Εφτασε η ώρα της αλήθειας. Τέρμα στα φτηνά επικοινωνιακά κόλπα από την Ελλάδα και τους δανειστές

Γιατί ναι στις μεταρρυθμίσεις λένε όλοι. Θύουν στις μεταρρυθμίσεις και τις θεωρούν κάτι σε ελιξίριο νεότητας ή αν θέλετε ανανέωσης. Και είναι η μόνη ελπίδα για να σωθεί η χώρα. Όμως, ποιες μεταρρυθμίσεις; Αυτές που θέλουν να επιβάλλουν οι δανειστές; Για κάποιες η απάντηση είναι ναι, αλλά για τις περισσότερες όχι γιατί δεν πρόκειται για μεταρρυθμίσεις, αλλά για υφεσιακά μέτρα που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Αυτές που προτείνει η κυβέρνηση; Σε ορισμένες η απάντηση είναι θετική. Στις άλλες που ενισχύουν τον κρατισμό και το υπερτροφικό, διεφθαρμένο και αντιπαραγωγικό δημόσιο οφείλουν όλοι ένα μεγαλοπρεπές όχι.

Το γενικό και ασφαλές συμπέρασμα είναι πως άλλα εννοούν οι μεν και άλλα καταλαβαίνουν οι δε και τούμπαλιν. Θα μου πείτε τόσο βλάκες είναι; Όχι ασφαλώς. Αλλά το επικοινωνιακό παιχνίδι απαιτεί ένα σύννεφο σύγχυσης και εννοιολογικής ασάφειας που τους βολεύει όλους για τα εσωτερικά τους ακροατήρια. Ετσι, πιστεύουν ότι μπορούν να πουλήσουν πιο εύκολα την πραμάτεια τους. Όμως, αυτό, τουλάχιστον στην Ελλάδα, μπορεί να περάσει μόνο στο κομματικό ακροατήριο.

Και με όλα αυτά τα επικοινωνιακά κόλπα, τα εννοιολογικά παιχνίδια, τους γρίφους και τις δημιουργικές ή καταστροφικές ασάφειες φτάσαμε στο η κλεψύδρα να αδειάζει και τα ψέματα να τελειώνουν. Εφτασε η ώρα τα άδεια μεταρρυθμιστικά πουκάμισα να γεμίσουν με περιεχόμενο. Κι΄ εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Γιατί άλλα εννοούν οι δανειστές όταν χρησιμοποιούν τον όρο μεταρρύθμιση για το ασφαλιστικό για παράδειγμα και άλλα η ελληνική κυβέρνηση.

Άλλο θέλουν να πετύχουν οι δανειστές όταν χρησιμοποιούν τη μεταρρύθμιση για τους μισθούς του Δημοσίου και άλλες μεταρρυθμίσεις για να προστατεύσει τους δημόσιους υπαλλήλους θέλει να προωθήσει η κυβέρνηση.

Περικοπές στο Δημόσιο θέλουν οι δανειστές, προσλήψεις κάνει ο Κατρούγκαλος.

Κάπου πρέπει να συναντηθούν και συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο βιώσιμο και με προοπτική. Γιατί αν ξαναβρεθούμε ύστερα μερικούς μήνες στο ίδιο σημείο, το μόνο που θα έχουμε επιτύχει θα είναι η αργή, βασανιστική αλλά αναπότρεπτη βύθιση στο βούρκο της ύφεσης, της αναξιοπιστίας και της ανυποληψίας. Θα βρεθούμε σε δρόμο δίχως γυρισμό και ο μύθος του Σισύφου θα έχει για άλλη μία φορά επαληθευθεί με τρόπο απίστευτα οδυνηρό. Για την Ελλάδα και για την Ευρώπη…