Η εκλογική παρωδία στη Ν.Δ.

μεταπολεμική εκλογική ήττα ώστε να αφυπνισθούν τα στελέχη του κόμματος και να τολμήσουν κάτι που από δεκαετίες αποφεύγουν : να παράγουν πολιτική.

Στην περίοδο διακυβέρνησης του 90-93 , μέσα στην ευνοική ιδεολογικά συγκυρία του φιλελευθερισμού και της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, η Ν.Δ. παρήγαγε έστω και ατελώς αξιόλογο πολιτικό λόγο (ρόλος κράτους, μεταδιπολική εξωτερική πολιτική, ευρωπαική ολοκλήρωση, κοινωνικό κράτος, δημόσιος τομέας) με αρκετά εκσυγχρονιστικά χαρακτηριστικά. Από τότε το κόμμα μοιάζει να έχει αφιερωθεί μονόπαντα σε δύο στόχους: την αναζήτηση προσώπου-ηγέτη που θα καλύψει λόγω χαρισμάτων κάθε έλλειμμα πολιτικής και στην παραγωγή τηλεοπτικού τύπου, δηλαδή συναισθηματικού, εφήμερου και τελικά πολιτικά ρηχού λόγου, που πλέκει σαν σαπουνόπερα ένα δίχτυ προστασίας και φόρτισης γύρω από τον εκάστοτε αρχηγό. Χαρακτηριστικότερη εκδήλωση των παραπάνω η ομολογουμένως επιτυχημένη επικοινωνιακή πολιτική Ρουσόπουλου για 7 ολόκληρα χρόνια.

Δικαίως πριν το 2004 η Ν.Δ. απεκλήθη ρηχή Δεξιά. Για εννέα χρόνια ως αντιπολίτευση δεν είχε παρουσιάσει δείγματα προγραμματικού λόγου, εκτός από εκθέσεις ιδεών του εκάστοτε εκλογικού προγράμματος που συνέγραφε ο κος Σουφλιάς. Στις χρόνιες αδυναμίες είτε της Ελληνικής οικονομίας είτε του δημοσίου τομέα , είτε του κοινωνικού κράτους που προοδευτικά κατέρρεε (παιδεία, υγεία, ασφάλιση) οι προτάσεις της Ν.Δ. είτε επαναλάμβαναν γενικότερα κλισέ του τύπου « λιγότερο και καλύτερο κράτος» είτε έστεκαν αμήχανα μεταξύ των πολιτικών του 90-93 και των νέων δεδομένων. Μοναδική σαφής πολιτική επιλογή ήταν η ολόθερμη συμμετοχή στο «κίνημα των ταυτοτήτων» με ό,τι  αξιακή και πολιτική σύγχυση παρήγαγε αυτή η κίνηση.

Χρειάσθηκαν εννέα χρόνια διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, κυβερνητικής φθοράς και εξόφθαλμης διαφθοράς σε πολλούς τομείς, ώστε η Ν.Δ. άκοπα, σαν τον τεμπέλη με τα σύκα, να κερδίσει το 2004 τις εκλογές που στην ουσία άλλοι έχασαν. Κύριο σύνθημα η «κάθαρση» και η «επανίδρυση του κράτους». Να θυμήσουμε πως και το 1989 άλλα πρόσωπα αλλά η ίδια παράταξη είχε εμφανισθεί με το ίδιο σύνθημα της κάθαρσης και της αναδιαμόρφωσης του κράτους. Όχι πως τα ζητήματα αυτά δεν είναι υπαρκτά, σοβαρά και χρόνια. Να περιμένεις όμως ότι θα λύσεις αυτά και τις αιτίες τους επειδή σε λένε Κώστα, Μήτσο ή Θανάση, έτσι απλά χωρίς σχέδιο, είναι ο σίγουρος δρόμος αποτυχίας και χειροτέρευσης του προβλήματος.

Δυστυχώς, πρέπει να παραδεχθούμε ότι οι δύο τελευταίες διακυβερνητικές περίοδοι του 90-93 και 2004-2009 της Ν.Δ. άφησαν την Ελλάδα στην εντατική, αν όχι σε προχωρημένη κατάρρευση.

 

Δεν νοείται λοιπόν σήμερα οι διαδικασίες ανάδειξης νέου αρχηγού σε ένα ιστορικό και μεγάλο κόμμα να μην εστιάζουν στη συζήτηση της παραπάνω διαπίστωσης και των ερωτημάτων που απορρέουν : αδυναμία πολιτικής διεύθυνσης για 5 χρόνια, εκτελεστική ανικανότητα, στελέχη στην πλειοψηφία τους  golden boys των προεδρείων της ΟΝΝΕΔ ή παρωχημένοι κομματικοί εκπρόσωποι…..

 

Ας μην ξεχνάμε πως η απ’ ευθείας εκλογή από τη βάση, παράγωγο των προεδρικών προκριματικών στις ΗΠΑ, εφαρμόσθηκε για τους ακριβώς αντίθετους λόγους. Για να έχει η κάθε παράταξη την ευχέρεια πριν φτάσει στη μάχη της τελικής αντιπαράθεση ς για την εξουσία, να προσδιορίσει και αποσαφηνίσει  στόχους, πολιτικές, σχέδιο, σε δημόσια διαβούλευση και να επιλέξει το καταλληλότερο πρόσωπο ή ηγετική ομάδα που θα τα εκπροσωπήσει αποτελεσματικότερα. Και όχι ανάποδα.

 

Αντί γι αυτό είμαστε μάρτυρες μιας διαδικασίας, ακόμη μια φορά πολιτικά ρηχής με αφετηρία έμπνευσης τις latin σειρές της τηλεόρασης : αναφορές στα προσωπικά και μόνο χαρίσματα και δεξιότητες ή αδεξιότητες των υποψηφίων, ζητήματα οικογενειακής καταγωγής ως επιχειρήματα πολιτικής ταυτότητας, μικροπολιτικές κατασκευές και απλουστευτικά ψευδή διλήμματα του τύπου :η Ντόρα είναι κέντρο, ξένο σώμα και ο Αντώνης ψυχή της παράταξης που θα μας επιστρέψει τη χαμένη μας τιμή κι αξιοπρέπεια. Η μεν εκφραστής της μετριοπαθούς, ευρωπαικής συνιστώσας ο δε ηγέτης της σύμπασας ακραιφνούς δεξιάς. Ρηχά διλήμματα , στραβές επιλογές.

 

Δεν έχει λοιπόν καμιά σημασία το να διαφημίζεται η δημοκρατικότητα της διαδικασίας ανάδειξης του νέου αρχηγού, δηλαδή το αυτονόητο.

Σημαντικό είναι να εστιάζουμε στο πως εφαρμόζουμε τις αυτονόητες αλήθειες και όχι να αυτοικανοποιούμαστε με την υιοθέτησή τους.

Και από αυτή την άποψη τα σημάδια της εκλογικής διαδικασίας στη Ν.Δ. παραμένουν αποκαρδιωτικά. Χωρίς να αφήνουν δυνατότητες αισιόδοξης προοπτικής για τις δυνατότητες παραγωγικής συμμετοχής είτε σαν αντιπολίτευση είτε και σαν κυβέρνηση στην προσπάθεια της χώρας να αναμορφωθεί και να ευημερήσει.