Έλεος κάπου!

Στην υπόθεση «ελληνοτουρκικά», υπάρχουν κάποια δεδομένα. Όπως η απροθυμία της Ευρώπης – με ευθύνη, ασφαλώς, πρωτίστως της Γερμανίας – να στριμώξει την Τουρκία. Όπως ότι η ελληνική πλευρά επιδίδεται σε «ασκήσεις ηρεμίας» για να μην κάνει το μεγάλο λάθος στο οποίο επιχειρεί να τη σπρώξει η Τουρκία και να την καθίσει έτσι στο τραπέζι των συζητήσεων με τους δικούς της όρους.

Η κατάσταση ασφαλώς είναι σοβαρή και οριακή. Οι Τούρκοι δεν θα διστάσουν ακόμη και να προχωρήσουν σε θερμό επεισόδιο. Και γι’ αυτό είμαστε έτοιμοι, όπως λέει η κυβέρνηση. Όλοι; Όχι! Διότι αίφνης ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να κρατήσει μια εθνικά υπεύθυνη στάση και να συμβάλλει στη συγκρότηση ενός μετώπου των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις, δεν χάνει ευκαιρία να κατηγορήσει τον πρωθυπουργό ούτε λίγο ούτε πολύ για… εθνική μειοδοσία και ταπείνωση! Σαν να είναι ένα άλλο κόμμα, το οποίο τοποθετείται… δεξιότερα της ΝΔ!

«Έφαγε ‘πόρτα’», λέει, «ο κ. Μητσοτάκης στις Βρυξέλλες. Δεν έβαλε καν το ζήτημα των κυρώσεων», λένε από προχθές σαν να πιπιλάνε καραμέλα τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Μα, πώς γίνεται να έφαγε «πόρτα» για κάτι που, τάχα, δεν έβαλε καν στη συζήτηση;

Είναι δυνατόν εκείνοι που έλεγαν ότι «θα το ρισκάρουμε» με την Τουρκία ή ότι «η θάλασσα δεν έχει σύνορα» τώρα να λένε για τα 12 μίλια, αδιαφορώντας για το casus belli της Τουρκίας. Ή να εγκαλούν την κυβέρνηση για ενδοτισμό και – κάποιοι πιο λίγοι, ευτυχώς – να λένε «βυθίσατε το Oruc Reis» κατά το «βυθίσατε το Χόρα»; Τι κόμμα είναι, αλήθεια, ο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί κατακεραυνώνει διαρκώς το «παλιό» και «διεφθαρμένο» πολιτικό σύστημα, όταν κι εκείνος πλέον έχει προστεθεί σ’ αυτούς που κυβέρνησαν και μάλιστα 4,5 χρόνια με τον Αλέξη Τσίπρα ως τον μακροβιότερο μνημονιακό πρωθυπουργό; Όχι, δεν έχει πλέον το ακαταλόγιστο ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη στιγμή που έχει στην πλάτη του μια κυβερνητική θητεία. Και είναι λυπηρό να στηρίζει την πολιτική του στην αποτυχία του αντιπάλου, ακόμη και στα ελληνοτουρκικά. Αντί να παράγει πολιτική και να παρουσιάσει έτσι τις δικές του ξεκάθαρες θέσεις, τις οποίες θα μπορούσε ακόμη και να υιοθετήσει η κυβέρνηση σε κάποια σημεία, εφόσον κρίνονταν σωστά.

Αντιστρόφως τώρα: είναι αδιανόητο ο ΣΥΡΙΖΑ να τζογάρει με τις προκλήσεις της Άγκυρας και να εύχεται την αποτυχία της κυβέρνησης για να κερδίσει μερικούς πόντους στο πολιτικό παιχνίδι; Ποια αποτυχία στην περίπτωση των ελληνοτουρκικών και εις βάρος ποιου θα στραφεί; Κατά του κ. Μητσοτάκη και της ΝΔ; Ή κατά της ίδιας χώρας και των πολιτών της; Ακόμη και η «πληροφόρηση» ακούστηκε – ευτυχώς όχι από επίσημα χείλη της Κουμουνδούρου – ότι «αντάλλαξε», λέει, ο πρωθυπουργός το βέτο για την Τουρκία στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης…

Εδώ ταιριάζει γάντι αυτό που λένε οι πιτσιρικάδες: Έλεος κάπου! Έλεος!