Στην στείρα αρχηγική διαμάχη της Ν.Δ. η κα Μπακογιάννη ακολουθεί, μιμείται τον κο Σαμαρά, δεν παρακολουθεί...
…όμως την πολιτική δυναμική της αναμέτρησης.
Είναι στείρα διαμάχη γιατί τίποτα πολιτικό δεν συζητιέται. Ένα μεγάλο και ιστορικό κόμμα έχει φέρνει, μετά από 5μισυ χρόνια διακυβέρνησης τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας, έχει πει ψέμματα συστηματικά και πολλά σε όλους και για πολύ καιρό, μας έχει κάνει αισχρό περίγελο της Ευρώπης και κανένας δεν έχει το θάρρος και τα «παντελόνια» να ζητήσει μια συγγνώμη, να ψελίσσει μια ερμηνεία, δυο δικαιολογίες του τι συνέβη και γιατί. Χάθηκε λίγη αξιοπρέπεια, ευθύνη απέναντι στους πολίτες αλλά και την ιστορία της παράταξης, που στο κάτω κάτω ο ιδρυτής της που όλοι επικαλούνται, την ανέδειξε και την ανέστησε γύρω από το τρίπτυχο σοβαρότητα, πρόοδος, ευθύνη;
Αντί γι’ αυτό κυριαρχεί το «δάκρυ του Εθνάρχη», επιστρατεύονται κλισέ οικογενειακής καταγωγής ως ατράνταχτα επιχειρήματα, προβάλλονται πολιτικές μετριότητες και αποτυχημένοι διαχειριστές ως σπόνσορες και δήθεν αποφασιστικοί παράγοντες επικράτησης.
Η κα Μπακογιάννη όχι μόνο δεν ανατρέπει, αλλά ασθμαίνουσα ακολουθεί σε αυτό το λάθος γήπεδο, όπου φυσικό είναι να κυριαρχούν οδυνηρά χαρίσματα του κου Σαμαρά.
Αναμενόμενη λοιπόν η ελάχιστη σημασία που αυτό το εκλογικό σώμα αποδίδει στην προβολή του κ. Σπηλιωτόπουλου. Το εύρημα πρωτοφορέθηκε από τον αντίπαλο και μάλιστα είναι της δικής του αισθητικής και παιδείας, του πάει.
Η λησμονιά με το όνειρο, ο κούφιος συμβολισμός, η φυγή προς τα εμπρός σε ένα πληγωμένο εκλογικό σώμα είναι μια εύκολη και ανακουφιστική συνταγή, βάλσαμο.
Να ξεχάσουμε για να προχωρήσουμε. Ρηχά κι εφήμερα, άκοπα. Σαν να θες να βρίσεις και να λες «Δεξιά».
Και η Ντόρα Μπακογιάννη; Η φιλελεύθερη κεντρώα ψυχή της παράταξης; Μοιάζει άβουλη, άφωνη και ηττημένη, ενώ έχει όλες τις ευκαιρίες να σώσει τουλάχιστον αυτό, που η άλλη πλευρά της οικογενειακής της παράδοσης αλλά κι αυτή η ίδια υποστασιοποιούν. Δυνατή αναλυτική σκέψη, πολιτικό μυαλό δηλαδή ρεαλισμό συνδυασμένο με αποτελεσματικότητα. Αντί να καλύπτει το τεράστιο πολιτικό κενό της παράταξης, χάνεται στην άβυσσό του.
Το θέμα δεν είναι μόνο αν θα εκλεγεί αρχηγός αλλά και αν στην πρώτη ουσιαστική δυσκολία του πολιτικού της βίου θα πείσει ότι κατέχει τα πολιτικά χαρίσματα και δεν αποτελεί μόνο δοτό κληρονόμο ονομάτων. Εάν και σε αυτό, όπως μέχρι τώρα δείχνει αποτύχει, τότε ο πήχυς των πολιτικών της φιλοδοξιών θα κατέβει αναγκαστικά πολύ και επώδυνα.
