ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ
Ο «πόλεμος» που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Προκόπη Παυλόπουλο είχε και… μεταμεσονύχτιο επεισόδιο. Για πρώτη φορά στα χρονικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρώτος πολιτειακός παράγοντας, συγκρούεται δημόσια και με σφοδρότητα με την Πρόεδρο της Βουλής, τον άνθρωπο που κρατά στα χέρια του το τρίτο πολιτειακό αξίωμα της χώρας.
Χαρακτηρισμοί σκληροί. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου νωρίτερα δεν δίστασε να κατηγορήσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας πως στη διαδικασία των διερευνητικών εντολών μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Τσίπρα καταπάτησε το Σύνταγμα.
Και η απάντηση της προεδρίας δεν άργησε πολύ να έρθει. Αυτή τη φορά όχι από κύκλους που είπαν πως «δεν ασχολούνται». Αλλά από τον ίδιο τον Πρόεδρο. Με επιστολή κι εκείνος. Μια επιστολή καταπέλτη κατά της Προέδρου της Βουλής, με την οποία την κατηγορεί για καταχρηστική δημοσιότητα και προσπάθεια να ερμηνεύσει τα πάντα κατά το δοκούν!
Στην εξασέλιδη επιστολή της, η Ζωή Κωνσταντοπούλου ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγόρησε τον κ. Παυλόπουλο για έλλειψη θεσμικής ειλικρίνειας, παρρησίας, ευπρέπειας και δημοκρατικής γενναιότητας.
ΟΛΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Η επιστολή του Προκόπη Παυλόπουλου ήταν σε ακόμη πιο αυστηρό ύφος! Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κάνει λόγο για καινοφανείς, ερμηνευτικές απόψεις με βάση τις οποίες η Ζωή Κωνσταντοπούλου διεκδικεί αρμοδιότητα in concreto ως Πρόεδρος της Βουλής και την κατηγορεί για καταχρηστική δημοσιότητα.
Αρνείται δε να της παραδώσει τα πρακτικά της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών υπό την προεδρία του, την επομένη του δημοψηφίσματος.
“Κυρία Πρόεδρε,
Αντιπαρέρχομαι, καθώς άλλωστε επιβάλλει ο θεσμικός μου ρόλος κατά το Σύνταγμα, το ύφος και σημαντικό μέρος του περιεχομένου της με αριθμ. πρωτ. 2939/22.8.2015 επιστολής σας για τα οποία, όπως είναι αυτονόητο, αναλαμβάνετε πλήρως την ευθύνη ενόψει του δικού σας θεσμικού ρόλου ως Προέδρου της Βουλής, ιδίως υπ’ αυτές τις τόσο κρίσιμες για την Χώρα μας περιστάσεις. Επομένως, σας απαντώ μόνον επί των σημείων εκείνων της επιστολής σας ως προς τα οποία οφείλω να σας απαντήσω σεβόμενος την αποστολή του Προέδρου της Δημοκρατίας, και αποκλειστικώς με θεσμικούς όρους.
Κατά την διαδικασία των διερευνητικών εντολών, στις οποίες αναφέρεσθε, εφαρμόζω στο ακέραιο –κατά γενική ομολογία, που δεν μπορεί ν’ αγνοηθεί – το γράμμα και του πνεύμα του Συντάγματος, ακολουθώντας την πάγια -και ουσιαστικώς ομοφώνως αποδεκτή στην επιστήμη του δημόσιου δικαίου- ερμηνεία του συνδυασμού των διατάξεων των άρθρων 38 παρ. 1 και 37 παρ. 2, 3 και 4 του Συντάγματος, οι οποίες ρυθμίζουν κατά βάση τις έννομες συνέπειες της παραίτησης της Κυβέρνησης. Οι, καταφανώς καινοφανείς, ερμηνευτικές απόψεις σας, με βάση τις οποίες διεκδικείτε αρμοδιότητα in concreto ως Πρόεδρος της Βουλής, είναι προδήλως νομικώς αβάσιμες. Προφανώς επειδή δεν λαμβάνουν υπόψη –θέλω να πιστεύω εκ παραδρομής- την εντελώς αυτονόητη διάκριση μεταξύ ευθείας εφαρμογής των διατάξεων του άρθρου 37 παρ. 2, 3, και 4 του Συντάγματος ύστερα από εκλογές και μόνον, και ανάλογης εφαρμογής σε περίπτωση παραίτησης της Κυβέρνησης, όπως ρητώς ορίζουν οι διατάξεις του άρθρου 38 παρ. 1 του Συντάγματος υιοθετώντας την συνήθη μέθοδο της παραπομπής.
Ως προς το αίτημά σας για διαβίβαση στην Βουλή των πρακτικών της υπό την προεδρία μου σύσκεψης των Πολιτικών Αρχηγών της 6ης Ιουλίου 2015 –η οποία είναι και η μόνη που συνεκλήθη, απορώ δε πως αγνοείτε το γεγονός αυτό αναφερόμενη σε, δήθεν, «συναντήσεις» (σελ. 5 της επιστολής σας)- οφείλετε να γνωρίζετε, ως Πρόεδρος της Βουλής, τον τρόπο με τον οποίον ένα τέτοιο αίτημα μπορεί να διατυπωθεί παραδεκτώς από νομική άποψη εκ μέρους της Βουλής, ήτοι μέσω της διαδικασίας του Κοινοβουλευτικού Ελέγχου, φυσικά κατά τις προβλέψεις του Κανονισμού της Βουλής. Αυτό, άλλωστε, σας είχα καταστήσει σαφές όταν μου θέσατε, όπως αναφέρετε στην επιστολή σας, προφορικώς το ζήτημα. Αφού οιαδήποτε άλλη διαβίβαση θα συνιστούσε ευθεία παραβίαση του Συντάγματος και του Κανονισμού της Βουλής.
Η απάντησή μου αυτή απηχεί την εδραία πεποίθησή μου, και ως Προέδρου της Δημοκρατίας, ότι η ορθή και δημοκρατική ερμηνεία κι εφαρμογή του Συντάγματος, ακριβώς λόγω της θεσμικής του πεμπτουσίας ως θεμελίου του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος, είναι αντίθετη προς κάθε έννοια «αυθεντίας» -και συνακόλουθης «αποκλειστικότητας»- ιδίως όταν αυτή εκδηλώνεται ex cathedra και υπό συνθήκες αντίστοιχης προνομιακής –δηλαδή κατ’ ουσίαν καταχρηστικής- δημοσιότητας”.
