...Ω κεντροαριστερά! Δεν έχουν προηγούμενο οι εξελίξεις στο χώρο της κεντροαριστεράς, με αφορμή και τα τεκταινόμενα στη ΔΗΜΑΡ, καθώς ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος αντί να ενώνεται συνεχώς διασπάται σε κομματάκια, κομματίδια, αποκόμματα, τάσεις ρεύματα και κινήσεις.
Η εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ ίσως δίνει μια εξήγηση στον κατακερματισμό του χώρου, ωστόσο βασική αιτία είναι οι πολιτικές φιλοδοξίες των στελεχών του χώρου που θεωρούν ο καθένας ξεχωριστά ότι έχουν την μαγική λύση για την αναγέννηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Ο Σημίτης, ο Βενιζέλος ο Κουβέλης, ο Λυκούδης ο Βούλγαρης, ο Θεοδωράκης ο Σταύρος η Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη, ο Τρίτος Πόλος, η ΕΛΙΑ, οι 58, το ΠΟΤΑΜΙ είναι μέχρι στιγμής οι εκδοχές ενός νέου σχήματος που αναζητά ηγέτη, ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο, όνομα και σύμβολα στον αχαρτογράφητο επί της ουσίας χώρο μεταξύ του…Κέντρου και της Αριστεράς.
“Χρειάζεται μια πρωτοβουλία γενναία και ευρεία. Όπως και χρειάζεται κάποιος να την αναλάβει. Αυτός δεν μπορεί παρά να είναι ο Σπύρος Λυκούδης” έγραφε…προφητικά πριν από μια εβδομάδα σε άρθρο του στην εφημερίδα ‘Τα ΝΕΑ” ο Μιχάλης Μητσός και εξηγούσε “Για πολλούς λόγους. Επειδή είναι «υπεράνω υποψίας»: κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι έχει αρχηγικές βλέψεις ή θέλει να κτίσει πολιτική καριέρα. Επειδή έχει «πρότερο έντιμο βίο». Επειδή δεν έχει κόψει γέφυρες. Επειδή είναι ήπιος, σεμνός, μαχητικός χωρίς να είναι φανατικός, και εξ όλων αυτών χαίρει του γενικού σεβασμού. Επειδή ο λόγος του δεν είναι ξύλινος και, εκτός από ουσία, έχει και κάτι που δεν το βρίσκεις εύκολα σε έναν πολιτικό: συναίσθημα. Επειδή, όπως έχει πει ο ίδιος επικαλούμενος τον Βενέζη, στους πικραμένους ανθρώπους έμεινε το προνόμιο να κυνηγούνε χίμαιρες”.
Κατέληγε μάλιστα προ-καλώντας στον Σπύρο Λυκούδη λέγοντας “Ο,τι είναι να κάνει όμως πρέπει να το κάνει γρήγορα. Ήρθε η ώρα να κτυπήσει το χέρι στο τραπέζι”!
Η ένωση και η ενότητα στο χώρος της κεντροαριστεράς είναι το μεγάλο ζητούμενο της περιόδου, εν όψει και των πολιτικών εξελίξεων. Και ο Σπύρος Λυκούδης φαντάζει για ορισμένους ως μια ακόμη λύση του “συστήματος” τύπου Κουβέλη και για άλλους ως πραγματικά η τελευταία ευκαιρία, μέσα σε ένα χώρο γεμάτο από “σεσημασμένα” πολιτικά στελέχη που τρώνε τις σάρκες τους.
Διαβάστε επίσης: