Τούτων λεχθέντων το ερώτημα για την Ελλάδα είναι πως θα αποκτήσουμε ανταγωνιστική οικονομία, που θα δημιουργεί πλούτο και θέσεις εργασίας. Και στη συνέχεια πως θα αποκτήσουμε εκείνη την πολιτική εξουσία που θα διανέμει δίκαια τον παραγόμενο πλούτο, χωρίς να σκοτώνει την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Φαντάζομαι ότι ελάχιστοι θα διαφωνούν με την προηγούμενη παράγραφο.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα μένει να δούμε πως θα παράξουμε περισσότερο πλούτο και θα δημιουργήσουμε περισσότερες θέσεις εργασίας.
Η μόνη οδός είναι οι επενδύσεις και η δημιουργία ενός παραγωγικού δημόσιου τομέα.
Αρχίζοντας από το δεύτερο πιστεύουμε ότι πρέπει να γκρεμιστεί το δημόσιο διαφθορείο, να περιοριστεί το μέγεθός του και στη θέση του να δημιουργηθεί ένα καινούριο το οποίο θα υπηρετεί τον πολίτη, τον εργαζόμενο, την επιχείρηση και όχι τον εαυτό του, γιατί τότε θα έχει δημιουργηθεί ένα νέο γραφειοκρατικό μοντέλο.
Στη συνέχεια το καίριο ερώτημα είναι οι επενδύσεις. Κομίζουμε γλαύκας εις Αθήνας αν πούμε πως μόνο με κεφάλαια γίνονται επενδύσεις. Πού θα τα βρούμε αυτά; Υπάρχουν τέσσερις πηγές. Η πρώτη είναι το κράτος. Όμως, η κατάσταση της σημερινής οικονομίας και η έλλειψη κεφαλαίων δεν επιτρέπει να ελπίζουμε πως με κρατικές επενδύσεις μπορούμε να δημιουργήσουμε ανταγωνιστική και παραγωγική οικονομία.
Η δεύτερη πηγή είναι το ΕΣΠΑ και τα άλλα ευρωπαϊκά προγράμματα. Υπάρχουν άφθονα κονδύλια τα οποία θα πρέπει να επενδυθούν σε τομείς παραγωγικούς και άλλους που θα δημιουργούν το κατάλληλο περιβάλλον και την απαραίτητη υποδομή για να είναι παραγωγική και ανταγωνιστική η οικονομία.
Η τρίτη πηγή είναι οι Έλληνες επενδυτές και επιχειρηματίες και η τέταρτη τα ξένα κεφάλαια που επιθυμούν να επενδυθούν στη χώρα.
Χωρίς τις ιδεολογικές και πολιτικές περικοκλάδες τα πράγματα φαίνονται απλά, αφού αν δημιουργήσουμε το κατάλληλο επενδυτικό περιβάλλον και απαλείψουμε τους παράγοντες αστάθειας και αβεβαιότητας οι ενδιαφερόμενοι θα επενδύσουν.
Γιατί, όμως, μέχρι τώρα οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν έκαναν όλα τα προηγούμενα, θα αναρωτηθείτε δικαίως. Γιατί το πολιτικό σύστημα επέλεξε να προστατεύσει το κομματικά παιδιά, τους πελάτες που διόρισε στο Δημόσιο και τα ψηφαλάκια που έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, γιατί υποχώρησε στις κραυγές των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών και στα συμφέροντα που λυμαίνονται το σημερινό δημόσιο τομέα και δεν θέλουν τίποτα να αλλάξει.
Οι μεταρρυθμίσεις που έγιναν είναι λιγοστές με αποτέλεσμα ο δημόσιος τομέας παρότι μίκρυνε να παραμένει γραφειοκρατικός, αντιπαραγωγικός και εχθρικός με τον πολίτη και την επιχείρηση. Αρα, έχει δίκιο όποιος ζητάει να μεταρρυθμιστεί το Δημόσιο (οι περικοπές μισθών, συντάξεων και επιδομάτων σε καμία περίπτωση δεν είναι μεταρρύθμιση. Αντίθετα κάνουν κακό γιατί με τα κάποια πενιχρά αποτελέσματα εμφανίζουν ως λιγότερο αναγκαία την πραγματική ριζική μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα).
Το κόμματα που είχαν την κυβερνητική εξουσία πέτυχαν αρκετά πράγματα, αλλά δείλιασαν μπροστά στην ανάγκη για ανατροπές στο Δημόσιο με αποτέλεσμα να πληρώσει το λογαριασμό ο ιδιωτικός τομέας, επιλογή που συνιστά τραγικό λάθος.
Οι υπόλοιποι διεκδικητές της εξουσίας αποδεικνύονται αδιόρθωτοι κρατικιστές. Οι θέσεις τους μόνο πραγματική λύση για το Δημόσιο δεν συνιστούν. Αντιθέτως, αφήνουν στο απυρόβλητο αν δεν ενισχύουν τον διεφθαρμένο δημόσιο τομέα.
Για τις επενδύσεις το πεδίο μόνο φιλικό για τους επενδυτές δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Τουλάχιστον έτσι το εκλαμβάνουν οι ίδιοι οι επενδυτές και γι’ αυτό πάγωσαν τις όποιες επενδύσεις τους.
Όποιος διαφωνεί θα πρέπει να σκεφτεί ότι σημασία δεν έχει τι λέμε εμείς, τα κόμματα και οποιοσδήποτε άλλος. Σημασία έχει τι πιστεύουν οι υποψήφιοι ξένοι επενδυτές. Κι αυτοί δεν αισθάνονται ασφαλείς σήμερα. Στην ίδια θέση είναι και οι Έλληνες επενδυτές.
Τι απομένει; Τα κρατικά κεφάλαια τα οποία δεν υπάρχουν και τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Και τα τελευταία εξαρτώνται από τη θέση που θα έχουμε στην Ευρώπη.
Τόσο απλά, τόσο καθαρά είναι τα πράγματα όταν δεν μπερδεύονται με τις ιδεολογικές περικοκλάδες και τις προσωπικές και κομματικές επιδιώξεις.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163