Το σκληρό μπρα ντε φερ της κυβέρνησης με τους Θεσμούς εξοργίζει ορισμένους από τους δανειστές. Οι παλαιοί σκληροπυρηνικοί που έχουν συνασπιστεί γύρω από τον Σόιμπλε και οι νεοαφιχθέντες στην Ευρώπη (όπως κατήγγειλε και ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι) πιέζουν για να βρεθεί η Ελλάδα εκτός της ευρωζώνης.
Πιέζουν δηλαδή για να γίνει πράξη το grexit που τόσο πολύ εξορκίζουν οι ευρωπαϊστές οι οποίοι αντιλαμβάνονται πως η χρεοκοπία και η αποχώρηση της Ελλάδας θα είναι η αρχή για το “ξήλωμα¨ του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και της καταστροφής του ευρώ, αφού θα έχει εκλείψει ένας από τους πυλώνες που ήταν ο ανεπίστρεπτος χαρακτήρας του.
Προς το παρόν οι νουνεχείς Ευρωπαίοι κερδίζουν την παρτίδα στο σκέλος των δύο κειμένων, των Θεσμών και της Ελλάδας, γι΄ αυτό και είδαμε να αυξάνουν τα σημεία σύμπτωσης και να περιορίζονται οι διαφορές.
Αν υπήρχε μόνο το δημοσιονομικό θέμα για το 2015 και το 2016 εκεί που έφτασαν τα πράγματα θα μπορούσε να βρεθεί μία λύση. Η χρυσή τομή δεν είναι πολύ μακριά.
Ομως, δεν είναι αυτό το μεγάλο εμπόδιο κι΄ ας το εμφανίζουν έτσι ακόμα και τώρα ο Σόιμπλε και λοιποί που συχνάζουν στην αυλή του. Το κάνουν για να κρύψουν πίσω από αυτό το μεγάλο ζήτημα, το κεφαλαιώδες που δεν αποδέχεται η Γερμανία παρότι δεσμεύτηκε το 2012, το ζήτημα της ρύθμισης του χρέους.
Μέσω της απόρριψης των προτάσεων της ελληνικής κυβέρνησης για τα δημοσιονομικά του 2015 και 2016 πιστεύουν ότι πιο εύκολα θα μπορέσουν να ρίξουν τα βάρη και τις ευθύνες μιας χρεοκοπίας εντός ή εκτός ευρώ ή ενός ξεκάθαρου Grexit στην Ελλάδα.
Και όπως φαίνεται από την επικοινωνιακή διαχείριση αυτό επιδιώκουν Σόιμπλε, Σέλλινγκ (Αυστριακός υπουργός Οικονομικών) Ντάισελμπλουμ, Στουμπ, καθώς και οι χώρες της Βαλτικής.
Και γι΄ αυτό οι διαρκείς υπαναχωρήσεις τους όταν η Ελλάδα προσέγγιζε τις θέσεις τους, γι΄ αυτό οι αλλαγές και τα νέα αιτήματα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Αν, όμως υπήρχε συμφωνία, πράγμα εφικτό αν τα αιτήματα κινούνταν στο πλαίσιο της ορθολογικής αντιμετώπισης και με σκοπό τη σωτηρία της Ελλάδας και όχι τον εξοβελισμό της σε λιτότητα διαρκείας, τότε η διαφορά και το “αγκάθι” στην τελική συμφωνία θα εντοπιζόταν εκεί που πραγματικά είναι, στο χρέος και στη ρύθμισή του.
Και στο πεδίο αυτό οι δανειστές και ιδίως οι Γερμανοί είναι χαμένοι, αφού πυκνώνουν οι φωνές ακόμα και εντός της Γερμανίας για την ιστορική υποχρέωση της χώρας, για την αναγκαιότητα να ανταποκριθεί και αρθεί στο ύψος της ιστορικής στιγμής, του διακυβεύματος για την Ευρώπη και του ηγετικού της ρόλου.
Το μπρα ντε φερ έχει πάρει χαρακτηριστικά ταινίας για μην πούμε σίριαλ τρόμου. Τώρα ο Τσίπρας και η κυβέρνηση παίζουν τα ρέστα τους και αν δεν καταφέρουν να κάμψουν τις γερμανικές αντιρρήσεις, ας ετοιμαζόμαστε για ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις.