Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε τις επιλογές των κυβερνήσεων των μνημονίων που επέλεξαν τη λεηλασία των εργαζομένων και των επιχειρήσεων, για να προφυλάξουν από παρεμβάσεις το Δημόσιο και τους δημόσιους υπαλλήλους. Τα αποτελέσματα του κρατισμού τους τα είδαμε, τα ζήσαμε, τα υποστήκαμε και τα υφιστάμεθα ακόμα και σήμερα. Στο παρελθόν όλες οι κυβερνήσεις, ανεξάρτητα ιδεολογίας, διαπνέονταν, επίσης από κρατισμό, πράγμα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και ως ελληνικό ιστορικό παράδοξο.
Αποτέλεσμα ήταν να τιμωρούνται εκείνοι που παράγουν πλούτο (εργαζόμενοι και επιχειρήσεις) και να επιβραβεύονται καταναλωτές του, γραφειοκράτες, ακόμα και μερίδα των διεφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων. Σήμερα όλα θα ήταν διαφορετικά αν την πρωτοκαθεδρία στις κυβερνητικές πολιτικές, αντί να την έχει το Δημόσιο, την είχε ο ιδιωτικός τομέας, αν την καρδιά των πολιτικών και των κομμάτων (όλων ανεξαιρέτως δυστυχώς) είχαν κλέψει οι εργαζόμενοι και οι επιχειρηματίες και όχι οι δημόσιοι υπάλληλοι.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αλλά πώς να γίνει αυτό όταν το κράτος αντιμετωπίζεται από την κάθε κυβέρνηση ως το μέγιστο εκλογικό λάφυρο, τα υπουργεία, οι ΔΕΚΟ και όλοι οι κρατικοί φορείς ως τα βιλαέτια υπουργών, όπου διορίζουν συγγενείς, φίλους, κομματικά στελέχη και μέλη, λες και πρόκειται για επιχείρηση που κληρονόμησαν από τον πατέρα τους και τη διαχειρίζονται με πλήρη ανευθυνότητα απέναντι στους υπόλοιπους πολίτες;
Αλέξη, αν θέλεις να πετύχεις ανάπτυξη, έξοδο στις αγορές, απελευθέρωση από τα μνημόνια ένας δρόμος υπάρχει. Να βρει ο ιδιωτικός τομέας, οι εργαζόμενοι, οι επενδυτές και οι επιχειρηματίες τη θέση που τους αρμόζει και δικαιούνται σε μία κοινωνία, που η θέση τους τώρα είναι υποβαθμισμένη.
Δεν είναι δυνατόν το Δημόσιο να παραμένει αντιπαραγωγικό και διεφθαρμένο και οι εργαζόμενοι σε αυτό να απολαμβάνουν υψηλότερους μισθούς και μεγαλύτερη προστασία από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Να μην χειροτερεύσει η θέση τους, αλλά να βελτιωθεί θεαματικά η θέση του ιδιωτικού τομέα. Στο κάτω-κάτω και η κυβέρνησή σου Αλέξη από αυτόν περιμένει να σύρει το κάρο για να βγει η χώρα από τη λάσπη των μνημονίων και της κρίσης και όχι από το Δημόσιο. Αυτό, όπως είναι τώρα, μόνο εμπόδια μπορεί να βάλει, ακόμα και να ακυρώσει προσπάθειες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Γι’ αυτό η λύση είναι ανάσα, ευκαιρίες, δυνατότητες και αέρα στον ιδιωτικό τομέα ώστε να κάνει επενδύσεις, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και παράλληλη πάταξη της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας του Δημοσίου ή καλύτερα γκρέμισμα και ξανακτίσιμο του Δημοσίου από την αρχή. Μεσοβέζικες λύσεις δεν χωράνε. Δλαδή σήμςερα περισσότερο από ποτέ απαιτούνται ριζικές, βαθιές και ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις.
Οταν ο κύριος Βερναρδάκης και λοιποί υπουργοί δηλώνουν ότι δεν πάνε παρακάτω οι μισθοί στο Δημόσιο και μόνο παραπάνω, ας σκεφτούν επίσης, ποιος θα πληρώσει αυτό το παραπάνω, γιατί χωρίς άλματα του ιδιωτικού τομέα δεν μπορεί να έχει παραπάνω και για το Δημόσιο.
Εκτός κι αν επιλέξει η κυβέρνηση να συνεχίσει να απομυζά τον ιδιωτικό τομέα, πράξη που δεν είναι καθόλου ορθή οικονομικά, ούτε σώφρων πολιτικά. Επιτέλους πρέπει να τελειώνουμε με αυτή τη δημοσιολαγνεία και το κράτος να καταλάβει και να αναλάβει το ρόλο που του αναλογεί, δηλαδή υποστηρικτικό προς τον ιδιωτικό τομέα και ελεγκτικό των πράξεων των ιδιωτών ως προς την εφαρμογή των νόμων.
Οι ιστορικές αποδείξεις που αποδεικνύουν πως το Δημόσιο όταν επωμίζεται ρόλο παραγωγού πλούτου, γεννά διαφθορά, κατασπατάληση πόρων και ανθρώπινου δυναμικού, είναι πάμπολλες και δεν χωρούν αμφισβήτηση. Και όποιος χαρακτηρίσει φιλελεύθερη ή ακόμα και νεοφιλελεύθερη την προσέγγιση, θα του θυμίσω τη γάτα του Τσου Εν Λάι ή ότι σήμερα στην παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα των ανοιχτών συνόρων δεν υπάρχει κόκκινη, μπλε, πράσινη ή ροζ οικονομία. Υπάρχει μόνο ανταγωνιστική η νεκρή οικονομία. Και η δεύτερη είναι συνώνυμη της φτώχειας, της ανεργίας, της μιζέριας, της ανισότητας και της δυστυχίας, όπως αποκαλύπτει και η τωρινή κατάσταση στη Βενεζουέλα.
