Το τελευταίο κατόρθωμα είναι η κοστολόγηση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Κοστίζει 11 δισ. λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και γιατί να κοστίζει τόσο; Πόσο θέλετε να κοστίζει; Κοστίζει 17 δισ. ευρώ. Και γιατί 17 δισ.; Κοστίζει 27 δισ. ευρώ.
Παίζουμε την κολοκυθιά, ξοδεύουμε φαιά ουσία πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πολίτες και τα παράθυρα των τηλεοράσεων έχουν πάρει φωτιά, ενώ άλλο είναι το θέμα.
Το ζήτημα που θα έπρεπε να μας απασχολεί δεν είναι πόσα θα δώσει ο ένας και πόσα ο άλλος. Δεν είναι η λαϊκίστικη πλειοδοσία.
Το θέμα είναι πως θα βγούμε από την κρίση, θα περάσουμε στην ανάκαμψη και στη συνέχεια στην ανάπτυξη, φροντίζοντας ταυτοχρόνως τους πλέον αδύναμους πολίτες και μειώνοντας τη φορολογία, αφού αυτό είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την προσπάθεια για ανάπτυξη.
Πάνω και από αυτό είναι το πως θα μεταρρυθμίσουμε και θα αλλάξουμε ριζικά το κράτος δυνάστη του πολίτη, του επιχειρηματία, του εργαζόμενου και του συνταξιούχου. Πως θα αποκτήσουμε ένα κράτος φιλικό προς τον πολίτη εξυπηρετικό και προπαντός παραγωγικό. Που θα προσφέρει στην κοινωνία και όχι θα την απομυζά όπως κάνει ακόμα και τώρα γιατί οι όποιες αλλαγές έγιναν δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό.
Το θέμα της συζήτησης θα έπρεπε να είναι πως θα εκσυγχρονίσουμε την οικονομία, θα αποκτήσουμε σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, σύγχρονο και αποδοτικό ασφαλιστικό. Και προπαντός πως θα αποκτήσουμε ανταγωνιστική οικονομία. Γιατί χωρίς αυτή ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν μας σώζει. Γιατί τί θα μοιράσει αν προηγουμένως δεν παραχθεί πλούτος;
Συζητούν γι΄ αυτά τα κόμματα; Καταναλώνουν φαιά ουσία για την έρευνα, την τεχνολογία, την παιδεία; Δυστυχώς όχι.
Δεν συζητούν ούτε για ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης. Τα χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να έχει. Θα ρωτήσετε μπορούν Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι;
Γιατί όχι; Σε ποια εποχή ζούμε. Ας μάθουν να ακούν και προπαντός να συνθέτουν. Ας εκθέσουν τις θέσεις τους, τα προγράμματά τους και ύστερα από ενδελεχή διάλογο ας επιχειρήσουν τη σύνθεση. Ας το επιχειρήσουν βρε αδελφέ και ας διαφωνήσουν. Ετσι, θα προάγουν και τον πολιτικό πολιτισμό.
Και για το αν είναι εφικτά τα προηγούμενα θα υπενθυμίσουμε τη ρήση του Ντενγκ Χσιάο Πίνγκ ο οποίος όταν ρωτήθηκε για την οικονομία απάντησε “άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, σημασία έχει να πιάνει ποντίκια”.
Δυστυχώς, όμως, στην Ελλάδα σήμερα συζητάμε για όλα τα άλλα και όχι για το πως η γάτα θα πιάνει ποντίκια. Γιατί δυστυχώς το ζητούμενο των κομμάτων δεν είναι η σωτηρία της χώρας, αλλά η κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163