Φαιό Νταμάρι….

Διαβάζοντας λοιπόν την είδηση σκέφτηκα ότι πέρασε πολύς καιρός από τότε που οι σχέσεις πολιτικής και πολιτικών με επιχειρήσεις και επιχειρηματίες εντάσσονταν αυτομάτως στο λήμμα “διαπλοκή” κατά την προσφιλή έκφραση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος ακόμη πιστεύει ότι η “διαπλοκή” της εποχής τον έριξε από την κυβέρνηση.

Από τις αρχές του 1990 και την εποχή Μητσοτάκη, φθάσαμε στην εποχή Σημίτη, ο οποίος ως πρωθυπουργός προώθησε ουσιαστικά τους όρους του “εθνικού προμηθευτή”, του “εθνικού εργολάβου”, του “βασικού μετόχου” ή του “στρατηγικού επενδυτή” με αποτέλεσμα από τη “διαπλοκή” να περάσουμε ευθέως για κάποιους και στον όρο “διαφθορά”.

Ο διάδοχος του στην πρωθυπουργία Κώστας Καραμανλής αποφάσισε να τα βάλει από το σουβλατζίδικο του Μπαϊρακτάρη με τους “νταβατζήδες” υπονοώντας όλο το εγχώριο επιχειρηματικό-μιντιακό σύστημα που στήριξε Σημίτη, στα λόγια όμως, για να ακολουθήσει ο Γιώργος Παπανδρέου που προσπάθησε μέσα στην κρίση να ακολουθήσει μια “ανεξάρτητη” πορεία, με τον Πάγκαλο να “οργώνει” την Κίνα και τα Εμιράτα αναγκάστηκε όμως στο τέλος να δεχθεί στο Μέγαρο Μαξίμου τους μιντιάρχες και τους εκδότες προκειμένου να βάλουν πλάτη όταν έβλεπε το τσουνάμι της κρίσης να τον παρασύρει.

Και σήμερα τι γίνεται; Ο Αντώνης Σαμαράς στο όνομα της ανάπτυξης, των επενδύσεων και της απασχόλησης έχει ανοίξει επισήμως διάπλατα την πόρτα του Μεγάρου Μαξίμου και όχι μόνο, σε εγχώριους και ξένους επιχειρηματίες εν δυνάμει επενδυτές, σε σημείο παρεξηγήσεως.

Η Microsoft, η Google, η IBM, η NESTLE, η Cosco, η ZTE, η VODAFONE, η NOKIA και άλλες ξένες και ελληνικές εταιρείες πολιορκούν την κυβέρνηση για να αγοράσουν και να επενδύσουν σε τιμές ευκαιρίας, σε μια χώρα υποτιμημένη, με διαδικασίες μέχρι στιγμής αδιαφανείς άσχετα του τελικού αποτελέσματος και που εγείρουν ενδεχομένως ζήτημα κρυφών deals και υποδόριας “διαπλοκής” με ότι αυτό συνεπάγεται.

Προφανώς σε μια “διαπλεκόμενη” κοινωνία, γιατί το ψάρι στη χώρα μας δεν βρομάει μόνο από το κεφάλι, που προϋπήρξε της κρίσης η αντίληψη τα των επιχειρήσεων στις επιχειρήσεις και στους επιχειρηματίες και τα του κράτους στο κράτος είναι μια παρωχημένη αντίληψη μέσα άλλωστε στο σύγχρονο κόσμο της πολιτικής και της αγοράς.

Το ζήτημα-ερώτημα όμως παραμένει ανοικτό και επίκαιρο: Ως που φθάνουν τα όρια της σχέσης τους;

Και ιδίως σε μια χώρα που κινδυνεύει στο όνομα της ανάπτυξης να πουληθεί μισοτιμής σαν “…φαιό νταμάρι και ένα πεδίο βολής φτηνό”.

Υ.Γ. Στα λεξικά ο όρος “διαπλοκή” σημαίνει: “Αόρατο πλέγμα συμφερόντων, η αλληλοσύνδεση συμφερόντων με σκοπό το παράνομο όφελος και την εξυπηρέτηση εκείνων που μετέχουν στο σχήμα αυτό”