Η μία μετά την άλλη δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας καταγράφουν την τάση της κοινής γνώμης να καταψηφίσουν την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς για τα πεπραγμένα της σε σχέση με τις προεκλογικές δεσμεύσεις και υποσχέσεις της.
Ωστόσο πάνω απ΄όλα φαίνεται ότι η κυβέρνηση χάνει την επαφή της με τους πολίτες όχι τόσο από τις πολιτικές, οι οποίες άλλωστε είναι και μνημονιακές υποχρεώσεις, αλλά από το ύφος εξουσίας γεγονός που καυτηριάζεται από την πλειοψηφία της κοινωνίας είτε αυτή εκφράζεται μέσω των social media είτα στα καφενεία και στις παρέες.
Η άγρια κόντρα που έχει ξεσπάσει με τα ιδιωτικά κανάλια είτε κέρδισαν στο διαγωνισμό είτε όχι και παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση προχώρησε σ΄ένα διαγωνισμό για τις πανελλαδικές άδειες που έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια, καταγράφει μια καθεστωτική αντίληψη (βλ. απάντηση Α. Τσίπρα στις ερωτήσεις ALPHA και STAR στη συνέντευξη στη ΔΕΘ, δήλωση Ο. Γεροβασίλη για την κάλυψη της Ευρωμεσογειακής Συνόδου από τα ιδιωτικά κανάλια…) που δεν συνάδει με το προφίλ μια αριστερής δημοκρατικής διακυβέρνησης.
Κάποιοι ήδη ισχυρίζονται αν το “μαύρο” στην ΕΡΤ οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, τότε αντίστροφα ενδεχόμενο “μαύρο” στα ιδιωτικά κανάλια θα σημάνει την πτώση της.
Ωστόσο η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει τόσο απ΄αυτό, καθώς ο κλάδος των media σίγουρα δεν αποτελεί τη συμπαθή τάξη της κοινωνίας, αλλά από το “μαύρισμα” των πολιτών που πίστεψαν σε μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας που θα διέφερε ριζικά από τη αλαζονεία του διαπλεκόμενου συστήματος εξουσίας που οδήγησε τη χώρα στο γκρεμό.
Και αν η Αριστερά εν πάση περιπτώσει αναζητά τη κεφαλή της διαπλοκής επί πίνακι, αυτό δεν ενδιαφέρει το λαό, που εξακολουθεί να πληρώνει βαρύ τίμημα. Είναι μια άλλη πολιτική πέρα και έξω από την μάχη για τη νομή της εξουσίας, στο πλαίσιο ενός νέου δικομματισμού.
Η νέα φάση της διαπραγμάτευσης που ξεκινά σήμερα αποτελεί ίσως το τελευταίο χαρτί για την κυβέρνηση Τσίπρα που σε συνδυασμό με τα ζητήματα διαχείρισης της καθημερινότητας (παιδεία, υγεία…) μπορεί υπό προϋποθέσεις να δώσουν περιεχόμενο στο αίτημα που υπάρχει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και της κοινωνίας ευρύτερα για “αριστερή διακυβέρνηση” έστω και μέσα στα στενά δημοσιονομικό πλαίσιο.