Ο νόμος ορίζει πως τον κατηγορούμενο τον προφυλακίζεις όταν πιθανολογείται πως θα επαναλάβει τα εγκλήματα ή ότι θα κάνει πράξεις , πχ. να διαφύγει, ώστε να αποφύγει τη δικαιοσύνη.
Ο Τσοχατζόπουλος ούτε να επαναλάβει τις μίζες μπορεί , ούτε έδειξε διάθεση μέχρι τώρα να διαφύγει. Του είχαν επιβληθεί περιορισμοί, του είχε αφαιρεθεί το διαβατήριο.
Τώρα προφυλακίσθηκε και η κόρη του, μητέρα τριών παιδιών χωρίς πατέρα, με το αιτιολογικό πως έχει γερμανικό διαβατήριο και μπορούσε να διαφύγει. Της ζητήθηκε να το καταθέσει; Δεν υπήρχαν άλλοι τρόποι;
Η προφυλάκιση είναι τιμωρία; Πολιτικά ναι, αλλά η δικαιοσύνη δεν κάνει πολιτική.
Από τη δικαιοσύνη ζητάμε αυστηρότητα στην καταπολέμηση του εγκλήματος, επιείκεια στην κρίση και σεβασμό, σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου και φυσικά του αδύναμου, δηλαδή του κατηγορουμένου.
Αυτή είναι η αξιακή, ηθική βάση της δημοκρατίας.
Όταν ένας ανακριτής ή εισαγγελέας, δείχνει σπουδή και ζήλο υπερβάλλοντα, για να ικανοποιήσει την πληβειακή μας δίψα τιμωρίας για τον κατηγορούμενο, όταν δικάζει και προδικάζει πριν της ώρας του, τότε μένουμε απροστάτευτοι, ανυπεράσπιστοι, μόνοι. Κι ο κατηγορούμενος γίνεται θύμα. Θύμα χωρίς προστάτη ενός λιντσαρίσματος κοινής γνώμης
Από τη δικαιοσύνη, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, περιμένουμε να υπερασπίζεται τη βαθύτερη ουσία του ανθρώπινου.
Γιατί ο δυτικός άνθρωπος την ανίχνευσε πρώτη φορά στην Ιλιάδα του Ομήρου.
Όταν ο Οδυσσέας αρνήθηκε στην Αθηνά να συμμετάσχει στο μαρτύριο του τρελαμένου Αίαντα.
Είμαι άνθρωπος είπε, δεν μπορώ να το κάνω αυτό.
Αυτή την κληρονομημένη ανθρωπιά, που έγινε νόμος και κοσμικό δίκαιο στις κοινωνίες μας, εγώ τη διεκδικώ σαν κοινό μας, περιουσιακό στοιχείο.
Κι ας είναι ο Τσοχατζόπουλος. Κι ας ήταν εξίσου αδικαιολόγητα ο Εφραίμ. Κι ας είναι αντιδημοφιλές.
Να πάνε, αν είναι ένοχοι στη φυλακή, όταν δικαστούν, όταν κριθούν.
Όμως αυτά τα τωρινά καμώματα είναι επικοινωνιακά παιχνίδια.
Το ίδιο ισχύει και με τη διαρροή του ανακριτικού υλικού και την τηλεοπτική δίκη της αδηφάγου κοινής γνώμης.
Είναι δυνατόν λίγες ώρες μετά την ανάκριση να κυκλοφορούν οι καταθέσεις και τα πρακτικά;
Υπάρχει τεκμήριο αθωότητας σε αυτή την ανθρωποφαγία;
Κανείς δεν αναρωτιέται και κανενός ανώτερου δικαστικού το αυτί δεν ιδρώνει;
‘Όπως ο Τσοχατζόπουλος ξέπλενε χρήμα, άλλοι ξεπλένουν ανομήματα φήμης και θεσμική απαξίωση ισορροπώντας μια ασύμμετρη ανακριτική αυστηρότητα με μια υπερβάλλουσα επιείκεια δημοσιότητας.
Αξίζουμε περισσότερο σεβασμό, θέλουμε καλύτερη ποιότητα δημοκρατίας. Κι έχουμε ανάγκη όχι από εξιλαστήρια θύματα ή πολιτική διαχείριση ποινικών θεμάτων αλλά από πράξεις δικαιοσύνης υψηλού φρονήματος, που θα αποκαταστήσουν το περί δικαίου αίσθημα. Καθώς και την ελλειμματική αξιοπιστία θεσμών και εξουσιών.
Γιάννης Αναστασάκος
27 Απριλίου 2012