Η μάχη για τους μηχανισμούς

Το τελευταίο εικοσαήμερο εκτυλίχθηκαν στο παρασκήνιο σκληρές μάχες για τον συνδικαλιστικό έλεγχο της ΕΥΠ, μέσω των εκλογών για την ανάδειξη συνέδρων, που θα αναδείξουν το διοικητικό συμβούλιο της ομοσπονδίας, προσεχώς.
Γραφεία υπουργών, πρώην υπουργών, πολιτικών και υπηρεσιακών στελεχών επιδόθηκαν σε αγώνα για «να μην περάσει η ΕΥΠ στον έλεγχο του Τσίπρα», όπως έλεγαν, μέσω των μηχανισμών του παλιού και βαθέως ΠΑΣΟΚ στην υπηρεσία, που μετακινήθηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η συντριπτική πλειοψηφία των συνέδρων συνεστήθη τελικώς από πρόσωπα που πρόσκεινται στο πολιτικό κράμα της συγκυβέρνησης και δημιουργεί προϋποθέσεις για την ανατροπή της συνδικαλιστικής κατάστασης που διαμορφώθηκε την διετία ’10-’11. Την κρίσιμη εκείνη περίοδο προς το τέλος του ’11 όταν η πολιτική και κοινωνική αστάθεια είχε κορυφωθεί και ο μπαμπούλας του πραξικοπήματος στηνόταν ως σκιάχτρο.

Μια συνδικαλιστική κατάσταση που έφερε πρώην στελέχη της ΕΥΠ να παρελαύνουν στα δικαστήρια με φοβερές κατηγορίες στο πλαίσιο ενός αμείλικτου πολέμου που μάλλον είχε την βάση του στο ποιος θα έχει το πάνω χέρι στις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες. Οι μηχανισμοί των ΗΠΑ ή οι Ρωσικοί μηχανισμοί που ενέσκηψαν με ζέση στην δεύτερη κυβερνητική θητεία του νεότερου Καραμανλή;

Αλλά η βάση του πολέμου επεκτεινόταν και στο ποιο εγχώριο λόμπι επιχειρηματικών συμφερόντων θα είχε τους καλύτερους διαύλους στην πληροφοριακή ρευστότητα. Άλλωστε, κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι το γεγονός ότι στελέχη τα των υπηρεσιών αυτών σχεδόν απροκάλυπτα μεταβάλλονται σε στελέχη ογκωδών ομίλων μόλις αποστρατευθούν και μάλιστα με σύστημα μεταγραφικής πλειοδοσίας.

Ο συνδικαλιστικός έλεγχος της ΕΥΠ είναι μείζονος σημασίας για μια υφιστάμενη ή προαλειφόμενη κυβέρνηση και μάλιστα σε χρονίζουσα προεκλογική ατμόσφαιρα γιατί καθορίζει, δυστυχώς, σημαντικά σημεία αναφοράς της τρέχουσας αλλά της επόμενης μέρας και περιόδου.

Αυτά τα σημεία είναι κομβικής σημασίας με τεράστιο ενδιαφέρον γιατί ένα κομματικό σχήμα ενδεχομένως χρειαστεί να διαχειριστεί και να αξιοποιήσει ως κυβέρνηση μηχανισμούς, στην απαξίωση των οποίων, είχε εν μέρει βασίσει την πολιτική του ατζέντα και την ριζοσπαστική του οντότητα.

Άλλωστε κάτι ανάλογο είχε συμβεί με το πρώιμο ΠΑΣΟΚ, όταν ως κόμμα εξουσίας και κυβέρνηση πια προχώρησε στην πιο σημαντική μεταπολιτευτική αλλαγή στα λεγόμενα σώματα ασφαλείας με την ενοποίηση τους. Και για περίπου μια δεκαετία στην πρώτη του κυβερνητική παρουσία προσπαθούσε να «εκδημοκρατίσει» τους ένστολους και για περίπου άλλη μια δεκαετία στην δεύτερη παρουσία του …προσπαθούσε να πολιτικοποιήσει την ΕΥΠ.

Όμως ο πολιτικός χρόνος στην Ελλάδα μάλλον κυλά πολύ αργά και δίνει στην χώρα συμπτώματα σαν του άνθρωπου που όσο κι αν σιτεύει δεν μπορεί να ωριμάσει δίνοντας συνήθως μια εικόνα φαιδρή και παράταιρη.