Από μικρός, από πολύ μικρός, από την εποχή του Αγαμέμνονα είχα μία απορία και απάντηση δεν έβρισκα. Στην αρχή αναρωτιόμουνα γιατί τα παιδιά των βασιλιάδων γίνονται αυτά βασιλιάδες και όχι κάποια άλλα, που μπορεί να είναι πιο γεροδεμένα και αντρειωμένα και όχι χλεμπονιάρικα όπως μερικοί διάδοχοι. Και αργότερα γιατί τα παιδιά των πολιτικών γίνονται και αυτά πολιτικοί. Τι στο καλό, μέλι έχει η πολιτική;
Κι ενώ χρόνια τώρα βασάνιζα το μυαλό μου και απάντηση δεν έβρισκα, χθες επιτέλους το έμαθα και ηρέμησα.
Ημουν τυχερός θα πείτε γιατί εκεί που έκανα ζάπινγκ, έπεσα στη συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Γιάννη Πρετεντέρη και συγκεκριμένα την ώρα που έλεγε πως στην οικογένειά του γαλουχήθηκε με αυξημένη την αίσθηση της προσφοράς προς τα δημόσια πράγματα ή κάπως έτσι.
Και τότε μία αστραπή έσκισε το κεφάλι μου (όπως εκείνη που βλέπετε όταν ο Κύρος κατεβάζει φαεινή ιδέα) και είπα: Ιδού η απάντηση στο τρισχιλιετές ερώτημά σου Κάλχα. Τώρα μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος…
Κυριάκο, και μόνο γι΄ αυτό θα μπορούσα να σε ψηφίσω να βγεις αρχηγός στη ΝΔ….
