Έρχεται κυβέρνηση συνεργασίας

Είναι πλέον βέβαιο πως η επόμενη κυβέρνηση θα είναι συμμαχική. Ποια κόμματα θα την απαρτίζουν δεν γνωρίζουμε ακόμα γιατί θα εξαρτηθεί από το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα.

Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Σε όλους τους τόνους –και πολύ ορθά- οι πολιτικοί δηλώνουν πως δεν θα γίνουν επαναληπτικές εκλογές. Οι δηλώσεις δεν είναι προεκλογικού χαρακτήρα, αλλά αληθινές γιατί όλοι γνωρίζουν πολύ καλά πως ο λαός σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί επανάληψη εκλογών και θα τιμωρηθεί και μάλιστα αυστηρά εκείνος που θα τις προκαλέσει.

Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι πως παρά το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μπορεί να σχηματιστεί δικομματική σταθερή και ισχυρή κυβέρνηση παρά μόνο από τα δύο πρώτα κόμματα.
Αυτό σημαίνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ (σε περίπτωση πρωτιάς που είναι και η πιο πιθανή εκδοχή) δεν θα μπορεί να συγκροτήσει κυβέρνηση μόνο με τους ΑΝΕΛ σε περίπτωση που αυτοί καταφέρουν να περάσουν το κατώφλι του 3% και να μπουν στη Βουλή.

Που σημαίνει πως θα αναζητηθούν νέα κυβερνητικά σχήματα. Και εδώ βρίσκεται ο γόρδιος δεσμός που οι πολιτικοί έχουν υποχρέωση να κόψουν με το μαχαίρι. Και για να τα καταφέρουν οφείλουν να προετοιμαστούν προεκλογικά και προπαντός να προετοιμάσουν το εκλογικό σώμα, αποφεύγοντας με τη ρητορική τους να κλείσουν ερμητικά όλες τις πόρτες και τα παράθυρα της μετεκλογικής συνεργασίας.

Γιατί στο DNA των πολιτικών μπορεί να βρίσκεται η αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων και δήθεν δεσμεύσεων, μπορεί να είναι εύκολες οι υπερβάσεις, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο με το λαό.
Εκεί δημιουργούνται στερεότυπα, που δυσκολεύουν, μέχρι σημείου ακύρωσης πολλές φορές, εγχειρήματα τα οποία οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν ως εφικτά.

Συνεπώς το πρώτο καθήκον είναι να πέσουν οι τόνοι και να επιβληθεί σιωπή στη διχαστική ρητορική.
Τα δήθεν επιχειρήματα του τύπου «δεν θα βάλουμε από το παράθυρο το παλιό πολιτικό σύστημα που έβγαλε ο λαός από την πόρτα» δεν έχουν καμία αξία. Είναι προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα κενά περιεχομένου γιατί τυχόν απαίτηση για συνεργασία θα προέλθει από το λαό ο οποίος με τη ψήφο θα διαμορφώσει το μετεκλογικό πολιτικό τοπίο. Επομένως ο λαός θα το βάλει πάλι από την πόρτα και όχι κάποιο κόμμα από το παράθυρο.

Το ίδιο ισχύει για τις προσωπικές επιθέσεις που εξαπολύει η Νέα Δημοκρατία και ιδιαίτερα ο πρόεδρός της εναντίον του Αλέξη Τσίπρα.

Ειλικρινά, πως είναι δυνατόν –αν αυτό απαιτήσει ο λαός μέσω της κάλπης- να υπάρξει κυβέρνηση ανάμεσα στα δύο κόμματα και αποδεκτή από τους ψηφοφόρους όταν οι πολιτικοί σπέρνουν το σπόρο της διχόνοιας; Πως; οι Νεοδημοκράτες θα μπορέσουν να αποδεχτούν κυβέρνηση στο οποίο θα συμμετέχει το κόμμα τους με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα;

Και για να τελειώνουμε με το παραμύθι. Το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών που θα εφαρμοστούν το ψήφισαν με το μνημόνιο όλα τα κόμματα που είναι υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής και κατεύθυνσης της χώρας. Πολύ εύκολα θα μπορούσαν να συμπέσουν σε ένα πρόγραμμα με το οποίο θα προωθούνται μέτρα απάλυνσης των συνεπειών του μνημονίου στα πλέον αδύναμα οικονομικά στρώματα και προστασίας των πολιτών που βρίσκονται περισσότερα εκτεθειμένα στην κρίση. Επίσης, εύκολα, εφόσον υπάρχει πολιτική βούληση, μπορούν να υιοθετηθούν απ΄ όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς πολιτικές με εμπροσθοβαρή αναπτυξιακά μέτρα.

Εκείνο που δεν αντιλαμβάνονται ακόμα οι πολιτικοί, γιατί επηρεάζονται από το φανατικό κομματικό ακροατήριο, είναι πως ο λαός ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για τις πολιτικές και τα μέτρα που εφαρμόζονται παρά για τις κομματικές ταμπέλες. Εξάλλου, αυτό θα μπορούσε να είναι και το κεντρικό συμπέρασμα από τα αποτελέσματα των σφυγμομετρήσεων που είδαν το φως της δημοσιότητας.