Όπως είπε ο κ. Φλαμπουράρης, αριστερά και ανάπτυξη δεν είναι έννοιες αντίθετες, όπως λένε κάποιοι.
Αναλυτικά τα όσα είπε ο υπουργός Επικρατείας
“Στο σημερινό συνέδριο μου δίνεται η δυνατότητα να θέσω στη συζήτηση μας ένα γενικότερο προβληματισμό. Ορισμένοι, από διαφορετική σκοπιά ο καθένας, όπως επίσης και κάποια Μ.Μ.Ε, θέτουν το ερώτημα ότι αριστερά και οικονομική ανάπτυξη είναι έννοιες ασύμβατες.
Οι απαντήσεις σ’ αυτό το ερώτημα απασχολούν κάθε αριστερό και αριστερή, αλλά και κάθε πολίτη και σίγουρα το σύνολο της κοινωνίας.
Ξεκινώντας από τον τίτλο του Συνεδρίου διαπιστώνουμε ότι κυριαρχούν λέξεις και έννοιες όπως «ανάπτυξη», «επενδύσεις»,« επιχειρηματικότητα», λέξεις σύμβολα στη ρητορική της οικονομίας των αγορών, χωρίς κανείς αυτό να το αμφισβητεί.
Εμείς λοιπόν οι αριστεροί τις βγάζουμε από το λεξιλόγιο μας και κυρίως την πρακτική μας όπως ισχυρίζονται αρκετοί;
Αν προσχωρήσουμε σε αυτήν την επιλογή στις συγκεκριμένες συνθήκες που βρίσκεται η χώρα μας, τότε θα πρέπει να προβληματιστούμε ποιος θα είναι ο ρόλος της Αριστεράς και μάλιστα ως κυβερνητική δύναμη. Αν μπορεί, δηλαδή, ή ακόμη και αν πρέπει να προσαρμοστεί όχι μόνο λόγω της κρίσης που έχει χτυπήσει τη χώρα μας, αλλά και λόγω των περιθωρίων που έχει να εφαρμόσει την δική της αριστερή πολιτική σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία.
Μια οικονομία αλληλοεξαρτώμενη όπου οι δυνατοί επιβάλλουν όρους στους αδύναμους όπου κυριαρχεί το χρηματιστικό κεφάλαιο, ένα σκληρό τραπεζικό σύστημα, η αγορά με τους κανόνες της και όχι η πραγματική οικονομία με τους δικούς της κανόνες.
Η απάντηση είναι εύκολη και έρχεται αυθόρμητα. Ουσιαστικά αυτή η επιλογή ακυρώνει το ρόλο της Αριστεράς αφήνοντας τα αδύναμα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα χωρίς πολιτική εκπροσώπηση
Η άλλη επιλογή είναι να προσπαθήσουμε να εισχωρήσουν μετά από δική μας επιμονή, μέσα από ισχυρούς κοινωνικούς αγώνες και εναλλακτικές προτάσεις, στοιχεία που μπορεί να διαφοροποιούν το περιεχόμενο τους προς το καλύτερο.
Η αναστήλωση πρώτα και κύρια του ετοιμόρροπου οικοδομήματος που μας παραδόθηκε είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη βελτίωση των οικονομικών και κοινωνικών δεικτών καθώς και τους δείκτες της ανεργίας, της φτώχειας, της πείνας ώστε εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας να ανακτήσουν το δικαίωμα σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Αυτή η προσπάθεια είναι ένα βήμα που εξυπηρετεί τη στρατηγική μας επιλογή αυτή που παραδοσιακά ονομάζουμε «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» δηλαδή ότι μεταξύ άλλων προσπαθούμε για τη μεγαλύτερη δυνατή αναδιανομή των παραγόμενων αγαθών οικονομικών και όχι μόνον;
Αν ακολουθήσουμε αυτή την επιλογή που εγώ αυτό προτείνω, τότε πρέπει κρατώντας τις θεωρίες και τις υπαρξιακές αμφιθυμίες και έχοντας πλήρη συνείδηση ότι μιλάμε για την οικονομία μιας χώρας που λειτουργεί μέσα σε ένα δοσμένο πλαίσιο, θα πρέπει να την οργανώσουμε σε σταθερή βάση μια παραγωγική και κυρίως αναπτυσσόμενη οικονομία .
Το στοίχημα που έχουμε, σαν Κυβέρνηση της Αριστεράς, είναι να κερδίσουμε μαζί και μέσα από αυτά.
Εφόσον αποκτήσει αυτά τα χαρακτηριστικά η οικονομία και ένα μέρος του παραγόμενου πλούτου να αναδιανέμεται στους πολλούς, οι έννοιες «ανάπτυξη», «επένδυση» και «παραγωγική ανασυγκρότηση», αποκτούν περιεχόμενο και σηματοδοτούν μία ποιοτική αλλαγή.
Η «αναδιανομή» όμως και ποιος μηχανισμός μπορεί να τη πραγματώσει είναι ζητούμενο. Ο κλασικός, αλάθητος δρόμος μέσω του «Κράτους πρόνοιας» δεν απαντάει από μόνος του στο ερώτημα, το οποίο αξίζει διερεύνησης και αναζήτησης μιας απάντησης η οποία δεν μπορεί να περιορίζεται στα «κλασικά» πλαίσια .
Η απάντηση με τα νέα σύγχρονα εργαλεία και τις νέες τεχνολογίες θα πρέπει να βρίσκεται στην αναζήτηση του διαφορετικού «μοντέλου ανάπτυξης» το οποίο αργά αλλά σταθερά πρέπει να οικοδομούμε σε κάθε βήμα και κάθε ενέργεια να απαντάει στο στρατηγικό ερώτημα, «αν δηλαδή στοχεύει στην αναδιανομή, αν μεροληπτεί υπέρ των πολλών». Αν δηλαδή εντάσσεται στη «δίκαιη ανάπτυξη». Η επιτυχία του πλαισίου που μόλις σας περιέγραψα επιβάλλει την επανεκκίνηση της οικονομίας μέσα από επενδυτικά προγράμματα στα οποία έχουν συμμετοχή ο Δημόσιος, ο κοινωνικός και ο ιδιωτικός τομέας .
Αυτά τα επενδυτικά σχέδια χρειάζονται κεφάλαια για να πραγματοποιηθούν. Θα ήταν υποκρισία λοιπόν να ισχυριστεί κανείς ότι δε χρειαζόμαστε μεγάλες επενδύσεις. Εμείς όμως επιδιώκουμε αυτές οι επενδύσεις να είναι ένας συνδυασμός κεφαλαίων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Και τούτο διότι αντικειμενικά ο όγκος της επένδυσης είναι ευθέως ανάλογος με τον αριθμό των θέσεων εργασίας και τον όγκο των χρηματοοικονομικών ροών.
Χρειαζόμαστε άμεσα θέσεις εργασίας και μια άμεσα λειτουργούσα οικονομία, γιατί δυστυχώς άλλο είναι το αναγκαίο και άλλο το αρεστό.
• Ενισχύουμε τις επενδύσεις του δημοσίου τομέα όπου πρέπει να κυριαρχεί η διαφάνεια, η εφαρμογή των νόμων και των κανόνων, οι υγιείς εργασιακές σχέσεις, η ευγενής άμιλλα όλων των παραγόντων, ώστε μέσα από αυτή τη λειτουργία να καθίστανται παραγωγικός και αξιόπιστος ώστε να λειτουργεί υπέρ των ίδιων των εργαζόμενων αλλά και του Ελληνικού Λαού. Η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας του Δημοσίου τομέα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αλλαγή του κλίματος αλλά και την διαμόρφωση της συνείδησης για τον αναντικατάστατο ρόλο που έχει ο Δημόσιος τομέας στην επανεκκίνηση της οικονομίας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας .
• Ενισχύουμε τη δυνατότητα του ιδιωτικού τομέα να επενδύει στη χώρα μας με όρους που κυριαρχεί ο υγιής ανταγωνισμός, η δημιουργία σταθερού φορολογικού συστήματος, η διαφάνεια στις σχέσεις με το Δημόσιο και τη συνεχή προσπάθεια για τη μείωση της γραφειοκρατίας . Τέλος αντιμετωπίζουμε αποφασιστικά και αποτελεσματικά τη διαφθορά. Φαινόμενα όπως θαλασσοδάνεια σε επιχειρήσεις των ΜΜΕ, του λιανικού εμπορίου (όπως «Μαρινόπουλος» και πολλών άλλων), αλλά και στον Βιομηχανικό κλάδο όπως Λιπάσματα Καβάλας, ΕΝ.ΚΛΩ., Ναυπηγεία και πολλές άλλες βιομηχανίες που έκλεισαν με οδυνηρά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους τους προμηθευτές και όχι τους επιχειρηματίες που είχαν φροντίσει να εξασφαλιστούν μέσα από OFF SHORE εταιρίες ή με μετρητά και ακίνητα στο εξωτερικό
• Η σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα είναι ακόμα μια μορφή που μπορεί να διευκολύνει τις επενδύσεις και μπορεί να ανταποκριθεί στις δύσκολες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί στη χώρα λόγω της κρίσης και των μνημονίων που της επιβλήθηκαν . Με αυτή τη μορφή μπορεί σε αρκετές περιπτώσεις να αξιοποιηθεί η Δημόσια περιουσία αποφεύγοντας το ξεπούλημα μέσω των ιδιωτικοποιήσεων. Το ιδιωτικό κεφάλαιο που μπαίνει μπορεί να προσαρμοστεί στις συνθήκες που διαμορφώνονται, λόγω και της συμμετοχής του Δημοσίου, έτσι ώστε να προστατεύεται η δημόσια περιουσία να κατοχυρώνεται η περιβαλλοντική ισορροπία και να εφαρμόζεται η εργατική νομοθεσία
• Στη χώρα μας έχει εδραιωθεί ένα πολυδαίδαλο πλέγμα δημόσιας λειτουργίας βραχίονες της οποίας είναι η δικαιοσύνη, ο δημόσιος τομέας και οι διαδικασίες νομοθέτησης. Το πλέγμα αυτό με πολύ βαθιές και παλιές ρίζες τροφοδοτεί τις αντιθέσεις και ανακόπτει την κανονική ροή των εξελίξεων.
• Δυστυχώς αυτό που παραλάβαμε και προσπαθούμε να ανατρέψουμε δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Αν θέλουμε όμως να προχωρήσουμε μπροστά πρέπει να επανακωδικοποιήσουμε τους κανόνες μας, να κατοχυρώσουμε δηλαδή και στα χαρτιά αλλά κυρίως στην πράξη ένα νέο «οδικό χάρτη», αυτόν της «δίκαιης ανάπτυξης». Ο νέος αυτός οδικός χάρτης απαιτεί πρωτίστως νομοθετήματα απλά, εύληπτα και σταθερά, τα οποία θα κατατείνουν στην σύνθεση των επιμέρους εμπλεκομένων λειτουργιών και διαδικασιών και παράλληλα θα διευκολύνουν την δίκαιη στάθμιση των αγαθών από τους αρμοδίους. Σ’ αυτό το νομικό αλλά και πραγματικό περιβάλλον, η Δικαιοσύνη προφανώς θα κινείται γρηγορότερα και με ασφάλεια δικαίου, το ίδιο και οι Δημόσιες Υπηρεσίες.
Παραλλήλως, ο ιδιωτικός τομέας θα «καθοδηγείται», λόγω των σταθερών, απλών και λειτουργικών κανόνων, προς τη νομιμότητα και την διαφάνεια.
Δεν είναι νοητό να επανεκκινηθεί η οικονομία μέσα από την επώδυνη διαδικασία αναζήτησης «παρεκκλίσεων» είτε στην δασική νομοθεσία, είτε στην αρχαιολογική νομοθεσία είτε σ’ αυτήν της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, του αιγιαλού, των παραλιών κλπ. Μιλώ για έναν οδικό χάρτη, που θα δίνει την δυνατότητα στις «χρήσιμες» επενδύσεις κάθε είδους, δημόσιες – ιδιωτικές – μικτές, να πραγματοποιηθούν γρήγορα και σε πλήρη συνδυασμό και αρμονία με τα προστατευόμενα δημόσια αγαθά, όπως είναι το περιβάλλον, η πολιτιστική κληρονομιά ή η δημόσια περιουσία. Εδώ παρεισφρέει η κομβική έννοια του «ισοζυγίου», την οποία η αγκυλωματική σημερινή λειτουργία αγνοεί επιδεικτικά. Δηλαδή, ως απλοϊκό παράδειγμα, αν πρέπει, αν χρειάζεται, ξεριζώνω κάποια δέντρα από ένα σημείο με την ταυτόχρονη υποχρέωση να τα μεταφέρω -ή να φυτέψω καινούρια- σε ένα άλλο σημείο. Επιτρέπω χρήσεις σε δασικό έδαφος, υπό τον όρο ότι ο χρήστης θα αναλάβει το κόστος φύλαξης και φροντίδας της οικείας δασικής περιοχής. ΄
Η, ένα άλλο παράδειγμα, απαιτώ από την επένδυση, την οποία παρακολουθώ «καλόπιστα» από την έναρξή της, να αναδείξει αρχιτεκτονικά, ακόμη και να συντηρεί, τις αρχαιότητες που τυχόν υπάρχουν η θα βρεθούν στην περιοχή της. ΄Η επιχειρώ να συνδυάσω την ελεύθερη πρόσβαση στη θάλασσα, με την αλιεία αλλά και τα θαλάσσια σπορ. Απλά, λογικά βήματα. Λειτουργία ισόρροπη προς κάθε κατεύθυνση. Τούτο, όμως, απαιτεί από όλους μας να γίνουμε – από «φανατικοί» του επιμέρους ρόλου μας – επιτελικοί, ευέλικτοι και δημιουργικοί”
