, αισθάνομαι, πως αποτελεί, πλέον, στοιχειώδη προϋπόθεση για τη συμμετοχή στους αγώνες του μέλλοντος.
Ενός μέλλοντος «που ίσως να είναι έρημος, μάλλον, όμως, θα είναι φωτιές».
“Ο Εβαρίστ Γκαλουά από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς και ταυτόχρονα μαχητικός ριζοσπάστης της εποχής του, το βράδυ πριν την προκαθορισμένη δολοφονία του, μαζί με τις 70 σελίδες της περίφημης θεωρίας των ομάδων, έγραψε: «Πεθαίνω από το γινάτι μιας άτιμης κοκέτας (της δημοκρατίας) και δύο συνεργών της. Έτσι μέσα σε μια άθλια ραδιουργία τελειώνει η ζωή μου». Ήταν 21 ετών.
Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στις μέρες μας.
Σε ό,τι με αφορά για μια ακόμη φορά η γνωστοί καρδινάλιοι Ρισελιέ που παλιότερα αλλού και σήμερα από την άνεση του Μαξίμου με έβαλαν στο τσουβάλι με τις γάτες και με πέταξαν στη θάλασσα. Και όταν βγήκα που έριξαν αλάτι στις πληγές για μεγαλύτερο πόνο με στόχο την υποταγή και μέσω αυτής τη φθορά των συνειδήσεων.
Όμως εγώ θα συνεχίσω να σεργιανάω με παλιούς και νέους συντρόφους, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας «Το ένα παιδί μετρούσε τ΄ άστρα» και ταυτόχρονα φτύνοντας κατάμουτρα την εποχή της υποκρισίας και του φτηνού υπολογισμού που αγγίζει τα όρια της αθλιότητας.
Ξεπερνώντας τις τύψεις μου, έστω και για την ελάχιστη συμβολή μου στην «συμφωνία της οδού Κομνηνών» που μας γυρίζει πίσω στις εποχές της εικονολατρίας και της εικονομαχίας, χωρίς φυσικά εγώ να το γνωρίζω, αγνόησα καλόπιστα το γεγονός ότι όταν κάποιοι λένε σωτηρία της χώρας επί της ουσίας εννοούν τη σωτηρία της τάξης τους.
Σήμερα γίνεται μια ολόκληρη συζήτηση για το αν κανείς είχε προειδοποιήσει γι΄ αυτά που ζούμε σήμερα. Σίγουρα υπάρχει έλλειμμα και στους πολιτικούς και στους οικονομολόγους.
Όμως οι «λαπάδες» οι ποιητές είχαν προειδοποιήσει πολύ έγκαιρα: «Είναι η βαρβαρότητα» «Τη βλέπω να έρχεται μεταμφιεσμένη κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιωνοί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου.
»Για τον πλήρη εξευτελισμό του
»Για την ατίμωσή του»
(Οδυσσέας Ελύτης)
Επειδή είμαι από τους ανθρώπους που εμπιστεύονται τους ποιητές θα συνεχίσω με όλες μου τις δυνάμεις στους μεγάλους αγώνες και στις μεγάλες πορείες στη χώρα μου, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη, μαζί με τα εκατομμύρια των σύγχρονων «κολασμένων» που αυτή τη φορά είναι απείρως πιο μορφωμένοι, πιο έτοιμοι και με ένα τεράστιο οπλοστάσιο που προσφέρει η γνώση, η πείρα και η τεχνολογία.
Και αν τελειώσει το λάδι στο καντήλι μου – ελπίζω να αργήσει-, θα επιθυμούσα να αποκτήσω επιτέλους κι εγώ ιδιοκτησία. Ένα μνήμα σε κάποιο εγκαταλειμμένο κοιμητήριο της ιδιαίτερης ορεινής πατρίδας μου, μόνος μου μόνο με τον νεκροθάφτη και παρέα με το απέραντο και κάποιους ξεχασμένους αντάρτες του ΔΣΕ και μια πέτρα που θα γράφει:
«Κανείς δεν θα μάθει ποτέ με πόσες αγρυπνίες συντήρησα τη ζωή μου»
Το κείμενο αποτελεί τη δήλωση αποχώρησής μου από το ΣΥΡΙΖΑ και τη μαχητική ένταξή μου στη Λαϊκή Ενότητα.
Θανάσης Μπαρτσώκας, πρώην δήμαρχος Καισαριανής”
“Συντρόφισσες και σύντροφοι
Μου είναι αδύνατον να συμμετάσχω στη διαδικασία του Σαββατοκύριακου.
Η διαδικασία αυτή γίνεται κατά παραβίαση του προγράμματος και του «παραπρογράμματος» και όλων των συμπεφωνημένων κανόνων λειτουργίας του κοινού μας σπιτιού, που ήταν ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ του ιδρυτικού συνεδρίου του 2013. Το αιφνιδιαστικό διάγγελμα του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα για την παραίτηση της κυβέρνησης και την προκήρυξη εκλογών, με προφανή σκοπιμότητα την πλήρη εκκαθάριση του κοινοβουλευτικού συριζικού μπλοκ από τους «διαφωνούντες», το άνοιγμα νέων προοπτικών συμμαχικών κυβερνήσεων με συστημικές πολιτικές δυνάμεις και την ακύρωση της ρητής και εκπεφρασμένης πολιτικής βούλησης της πραγματικής πλειοψηφίας των μελών του κόμματος για συνέδριο με στόχο την εκπόνηση σχεδίου απεμπλοκής από το μνημονιακό εφιάλτη, έδωσε τη χαριστική βολή στο ΣΥΡΙΖΑ με τα πολιτικά χαρακτηριστικά που γνωρίζαμε ως σήμερα.
Μ’ αυτή την έννοια, το κόμμα της ενωτικής, ανασυνθετικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς που συνιδρύσαμε και παλέψαμε για την δημοκρατική οικοδόμησή του με πολύ κόπο και για πολλά χρόνια, δεν υπάρχει πια. Προφανώς η μοναδική εμπειρία και η ανεκτίμητη συνεισφορά του καθενός και της καθεμιάς στη συναρπαστική συριζική ιστορία, από την εποχή του Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης και του ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών μέχρι τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ των μελών και την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία της Ελλάδας τον τελευταίο μισό αιώνα, θέλει χρόνο και ίσως απόσταση για να αποτιμηθεί σε όλες της τις διαστάσεις και πάντως δεν είναι του παρόντος.
Αυτό που είναι του παρόντος, είναι το επιτακτικό αίτημα και η αγωνία των χιλιάδων συναγωνιστών και συμπολιτών μας για απεμπλοκή από τον μνημονιακό εφιάλτη και τις συνέπειες του στη διάλυση των ζωών των ανθρώπων, αίτημα που εκφράστηκε, άλλωστε, από το απίστευτα παλλαϊκό ΟΧΙ του πρόσφατου δημοψηφίσματος. Και σ’ αυτή την αγωνία, η στοιχειωδώς έντιμη προσέγγιση έχει ως αναγκαίες προϋποθέσεις:
α) την αποδοχή του γεγονότος ότι η συριζική απόπειρα αντιμετώπισης των μνημονιακών εκβιασμών ηττήθηκε, προφανώς και εξαιτίας σοβαρών λαθών που έγιναν από τη μεριά μας και όχι μόνον επειδή οι «κακοί» ήταν «πολύ κακοί», αυτό μάλλον οφείλαμε να το έχουμε εκτιμήσει εγκαίρως,
β) του στρατηγικού αδιεξόδου, σε σχέση, τουλάχιστον, μ’ αυτά που ως τώρα υποστηρίζαμε ως ηγεμονική άποψη του κόμματος, γ) της οργάνωσης του σοβαρού, συντεταγμένου και δημοκρατικού διαλόγου για την εκπόνηση νέων εναλλακτικών λύσεων, όλα αυτά δηλαδή που θα ήταν το αντικείμενο του καταργημένου μας συνεδρίου. Σ’ αυτό τον ακυρωμένο διάλογο, θα έπρεπε να έλθουν στην επιφάνεια η πλήρης και διάφανη ενημέρωση για ότι έχει γίνει ως τώρα, με τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αβλεψίες, τους εκβιασμούς, όλα, καθώς και η ανάληψη της συνευθύνης που αντιστοιχεί, ναι μεν άνισα επιμερισμένη, αλλά αντιστοιχεί σε όλα τα πρόσωπα του κυβερνητικού δράματος του πρόσφατου 7μήνου, δηλαδή σε όλο το στελεχικό δυναμικό του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως, αντ’ αυτού, επελέγη από μια μερίδα του κόμματος, τη λεγόμενη «ηγετική», μια άλλη τακτική, αντιδημοκρατική, τυχοδιωκτική και επικίνδυνη, ενώ μια άλλη μερίδα αποφάσισε να δημιουργήσει άλλο κόμμα, ομνύοντας μεν στις λαϊκές αντιστάσεις και στο μεγαλειώδες ΟΧΙ, αλλά χωρίς επαρκείς απαντήσεις στα αμείλικτα όσο και πιεστικά στρατηγικά αδιέξοδα του παρόντος, κάτι που δεν συνάδει αντικειμενικά με τις απαιτήσεις που δικαιούται να έχει, σήμερα, οποιοσδήποτε πολίτης από όλους όσους διεκδίκησαν και άσκησαν κυβερνητική πολιτική εδώ και λίγους μόνον μήνες.
Φυσικά, δεν υπάρχει τέλος της ιστορίας. Κατά την πολύ ταπεινή μου άποψη, η κυβερνητική διαχείριση των μνημονίων δεν μπορεί να αποτελέσει προοπτική για τη ριζοσπαστική αριστερά, όσο σκληρή και έντιμη διαπραγμάτευση κι αν κάνει, εκτός ίσως κι αν είναι αποφασισμένη να έλθει σε πραγματικές και μεγάλες, ταξικές εν τέλει, συγκρούσεις όχι μόνον στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας, κάτι που δεν τολμήθηκε όσο έπρεπε στο πρόσφατο παρελθόν και μάλλον δεν είναι στην ατζέντα της επόμενης κυβέρνησης, όπως κι αν αυτή διαμορφωθεί. Ούτως ή άλλως η συγκρότηση του υποκειμένου, πολιτικού και κοινωνικού, που θα μπορέσει να ξαναδώσει τη μάχη για την αποδόμηση της νεοφιλελεύθερης βάρβαρης ηγεμονίας του σήμερα, σε Ελλάδα και Ευρώπη, με νικηφόρες προοπτικές, θέλει πολύ χρόνο, δουλειά, εμπιστοσύνη και νέες επεξεργασίες που σήμερα δεν υπάρχουν.
Μ’ αυτές τις σκέψεις, νιώθω υποχρεωμένη να δηλώσω την παραίτησή μου από την Κεντρική Επιτροπή του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι σήμερα υπηρέτησα με όποιους τρόπους μπορούσα. Δεν επιθυμώ να συμμετάσχω στο εγχείρημα του εναπομείναντος κόμματος υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα και δεν αισθάνομαι αυτή την στιγμή ως αναγκαία την κομματική μου ένταξη σε οποιοδήποτε άλλο εκλογικό εγχείρημα. Σταθερά γοητευμένη από την περιπέτεια της αριστεράς, που είναι αμετάκλητα ο δημόσιος χώρος της ζωής μου και ο ορίζοντας της σκέψης μου, από τα νεανικά μου χρόνια μέχρι σήμερα, είμαι σίγουρη πως θα ξαναβρεθούμε με παλιούς και νέους συντρόφους στην επόμενη καμπή του δρόμου των κοινωνικών αγώνων”.