Τα κατάφερε ο κύριος Βερναρδάκης με τις δηλώσεις τους για την αυτονόμηση των ΜΜΕ την οποία χαρακτήρισε ως παθογένεια, να ανοίξει μία πολύ μεγάλη συζήτηση για τα Μέσα Ενημέρωσης και το ρόλο τους.
Μάλιστα δεν επικαλέστηκε μόνο την πολιτική του ιδιότητα, αλλά και την επιστήμη για τις θέσεις που εξέφρασε.
Με την επιστήμη υπό μάλης και όχι ως δημοσιογράφος, θα ήθελα να υπενθυμίσω στον κύριο Βερναρδάκη (λέω υπενθυμίσω γιατί ως επιστήμων ο κύριος Βερναρδάκης θα τους γνωρίζει, αλλά μάλλον τους ξέχασε) τους δύο βασικούς πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται η ελευθεροτυπία και η λειτουργία των Μέσων Ενημέρωσης.
Οι δύο πυλώνες είναι τέκνα του διαφωτισμού, της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Ο πρώτος είναι η ελευθερία της αναζήτησης και συλλογής των πληροφοριών. Στις δημοκρατίες δυτικού τύπου δεν νοούνται εμπόδια, ιδίως από την πολιτική εξουσία, στην αναζήτηση της πληροφορίας, των στοιχείων που τη συνθέτουν και των παραμέτρων που επιτρέπουν την ολοκλήρωση της εικόνας.
Το οποιοδήποτε εμπόδιο τεθεί, ιδίως από την πολιτική εξουσία, είναι καταδικαστέο και για ορισμένους συνιστά ακόμα και εκτροπή από τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος, καθώς και απόπειρα χειραγώγησης και ασφυκτικού ελέγχου του συστήματος διάδοσης της πληροφορίας.
Ο δεύτερος πυλώνας που συμπληρώνει αρμονικά τον πρώτο είναι η ελευθερία στη διάδοση της πληροφορίας, όπως την επεξεργάστηκαν και τη διαμόρφωσαν εκείνοι που έχουν το καθήκον και την ευθύνη, δηλαδή οι δημοσιογράφοι.
Η παρέμβαση της πολιτικής εξουσίας και σε αυτό το σκέλος συνιστά λογοκρισία, και τραύμα στη λειτουργία ενός εκ των ακρογωνιαίων λίθων της δημοκρατίας, της ελεύθερης και απρόσκοπτης ενημέρωσης των πολιτών.
Συνιστά επίσης παραβίαση του δικαιώματος των πολιτών στην πλήρη, ολοκληρωμένη και ανεξάρτητη ενημέρωση.
Βεβαίως, η πολιτεία μπορεί να παρεμβαίνει. Αν θέλετε έχει υποχρέωση να παρεμβαίνει. Όχι, όμως για να περιορίζει τα δικαιώματα, αλλά να τα προστατεύει από εκείνους που τα επιβουλεύονται.
Εχει υποχρέωση να παρεμβαίνει για να διασφαλίζει την ελευθεροτυπία, καθώς και την ανεξάρτητη λειτουργία των δημοσιογράφων, από έξωθεν παρεμβάσεις και όχι να παρεμβαίνει η ίδια..
Εχει υποχρέωση να ζητήσει από τους δημοσιογράφους να θεσπίσουν κανόνες δεοντολογίας, έντιμης άσκησης του λειτουργήματος, που θα σέβονται και θα προάγουν την πολύπλευρη και ολοκληρωμένη ενημέρωση (σκόπιμα δεν χρησιμοποιώ τη λέξη αντικειμενική, γιατί δεν υπάρχει αντικειμενική ενημέρωση από τη στιγμή που ο δημοσιογράφος επεξεργάζεται, αξιολογεί την πληροφορία και την κατατάσσει με βάση το αξιακό του σύστημα) και να απαιτεί από τους ίδιους τους δημοσιογράφους να δημιουργήσουν όργανα που θα έχουν την αρμοδιότητα να ασκούν έλεγχο και να επιβάλλουν ποινές όταν παραβιάζονται οι κανόνες.
Η ιστορία διδάσκει πως και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι έχουν υποχρέωση να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για το σεβασμό της δεοντολογίας και των δικαιωμάτων των πολιτών και της δημοκρατίας και πως αν δεν το κάνουν τότε βρίσκει προφάσεις η πολιτική εξουσία να παρεμβαίνει και να καθορίζει τους κανόνες της δεοντολογίας, οι οποίοι συνήθως τραυματίζουν τους δύο πυλώνες που προαναφέραμε, πράγμα που ο κύριος Βερναρδάκης ήδη έκανε και μόνο με τις δηλώσεις του.
Σκεφτείτε τι πρόκειται να συμβεί αν επιχειρήσει να προχωρήσει και σε ρύθμιση του πλαισίου λειτουργίας…