Η διαχωριστική τάφρος και η νέα κρίση

Εκεί όπου η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ και το τσουβάλι του πολυνομοσχεδίου πλασαρίστηκαν από την κυβέρνηση ως πανάκεια και αντιμετωπίστηκαν από τις αντιπολιτεύσεις, την αξιωματική και τις μονοπρόσωπες ενδοκυβερνητικές, ως ένα πραγματικό σακί με ανομήματα που πάνε για νομιμοποίηση.

Λίγο ασχολείται ο κόσμος από τους τακτικισμούς και τις προτάσεις δυσπιστίας, προσωπικές ή συλλογικές, φρέσκες ή θερμικά επεξεργασμένες. Λίγα αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι από τις φτηνές μπλόφες εκατέρωθεν, που σε μερικές περιπτώσεις απλώς γιατρεύουν απωθημένα και κτίζουν προσωπικές στρατηγικές παρά εξυπηρετούν τα συμφέροντα της κοινωνίας για τα οποία δήθεν κόπτονται. Τακτικές, που μειώνουν ακόμη περισσότερο την αξιοπιστία των πολιτικών θέσεων, χώρια που γενικεύουν την δυσπιστία στη οδυνηρή μετάβαση που βρίσκεται η χώρα.

Αυτό δεν συμβαίνει επειδή ο κόσμος είναι ανόητος αλλά επειδή μάλλον περιφρονεί αυτά τα τερτίπια παραζαλισμένος όπως είναι από την ανεργία, τα χρέη, τη στέρηση από τα χρειώδη και κυρίως από την έλλειψη προοπτικής παρ’ όλες τις θυσίες. Σε ένα άλλο επίσης μεγάλο ποσοστό ο κόσμος ζωσμένος με τα σωσίβια των βέβαιων ζωνών εργασίας του στενού Δημοσίου και των αλώβητων από τη κρίση τομέων ή των αγκυροβολημένων συντεχνιών, παρέχει μια θυμωμένη συναίνεση που αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις για την πρόθεση ψήφου.

Κάπως έτσι μια τεράστια τάφρος διχάζει κοινωνία και κόμματα και αυτό είναι μια πραγματικότητα που αποτυπώνεται από την ύπαιθρο ως τα αστικά καφενεία και την αίθουσα της ολομέλειας όπου τίθενται αργά αλλά σταθερά οι όροι για ένα κυνήγι προδοτών εκατέρωθεν, με την πρώτη ευκαιρία. Όπου τα αντικείμενα της προδοσίας αναζητούνται σε εκατοντάδες σελίδες συμβάσεων με ψιλά, χοντρά και ανύπαρκτα γράμματα, που πράγματι αλλάζουν την ιστορία της χώρας και τις ζωές των ανθρώπων της.

Συμβάσεων καθοριστικών για το εργασιακό, ασφαλιστικό, βιοτικό μέλλον των τρεχουσών και νεότερων γενιών, που όμως καταρτίζονται στο πόδι, από τις πωλήσεις του ΤΑΙΠΕΔ ως την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Χωρίς ίχνος συνεννόησης και εξασφάλισης έστω των ελάχιστων συγκλίσεων, εξαιτίας δυο διαμετρικά αντίθετων αναγνώσεων της καταστροφής και εξίσου αντίθετων αντιλήψεων για την διαχείριση ή την αναστήλωση των ερειπίων.

Στο μεταξύ, Όσο η κυβέρνηση θα γράφει και θα σβήνει με τα αιώνια παζαρέματα της τελευταίας στιγμής για την διανομή του τεχνητού περισσεύματος του μισού δις ευρώ, δηλαδή ούτε του μισού της προκαταβολής για το «εθνικό φιλέτο» του Ελληνικού. Όσο θεσμικοί αξιωματούχοι που κυβέρνησαν τη χώρα κρύβονται πίσω από το δάκτυλο τους. Όσο οι επίδοξοι κυβερνήτες αντιμετωπίζουν την οικονομική κατάρρευση ως πρόβλημα αυτών που την προκάλεσαν.

Όσο ο απλός πολίτης αντιμετωπίζει την καταστροφή του διπλανού του ως κινηματογραφική ταινία και όσο εξακολουθούν να ισχύουν οι κανόνες των, ας πούμε, παραθεσμικών αυτοδικιών σχετικά με το φρικαλέο έγκλημα στις φυλακές, επιβεβαιώνεται πως δεν είμαστε στο τέλος της κρίσης, όπως ευαγγελίζονται όσοι θέλουν να βλέπουν μέχρι τον Μάη και τις κάλπες του, αλλά στην αρχή της νέας κρίσης.