Το κύρος θεσμών όπως τα πολιτικά κόμματα και το κοινοβούλιο καταρρακώνονται όχι μόνο ως συνέπεια της κρίσης αλλά κυρίως από την αδυναμία και ανικανότητα αντιμετώπισής της.
Η καθημερινή τους δράση συσσωρεύει δυναμικό οργής και προοδευτικά νομιμοποιεί την εξωθεσμική αντίδραση. Είναι προφανές πως αν οι συνθήκες ήταν άλλες, εξωκοινοβουλευτικές λύσεις και «λοχίες για να μας σώσουν» θα είχαν επικρατήσει.
Δυστυχώς τα γεγονότα που προκαλούν οι επιλογές τόσο της κυβέρνησης όσο και των κομμάτων της αντιπολίτευσης κάνουν τα συνθήματα «να καεί , να καεί….» ικανά να ακούγονται. Η κυβερνητική επιλογή των εξεταστικών επιτροπών, οι κουτοπόνηρες παλαιοκομματικές πρακτικές κυβερνητικής διαχείρισης όπως εκφράζονται από την λυσσαλέα μάχη στις 8 η ώρα κάθε βράδυ του κου Λομβέρδου με την τρόικα ή τις δήθεν τομές του κου Ρέππα με τους φορτηγατζήδες, η ανυπαρξία σοβαρότητας της Ν.Δ. που δεν ψηφίζει τα μέτρα αλλά εύχεται για την εφαρμογή τους, το παραλήρημα του Εξαρχειωμένου Συνασπισμού, η καταστροφική πεζοδρομιακή γυμναστική του ΚΚΕ, είναι μείγμα εκρηκτικό που δια της εις άτοπον οδηγεί στην ανάδειξη του πρωθυπουργού, σαν μοναδικού πόλου συσπείρωσης, κάτι σαν σωσίβιο , σαν σωτηρία του πνιγμένου που από τα μαλλιά του πιάνεται.
Οι συνθήκες μετατρέπουν τον προ τριετίας μόλις, εσωκομματικά και πανελλαδικά λοιδορούμενο και χαρακτηριζόμενο ως «αδύναμο Γεωργάκη», σε μοναδικό σημείο αναφοράς των επιχειρηματικών , κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που προσπαθούν για τη θετική διαχείριση της κρίσης.
Με τον τρόπο αυτό και με την συνεχιζόμενη ποδηγεσία της δικαστικής εξουσίας, που η ηγεσία της πλέον θα επιλέγεται από την διακομματική μπαρούφα των προέδρων της Βουλής, το πολίτευμα συνεχίζει επικίνδυνα να διολισθαίνει σε μονοπρόσωπη διακυβέρνηση χωρίς ουσιώδη, θεσμικά και νομιμοποιητικά αντίβαρα. Πολλοί ίσως να μην είχαν αντίρρηση σήμερα για τη δεσποτεία, όμως τι εγγυάται πως θα είναι πεφωτισμένη;
Οι πολιτικοί όμως διεκπεραιώνουν την εξέταση ως πολιτικοί. Δεν σιωπούν, διαρρέουν και επικοινωνούν τα της υπόθεσης στην προσπάθεια απόσπασης κομματικού οφέλους και προσωπικής ανέλιξης. Η εξέταση μετατρέπεται σε δίκη, επικοινωνιακή και τελεσίδικη πριν καν υπάρξει οποιαδήποτε ανάκριση. Δηλαδή διαλύουν τα απομεινάρια του περί δικαίου αισθήματος και των κανόνων της συντεταγμένης πολιτείας.
Τους παρακολουθώ αποσβολωμένος. Χρόνια τώρα από το πρώτο και περίφημο 89, όταν η Αριστερά διέπραξε το μοιραίο λάθος, για να μην υπάρξει παραγραφή, να συμμετάσχει όχι μόνο στην κυβέρνηση αλλά κυρίως στην κωμωδία της παραπομπής του Α. Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο.
Είκοσι χρόνια μετά, σε δραματικές συνθήκες χρεοκοπίας του τόπου, οι εξεταστικές επιστρέφουν πλησίστιες.
Δυστυχώς, το μόνο αδιαμφισβήτητο προσόν είναι «κατάλοιπο παλαιοπασοκικής ασφαλίτικης νοοτροπίας» .
Μεταξύ τους τσακώνονται, μεταξύ τους ζυμώνονται. Αν ο συνάδελφος τους Μαντέλης δεν έκανε την οργιώδη βλακεία να μας προκαλέσει ιταμά, όσο κι αν φώναζαν, όσα email κι αν διέρρεαν κανείς δεν θα τους άκουγε.
Είναι αναξιόπιστοι, κουραστικοί και αφόρητοι στον αγώνα κατάδειξης του ότι ο αντίπαλός έκλεψε περισσότερο.
Η ανυποληψία του Σώματος έχει οδηγήσει σε αυτή την ιδιαίτερα καταλυτική μορφή σχολίου που περιέχει το ανέκδοτο. Οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται πως μετά την επιβολή της δικτατορίας του 1967 η χώρα πλημμύρισε από ανέκδοτα. Οι νεώτεροι το ζουν σε κάθε μεγάλο γεγονός από το διαδίκτυο. Το οποίο και έχει κατακλυσθεί σήμερα επαναληπτικά από το:
Η Βουλή λέει έχει έναν Σαμαρά έναν Πεταλωτή και 298 γαϊδούρια……