- Η επιστολή της Ζωής Κωνσταντοπούλου προς τον Αλέξη Τσίπρα εστάλη στις 31 Ιουλίου - Ονομάζει δύο υπουργούς που της ασκούν σκληρή κριτική και καλεί τον Τσίπρα να τους "μαζέψει" - Ο κ. Μάρδας την είχε καλέσει να κάνει καλύτερη διαχείριση των κρατικών κονδυλίων σχετικά με την Επιτροπή Αλήθειας για το χρέος - Μιλά για επιθετική εμμονή του Γιάννη Πανούση εναντίον της που γεννά απορίες - ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ
Με επιστολή της η Πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου στις 31 Ιουλίου προς τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα ζητά ουσιαστικά την προστασία του από τις επιθέσεις που δέχεται και τη σκληρή κριτική από δύο υπουργούς, τον κ. Μάρδα και τον κ. Πανούση.
Με την επιστολή της η Ζωή Κωνσταντοπούλου χαρακτηρίζει τις δηλώσεις του Δημήτρη Μάρδα και του Γιάννη Πανούση ονειδιστικό φαινόμενο για τη Δημοκρατία και καλεί τον πρωθυπουργό να αναλάβει πρωτοβουλίες ώστε να τους συνετίσει, κοινώς να τους μαλώσει και να τους μαζέψει.
Συγκεκριμένα για τον κ. Μάρδα, η Πρόεδρος της Βουλής αναφέρει πως ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών στρέφεται εναντίον της αλλά και συνολικότερα εναντίον της λειτουργίας και της αυτονομίας της Βουλής και προέβη σε δηλώσεις που αφορούν το έργο και το αντικείμενο της Επιτροπής Αλήθειας για το χρέος που όπως σημειώνει, δεν απηχούν την εκπεφρασμένη άποψη της κυβέρνησης.
Ο κ. Μάρδας τις προηγούμενες ημέρες είχε κατακεραυνώσει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου για τη συγκεκριμένη Επιτροπή αμφισβητώντας το έργο της και καλώντας την Πρόεδρο να είναι πιο συνετή με τη διαχείριση των κρατικών κονδυλίων.
Επίσης, στην επιστολή αναφέρει και τον κ. Πανούση αναφέροντας πως πρόκειται για ένα φαινόμενο ανοίκειων και προσβλητικών τοποθετήσεων εναντίον της και η επιθετική του εμμονή γεννά απορίες.
Στην τελευταία παράγραφο της επιστολής, η Ζωή Κωνσταντοπούλου καλεί τον πρωθυπουργό, να μεριμνήσει προσωπικά “ώστε αυτό το ονειδιστικό για τη Δημοκρατία φαινόμενο να λάβει ένα τέλος”. Επισημαίνει δε πως πρώτα τα μέλη της κυβέρνησης με το παράδειγμά τους θα πρέπει να δίνουν τον τόνο και να συγκροτούν το θεσμικό υπόδειγμα ώστε να θωρακίζεται ο δημόσιος λόγος απο φαινόμενα εκφυλισμού και απροκάλυπτου κανιβαλισμού.
