Στον ιστορικό χρόνο, το έγραψα και πριν από λίγες ημέρες, ο εμφύλιος κλείνει και η “παρένθεση” της Μεταπολίτευσης τελειώνει. Αυτό επιβεβαιώνουν τα αποτελέσματα αυτό προδίκαζε το προεκλογικό τοπίο.
Που σημαίνει πως τα “άκρα” μπορούν πάλι να αντιπαρατεθούν σε μια μονομαχία μηδενικού αθροίσματος.
Το κέντρο απλά διαλέγει στρατόπεδο, αλλιώς διαγράφεται ως περιττό.
Ο κ. Σαμαράς, αν και αποδείχθηκε μοιραία άστοχος- επέβαλλε εκλογές, διεκδίκησε αυτοδυναμία, απαίτησε πρωθυπουργία- θα ηγηθεί μετώπου, συνεργαζόμενος με όμορες δυνάμεις που έμειναν εκτός Βουλής.
Ένας νέος Συναγερμός για την Ελλάδα μοιάζει το πιθανότερο ενδεχόμενο, όπως ο ίδιος το περιέγραψε. Παραμονή στο Ευρώ, τροποποίηση μνημονίου, δηλαδή διετής τουλάχιστον παράταση εφαρμογής δανειακής σύμβασης. Αυτό θα είναι το μίνιμουμ πρόγραμμα και “όσοι πιστοί προσέλθετε”.
Ο κ. Τσίπρας είναι ο βασικός αντίπαλος , ο νέος ηγέτης του κεντροαριστερού μετώπου για την Ελλάδα σε μιαν άλλη Ευρώπη. Κι εδώ ένα μέτωπο , που θα προσφερθεί σε οικολόγους, Κουβέλη και βάση ΚΚΕ θα σαλπίσει την συμμαχία με τον πρόεδρο πλέον Ολάντ για την Ευρώπη της ανάπτυξης και το τέλος του μνημονίου.
Η Χρυσή Αυγή και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θα δυσκολευθούν να παραμείνουν ως σχηματισμοί δυο χρήσεων. Η βάση τους, με μια κατάλληλη στροφή Σαμαρά, κυρίως στο μεταναστευτικό, θα λακίσει χαρούμενα και ανακουφισμένα.
Μένει το ΠΑΣΟΚ, ή μάλλον απομένει. Με 41 διασωθέντες, εκλεγέντες βουλευτές και το 13% του εκλογικού σώματος. Η αυτόνομη κάθοδος του, θα βάλει την ληξιαρχική πράξη θανάτου στο μεταπολιτευτικό διάβημα. Γιατί οι ψηφοφόροι του θα κινηθούν κατά πλειοψηφία στους δύο πόλους. Θα απομείνει το κέλυφος, οι νοσταλγοί και οι ετεροχρονισμένοι. Και ίσως κάποιοι βαρόνοι για να διαπραγματευθούν καλύτερα.
Το τροποποιημένο σενάριο θα προέβλεπε την συμμετοχή Βενιζέλου από τώρα στο εγχείρημα Σαμαρά. Την αυτοδιάλυση πριν την απόρριψη. Μάλλον απίθανο, πολύ στρατηγικό.
Με έναν φαινομενικά μαγικό τρόπο, η χώρα απορροφά στο εσωτερικό της κάθε φορά τις Ευρωπαϊκές τριβές σαν σεισμικό επίκεντρο. Ανίκανη να συνθέσει, ικανή να αποδομήσει.
Γινόμαστε το φυσικό θέατρο, ο ενισχυτής, ο μεγεθυντικός φακός παρατήρησης του Ευρωπαϊκού γίγνεσθαι.
Όλο τον 20 αιώνα, με αποκορύφωμα το δράμα του εμφύλιου, έτσι πορευτήκαμε.
Με μια ιδιαίτερα απλουστευτική αντίληψη των γεωπολιτικών αντιθέσεων, δυνάμεων και συσχετισμών. Καλοί Ρώσοι, κακοί Ρώσοι. Καλοί Αμερικάνοι, κακοί Αμερικάνοι.
Τώρα δοκιμάζουμε την περπατησιά του 21ου. Με Γάλλους και Γερμανούς. Τουλάχιστον η σύγκρουση να μην έχει τη βία της δραχμής και τα ερείπια της αποπομπής.
Να μην χαλάσουμε άλλες δυο γενιές για να γλείφουμε πληγές.